Polski mistrz wali prosto z mostu: rzygałem jak kot dwa dni!

Paweł Zygmunt.

Trzydzieści lat temu Paweł Zygmunt poleciał na swoje pierwsze igrzyska olimpijskie. Jeden z najwybitniejszych polskich panczenistów potem jeszcze trzy razy walczył na olimpijskich torach. Opowiada nam o tych wydarzeniach.

Właśnie minęło 30 lat od zimowych igrzysk olimpijskich w Lillehammer. W tym norweskim mieście zadebiutował 21-letni Zygmunt.

Romantyczne igrzyska w Lillehammer

– Mieszkaliśmy w domkach z drewna, bez wielkich wygód, w każdym było kilka pokoi i jedna łazienka – wspomina 40-krotny mistrz Polski w łyżwiarstwie szybkim. – Wioska była otoczona siatką o wysokości 2,5 metra i jakoś niespecjalnie strzeżona. Nie było żadnych bramek sprawdzających czy kordonów policji.To były ostatnie igrzyska, które wyglądały tak, jak powinny. Po Lillehammer już nie było i nie będzie tak romantycznych i tak prawdziwych igrzysk. W nocy widać było ogniska, które palili Norwegowie. Wielu z nich spało w namiotach, choć nie było ciepło. Było czuć atmosferę wielkiego święta. Tego nie zapomnę do końca życia. Nic fajniejszego nie przytrafiło mi się, jeśli chodzi o wspomnienia olimpijskie.

Zygmunt w Lillehammer sukcesów nie odniósł podobnie jak i Nagano cztery lata później. Za to na swoje trzecie igrzyska – do Salt Lake City w 2002 r. – leciał z dużymi nadziejami. Był jednym z najlepszych na świecie w biegach na 5 km i 10 km.

W Salt Lake City mu nie wyszło

„Rekin”, bo taki ma przydomek, 25 listopada 2001 r. jako pierwszy od siedmiu lat polski panczenista zajął miejsce na podium podczas zawodów Pucharu Świata. Był trzeci w Hadze na 10 km. Tuż przed igrzyskami na tym samym dystansie zajął drugie miejsce w mistrzostwach Europy w Erfurcie i był trzeci w mistrzostwach świata w Heerenveen. W USA miał walczyć o olimpijskie podium. Zamiast medali były 14. miejsca na 5 i 10 km.

– Najpierw zachorowałem na zgrupowaniu w Calgary. Rzygałem jak kot dwa dni, tak byłem osłabiony. A w Salt Lake City wszedłem na tor i nie wiedziałem, co robię. Tam był całkiem inny lód niż w Calgary. Zmrożony, twardy jak szkło. Poszedłem ostro i przydusiło mnie. Gdybym tam trenował trzy tygodnie, inaczej bym się zachował. Ale Witek Mazur nie chciał jechać do Stanów i siedzieliśmy w Calgary, bo musiałem mieć sparingpartnera. Jestem jak zwierzę stadne, napędza mnie grupa. A USA podczas igrzysk byłem sam. Bez trenera! Pomagał mi Marek Stanuch, trener Austrii – wspomina Zygmunt.

Zygmunt: to było dziadostwo!

Ten świetny panczenista żałuje, że w latach, gdy się ścigał, brakowało w Polsce odpowiedniego zaplecza dla zawodników.

– To było dziadostwo organizacyjne! W ten sposób nasza kadra została „zamordowana”. Radke, Jaroszek, Mazur, Szafrański, ja… byliśmy tak mocni, że mogliśmy osiągać znacznie większe sukcesy. Próbowaliśmy sami wprowadzać pewne metody. Wywalczyliśmy sprzęt. Wcześniej kupowaliśmy kostiumy sami. Walczyliśmy o to, by mieć masażystę. Borykaliśmy się z wieloma problemami. Teraz to jest nie do pomyślenia – podkreśla słynny „Rekin”.

Ostatnie igrzyska Zygmunta to Turyn w 2006 r.

– Najbardziej żałowałem, że nie było nas w biegu drużynowym, który debiutował w igrzyskach. Mało brakowało, by nasz zespół się zakwalifikował. Moglibyśmy powalczyć o medal Indywidualnie nie miałem już tej mocy. To nie był Zygmunt na medale. Byłem zmęczony fizycznie i psychicznie. To był schyłek mojej kariery. Startowałem na 5000 metrów. Gdybym znalazł się w dziesiątce, byłbym szczęśliwy. Zająłem 18. miejsce. Zabrakło mi medalu olimpijskiego, ale czuję się spełniony – podkreśla.

Na igrzyskach mu się nie powiodło, ale ma wiele innych sukcesów, a największym jest rodzina: żona Kasia i trzej synowie: Paweł, Franciszek i Albert.

Przypominamy, że na YouTubie działa nasz kanał Fakt Sport

Tam znajdziecie wszystkie nasze najnowsze produkcje wideo. Zapraszamy do subskrybowania

Ryszard Opiatowski