15 sekund, które wstrząsnęło światem. Rzut, który zapewnił nieśmiertelność

Artur Siódmiak rzuca najsłynniejszą bramkę w historii polskiej piłki ręcznej.

Sekundy. Pusta bramka. I rzut przez całe boisko. Jeden rzut, który zapewnił Arturowi Siódmiakowi sportową nieśmiertelność. Rzut na wagę zwycięstwa 31:30 w meczu z Norwegią, którego stawką był awans do półfinału mistrzostw świata w piłce ręcznej w 2009 roku. To było jedyne takie trafienie w historii polskiego szczypiorniaka. W meczu, który do dziś jest określany jako największy horror w dziejach polskiego sportu.

Rzut Artura Siódmiaka i słynne słowa trenera Bogdana Wenty: “…Jak wprowadzą siódmego zawodnika mają 15 sekund. Przerywać i mamy pustą bramkę. Tylko spokojnie! Mamy dużo czasu…” na zawsze pozostaną w pamięci kibiców. Słynne 15 sekund stało się żartobliwym określeniem miary czasu nazywanym “jedną Wentą”.

Najlepsze jest, że bohater ostatniej akcji w meczu z Norwegią w ogóle nie pamięta, że trener mówił o tym ile zostało czasu.

— Tego nie odnotowałem. Kiedy złapałem piłkę , huczało mi tylko w głowie “jest pusta bramka, jest pusta bramka” – opowiada “Faktowi” popularny “Siudym”. — Chociaż od meczu z Norwegią minęło już piętnaście lat, to do dziś mam przed oczami piłkę lecącą do bramki. Zapamiętałem, że leciała, leciała… Strasznie długo. Dla mnie to była wieczność. Kiedy wpadła, spojrzałem na zegar. Pięć sekund. Wtedy do mnie dotarło, że już nie wyrównają. A za chwilę runęło na mnie półtorej tony. Piętnastu chłopa, każdy ważący średnio po sto kilo przygniotło mnie do ziemi. Nie mogłem oddychać. Autentycznie. Myślałem, że się uduszę – śmieje się nasz bohater.

Nie powinno go tam być

Artur Siódmiak został bohaterem narodowym, a tak naprawdę w ogóle nie powinien wystąpić na tamtym mundialu. Na mistrzostwa do Chorwacji pojechał z naderwanym mięśniem i na miejscu w Varażdinie przechodził prawdziwe katusze pod okiem doktora kadry Macieja Nowaka, który robił co mógł żeby doprowadzić Artura do stanu używalności. Obrotowy nie zagrał w trzech pierwszych meczach, ale od drugiej fazy turnieju był pierwszoplanową postacią Biało-Czerwonych. Siódmiak był ostoją defensywy i zazwyczaj to on przyjmował na siebie ciosy, popchnięcia i razy od atakujących naszą bramkę rywali.

— Byłem solidnym rzemieślnikiem, żadną gwiazdą. Robiłem swoje – skromnie rzuca “Siudym”, a zapytany o najpoważniejsze urazy jakich doznał grając na kole, wylicza: — miałem operowane kolano, Achillesa. Były drobne złamania , naderwania mięśni oraz problemy z kręgosłupem przez które musiałem skończyć karierę. Ale jestem człowiekiem spełnionym. Urzeczywistniłem dziecięce marzenia. Zagrałem w finale mistrzostw świata w 2007 roku w Niemczech gdzie zdobyliśmy srebro, a dwa lata później z mundialu w Chorwacji przywieźliśmy brązowe medale – mówi z dumą w głosie.

Za duży do piłki

Artur Siódmiak w szczypiorniaka grał w rodzinnym Wągrowcu od czwartej klasy podstawówki. — W klubie Nielba można było trenować albo piłkę nożną albo ręczną. Na nożną miałem za duże gabaryty, bo od małego byłem solidnie zbudowanym chłopcem, więc zgłosiłem się na zajęcia z ręcznej – opowiada 133-krotny reprezentant Polski.

Chociaż “Siudym” jest zadowolonym z życia, dziś statecznym biznesmenem i społecznikiem to jest jedna zadra, męcząca go od czasów kariery zawodniczej. — Igrzyska Olimpijskie w Pekinie. Pojechaliśmy do Chin rok po zdobyciu wicemistrzostwa świata. Czuliśmy się mega mocni. Wszyscy wierzyliśmy w to, że możemy stanąć na olimpijskim podium. Nie udało się. O wszystkim zdecydowała porażka z Islandią (30:32), którą bez problemów ograliśmy trzy miesiące wcześniej w kwalifikacjach do Igrzysk. Piąte miejsce to było rozczarowanie, które siedzi, chyba w nas wszystkich, do dziś – twierdzi Artur.

Biznesmen, filantrop, społecznik

Choć trenerem reprezentacji Polski jest przyjaciel “Siudyma” z kadry – Marcin Lijewski, to Artura nie pociąga praca szkoleniowca. — Mam stowarzyszenie działające w obszarach piłki ręcznej, bardzo zaangażowałem się w rozwój i popularyzację piłki ręcznej plażowej. Ponadto przez sport resocjalizujemy młodzież przebywającą w zakładach poprawczych. Organizuję obozy dla najmłodszych, prowadzę lekcje wuefu. Działam jako wiceprezes Pomorskiego Zwiażku Piłki Ręcznej. Biznesowo od lat prowadzę stadion letni w Gdańsku z beach barem “Moloteka”, czyli zapleczem gastronomicznym. No i mam swoją restaurację “Wołowina House” na Kaszubach. Każdy człowiek powinien robić to co sprawia mu frajdę i na czym się zna. Ja znam się na organizacji imprez, zarządzaniu ludźmi. Robię to co kocham, może dlatego jestem szczęśliwym człowiekiem – uśmiecha się bohater najsłynniejszego rzutu w historii polskiego szczypiorniaka.