"Lęk przed śmiercią rodziców był we mnie od dziecka". Była w podstawówce, gdy tata miał ponad 60 lat [LIST]

Gdy się rodziła, tata miał ponad 50 lat. "Lęk przed śmiercią rodziców był we mnie od dziecka"

"Bardzo chciałabym zostać matką, ale nie wiem, czy zdecydowałabym się na to po 40. roku życia. Nie chciałabym fundować swojemu dziecku tego samego niepokoju, jaki mam w sobie" — pisze w liście do redakcji czytelniczka. Jak zauważa, troska o starszych rodziców "nie pozwoliła jej wyfrunąć z gniazda".

Poniżej publikujemy list od czytelniczki. Zachęcamy was do dzielenia się swoją opinią oraz własnymi historiami pod adresem: [email protected]. Wybrane e-maile opublikujemy w serwisie Kobieta Onet.

"Lęk przed śmiercią rodziców był we mnie od dziecka"

Przeczytałam list pani Marii dotyczący bycia dzieckiem starszych rodziców i lęków z tym związanych. Niestety, ale muszę przyznać rację — ten lęk nie opuszcza człowieka od dziecka. Mama urodziła mnie po czterdziestce, tata był po 50. roku życia. Miałam dobre dzieciństwo. Mama zajmowała się domem, a tata pracował. Gdy przeszedł na emeryturę, byłam jeszcze w podstawówce.

[object Promise]

Rodzice chcieli, żebym wybrała prywatne gimnazjum, bo wiadomo, że nauka na wysokim poziomie to najlepsza inwestycja w człowieka. Ja jednak zrezygnowałam z takiej opcji. Bałam się, że tata, który był już po siedemdziesiątce, umrze i będę musiała zrzucić szkołę podczas roku szkolnego i iść do pracy, bo nie byłoby nas stać na życie, a co dopiero na czesne. Pierwszy strach to żeby dożył do moich 16. urodzin – wtedy mogę iść do pracy dla małoletnich, później do osiemnastki, żebym znalazła normalną pracę, zrobiła prawo jazdy. Na szczęście nic takiego się nie wydarzyło, rodzice żyli w zdrowiu. Zdałam maturę, ukończyłam studia, znalazłam dobrą pracę. Mimo wszystko rodzice byli i są dla mnie na pierwszym miejscu. Od 18. roku życia ogarniałam technologicznie i organizacyjnie nasze życie rodzinne – rachunki, zapisy do lekarzy, recepty, wizyty u specjalistów.

[object Promise]

Mimo że bardzo chciałam wyjechać na wymianę tylko w obrębie polskich uczelni, nie zdecydowałam się. Tak samo mając możliwość zamieszkania osobno w mieście obok, odpuściłam. Wiedziałam, że i tak chcąc nie chcąc przyjeżdżałabym do rodziców minimum co drugi dzień coś naprawić, zawieźć.

Rok temu zmarł tata po krótkiej, ale ciężkiej chorobie, gdzie opieka w domu spoczęła na mamie i na mnie. Następnie organizacja pogrzebu i życia codziennego "po wszystkim". Obecnie mam 30 parę lat. Mama mieszka ze mną, ponieważ choruje przewlekle. Nie widzę opcji, żeby zamieszkała sama. Ten strach teraz już wyłącznie o mamę paraliżowałby mnie. Gdy jestem w pracy, jesteśmy w kontakcie telefonicznym, choćby krótka wiadomość tekstowa czy w domu wszystko OK, kamerka on-line w razie braku odzewu jest zawsze aktywna.

[object Promise]

Moje życie uczuciowe po kilku latach związku nie wytrzymało. Podobno druga strona "nie udźwignęła" wydarzeń z tamtego roku – choroby mojego taty, tego, że nie miałam dla niego czasu ciągle zajęta opieką nad obojgiem rodziców. Bardzo chciałabym zostać matką, ale nie wiem, czy zdecydowałabym się na to po 40. roku życia. Nie chciałabym fundować swojemu dziecku tego samego niepokoju, jaki mam w sobie od dziecka. Chciałabym, żeby zarówno moje dorosłe dziecko, jak i ja w wieku 50 paru lat żyło pełnią życia, ale swojego życia.

Dowiedz się jeszcze więcej. Sprawdź najnowsze newsy i bądź na bieżąco