Odeszła ze szkoły po 20 latach. Powód? „Nauczyciel ma być atrakcyjniejszy niż scrollowanie. Uczniów należy nieustannie zabawiać”

Kiedyś zepsuł mi się telefon komórkowy i chciałam sobie kupić nowy. Na raty. Pracownik sklepu popatrzył na moją pensję i tych rat mi nie udzielił. Wtedy wiedziałam, że na pewno muszę coś zmienić. Do tego doszła wyraźna zmiana pokoleniowa wśród uczniów. Kiedy zaczynałam pracę, w szkole było może 1-2 „kłopotliwych” dzieci na klasę, pod koniec mojej pracy zdarzył mi się wypadek, kiedy musiałam chronić dzieci przed mocno zaburzoną, silną i wysoką nastolatką, która rzucała w nas krzesłami. Nikt nauczycieli nie przygotowuje na takie sytuacje – mówi Katarzyna Fiołek, była nauczycielka z 20-letnim stażem. – Rodzice chcieliby, żeby nauczyciel im dziecko zdiagnozował, wychował, zaopiekował, a potem może jeszcze przenocował w szkole, byle tylko sami nie musieli się nim zajmować – dodaje.

Katarzyna Fiołek

Krystyna Romanowska: Zawsze chciała pani być nauczycielką, ale niedawno – po 20 latach pracy – odeszła pani ze szkoły. Chociaż, z tego, co wiem, ma pani o polskiej szkole bardzo dobre zdanie i nie czuła się pani wypalona.

Katarzyna Fiołek: Wszystko to prawda, może kiedyś do szkoły wrócę, ale na razie muszę odświeżyć głowę. Właśnie wychodzi moja pierwsza książka – mokre marzenie każdej polonistki – jako nauczycielka nie byłam w stanie znaleźć na to czasu – jako pracowniczka branży nieruchomości już tak. Ale za szkołą tęsknię, a zawód nauczyciela uważam za jeden z najpiękniejszych i najbardziej odpowiedzialnych zawodów. Co więcej – uważam, że polska szkoła ma świetnie przygotowanych nauczycieli, którzy kochają dzieci i doskonale wiedzą, jak je uczyć.

Skąd więc to narzekanie na „zły pruski system edukacji niszczący indywidualność” i „niekompetentną kadrę pedagogiczną”?

Tak mówią ludzie, którzy nie przepracowali w szkole ani jednego dnia i nie mają pojęcia o pedagogice. Nienawiść polskiego społeczeństwa do nauczycieli, brak dla nich szacunku, glanowanie ich jest wprost proporcjonalne do frustracji rodziców swoim brakiem umiejętności wychowawczych.

Rodzice chcieliby, żeby nauczyciel im dziecko zdiagnozował, wychował, zaopiekował, a potem może jeszcze przenocował w szkole, byle tylko sami nie musieli się nim zajmować.

Są także dzieciaki i młodzież, ale one są najmilszym aspektem tego „nauczycielskiego docisku”.