'Weer beginnen in de sportschool, ik zag er huizenhoog tegenop'

Journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week pakt ze na een lange winterstop het sporten weer op. “Dit wordt enorme spierpijn morgen, ik voel het nu al.”

“Wanneer ga jij zelf eigenlijk weer sporten?” Puk (12) en Olle (9) keken me streng aan tijdens het ontbijt. Ze hadden het over sport, en vooral: over het feit dat ik het hele gezin opjut om te gaan, maar zelf al een tijdje niet meer was geweest. Dat begon op te vallen. “Ja binnenkort”, stamelde ik, ”echt waar.” Ik deed een belofte, maar ik had liever dat het een leugen was. Want ik had helemaal geen zin om te sporten.

En dat ondanks de geweldige sportschool waar ik nu dik een jaartje zat. Met fijne lesjes, toprooster, parkeerplaats, schone kleedkamers, aardig personeel en vaardige docenten. Alle reden om vooral niet Sjaak Afhaak te zijn, maar toch was ik het. Weer beginnen, ik zag er huizenhoog tegenop.

De hele maand december had ik het laten afweten. Zelf ziek, kinderen ziek, vakantie: er waren genoeg excuses. De eerste twee weken van januari mocht ik ook nog van mezelf vrij, om de topdrukte met goede-voorneem-sporters te ontlopen. Maar nu keken mijn kinderen me streng aan en ze hadden groot gelijk.

Als een blubberige eekhoorn

Het was ook niet eerlijk. Ollie had ook niet zo’n zin in zijn voetbaltrainingen in de kou en het donker, maar hij ging omdat ik hem als Emile Ratelband stond op te poken. “Erna voel je je altijd lekker! Het is zo gezellig! Dan word je net zo goed als Messi! Tjakkaaa!!!” Puk ging sowieso zonder mopperen naar haar trainingen en manlief padelde lekker door. De enige slome in huis was ik.

En ik merkte het. Net wat slechter slapen. Net wat strammer achter mijn bureau vandaan na een hele dag tikken. Lekker vreten tijdens de feestdagen: ik voelde me blubberig. Een blubberige eekhoorn die in een winterholletje wilde wachten tot het begin april was en de zon weer ging schijnen.

Met enorme tegenzin stapte ik een dag na mijn belofte aan de kinderen de sportschool binnen. Met een doemscenario van jewelste in mijn hoofd: na zes weken kon ik er vast niets meer van. De spierpijn ging enorm zijn. De drukte met nieuwe leden niet te doen. Ik ging om de drie minuten op die klok lopen kijken, dat werd een tergend lang uur.

Door de wol geverfde yogameesteres

Maar het lesje was niet drukker dan anders. Er waren nieuwe mensen, maar dat bleek stiekem best voordelig, want naast hun gesteun, gezucht en valpartijen leek ik zowaar een door de wol geverfde yogameesteres. Het uur vloog voorbij en ik kreeg een goede tip van een van de nieuwe leden voor het perfecte yogamatje.

Ik sliep die nacht als een roos. De volgende ochtend had ik spierpijn. Een heel klein beetje, gewoon een fijn gevoel. Ik zat lekker los in mijn vel. Voelde me wat minder stram en blubberig. Kortom, het sloeg nergens op, wat ik allemaal had lopen doemdenken. Vanaf nu gaan we dus gewoon weer lekker aan de bak. Om mezelf nog een extra zetje motivatie te geven, kocht ik meteen die geweldige yogamat, in de uitverkoop, in een kleur die niemand wilde, dus ik kreeg er nog extra korting op ook.

Sporters, doorzetten hoor!

Iedereen die het sporten sinds dit jaar heeft opgepakt: wat goed van je, doorzetten hoor! Het kan echt geen pretje zijn, zelfs als je een sport kiest die je leuk vindt, het is soms moeilijk om jezelf van de bank af te slepen en een uur kan lang duren. Maar het wordt beter. Kijk maar naar mij (knipoog).

Zet ’m op!

Geen aflevering van ‘bij ons thuis’ missen? Klik dan op de ‘Bij ons Thuis’-tag en vervolgens op volgen.