Szkoda dobrego Borysa Szyca na tak marny materiał. "Forst" to straszny bałagan [RECENZJA]

Borys Szyc w serialu “Forst”

Remigiuszowi Mrozowi i jego prymatowi na polskim rynku literatury popularnej chyba nic już nie zaszkodzi, nawet i marne adaptacje jego prozy. Ale gdyby ktoś kiedyś pokusił się o nakręcenie chociażby przyzwoitej, nie narzekałby ani autor, ani czytelnicy, ani publika zgromadzona przed telewizorami. Niestety, netflikswy “Forst” to również nie ten wypadek.

• Adaptacja książek o Wiktorze Forście czerpie garściami ze skandynawskich kryminałów
• Serialowa intryga rozpoczyna się od zwłok znalezionych na krzyżu na szczycie Giewontu
• Najmocniejszym atutem serialu jest jego przesiąknięta brakiem nadziei atmosfera
• Luki scenariuszowe i słabo umocowane decyzje fabularne prędko pogrążają “Forsta”
• Jak zawsze niezły Borys Szyc nie ma na czym budować roli, Forst to bowiem płaska postać
• Finał sezonu sugeruje, że zobaczymy drugi sezon; oby lepszy
• Więcej takich artykułów znajdziesz na stronie głównej Onetu

Skoro nawet Borys Szyc wdrapujący się dziarsko na krzyż na Giewoncie po zwisającego stamtąd zsiniałego trupa nie zbudził śpiących pod górami rycerzy, to już chyba biada nam po wszystkie czasy. Buro tutaj i ponuro, a nadziei znikąd, lecz nikogo nie chciano przyprawić o wesoły uśmiech, bynajmniej, bo “Forst” czerpie przecież ze sprawdzonego wzorca, zerkając przez ramię adeptom skandynawskiej szkoły kryminału, gdzie zmrożonymi łzami przegryza się niedole codzienności.

Trudno też, umówmy się, o skoki z radości, kiedy pracuje się w kryminalnej i na co dzień styka się ze zmaltretowanymi zwłokami, do tego obwiązanymi zgodnie z tajnikami sztuki shibari. Lekko tu się wyzłośliwiam, ale zastanawiająca jest ta gatunkowa tendencja może nawet nie tyle do lukrowania zbrodni, co podniesienia współczynnika jej atrakcyjności, jakby zwyczajny mord stał się już, no cóż, zbyt zwyczajny. Takie jednak prawidła kryminału i dlatego też, kiedy zakopiańska policja znajduje denata na Giewoncie, a rychło pojawiają się jeszcze i inne ofiary seryjnego zabójcy, miejscowych ogarnia panika.

Borys Szyc i Andrzej Bienias w serialu “Forst”

Ale nie detektywa Wiktora Forsta, relegowanego z krakowskiej policji, człowieka dźwigającego na barach ciężar przeszłości i niedbającego o przyszłość, choć jeszcze nie do końca zobojętniałego na teraźniejszość. Zaprawiony w boju śledczy w czyjejś śmierci odnajduje bowiem zew życia.

“Forst” na Netflix: straszny bałagan

Zalatuje niejakim nihilizmem, ale inaczej być nie mogło, a ów klimat beznadziei, tkany przede wszystkim niezłymi zdjęciami Piotra Uznańskiego, jest chyba zresztą najmocniejszym atutem serialu. A tych nie ma za dużo, bo propozycja Netfliksa, lepsza co prawda niż wcześniejsze, miałkie adaptacje prozy Remigiusza Mroza od konkurencji, to straszny bałagan na poziomie scenariusza, montażu, a także i samej inscenizacji.

Mróz, choć to pisarz pomysłowy i umiejący odmalować intrygujące obrazki, nigdy nie słynął z konsekwencji fabularnej i dobrze umotywowanych decyzji narracyjnych, co zapewne w jakimś stopniu przełożyło się na proces adaptacyjny jego powieści, ale twórcy, składając do wszystko do kupy i doszywając własne pomysły, zostawili tam niewybaczalne luki.

Borys Szyc w serialu “Forst”

Pal licho słabiutkie umocowanie niektórych decyzji, jak chociażby abstrakcyjne i niejasne powody rozpoczęcia przez Forsta współpracy z niezależną dziennikarką Olgą Szrebską, którą zawieszony w obowiązkach komisarz zaprasza do śledztwa jakby proponował jej wyjście na kawę, ale już trudno wybaczyć ogromne skoki tonacyjne, susy raczej.

Kuriozalny jest bowiem odcinek, kiedy nagle Forst, idąc obiecującym tropem, stroi się na balety do luksusowego burdelu prowadzonego przez leciwego, jednookiego kolaboranta, co przypomina scenę wyciągniętą z bondowskiego pastiszu. Takie kwiatki wykwitają tu co chwilę, ale, mimo wszystko, chcę uniknąć zdradzania fabularnych detali.

Borys Szyc w serialu “Forst”

“Forst” na Netflix: szkoda dobrego Borysa Szyca

Nie wynagradza tych wpadek sama kryminalna intryga, na pozór tylko atrakcyjna, która poniekąd rozwiązuje się sama, bo i trudno było zawiązać na mocny supeł te wszystkie porozrzucane, luźne nitki, posklejać zbiegi okoliczności. Zupełnie jakby zrealizowano dosłownie każdy pomysł, jaki nawinął się w wyniku burzy mózgów, nie bacząc, czy jest on dobry, czy zły.

Słaby scenariusz — dialogi są najzwyczajniej marne i nienaturalne — to także słabe postaci, co jest kamieniem młyńskim przytroczonym do szyi netfliksowej produkcji. Forst to zapisana zaledwie do połowy kartka z zeszytu, aż szkoda jak zawsze dobrego Szyca na tak marny materiał, a relacje między bohaterami nie przypominają origami, bardziej papierowe samolociki.

Finał sugeruje jednak, że szykowany jest drugi sezon, może wtedy uda się stworzyć coś godnego realizacyjnego rozmachu, o jaki się tutaj postarano. Oby, bo w show-businessie nie zawsze do trzech razów sztuka.