"Synowa zapomniała, że dzieci są najważniejsze. Wstyd mi za nią" [LIST]

"Synowa zapomniała, że dzieci są najważniejsze. Wstyd mi za nią" [LIST]

"Nie sądziłam, że matka może postępować tak samolubnie" — pisze w liście do naszej redakcji pani Iwona. Kobieta jest zła na swoją synową. "Dla mnie to nie do pomyślenia. I wnuka żal" — dodaje.

Poniżej publikujemy list od czytelniczki i zachęcamy was do dzielenia się swoją opinią oraz własnymi historiami pod adresem: [email protected] Wybrane maile opublikujemy w serwisie Kobieta Onet.

Kiedy pierwszy raz zaszłam w ciążę, byłam oczywiście trochę przerażona, ale przede wszystkim niesamowicie szczęśliwa. Dzieci to radość i błogosławieństwo. Oczywiście bycie matką to również ciężka praca i wiele wyrzeczeń, ale warto. Nigdy nie żałowałam, że mam dwóch synów, a często wręcz myślałam, że szkoda, że nie urodziłam jeszcze dwójki.

Byliśmy tradycyjną rodziną. Mąż pracował i był odpowiedzialny za sprawy finansowe, a ja zajmowałam się domem i dziećmi. Czasem bywało ciężko, ale tak przecież życie wygląda, że nie zawsze jest łatwo. A będąc matką, trzeba wyzbyć się egoizmu i przede wszystkim myśleć o swoim potomstwie, a nie o własnej wygodzie.

Całe moje dorosłe życie robiłam wszystko, żeby moi chłopcy mieli jak najlepiej. Nie wyobrażam sobie, że mogłoby być inaczej, dlatego tak trudno mi jest zrozumieć zachowanie synowej. Wiem, że teraz czasy są inne, ludzie żyją trochę inaczej, ale przecież podstawowe zasady i wartości nigdy się nie dezaktualizują.

Przyznam szczerze, Aśka od początku mi się nie podobała. Za chuda, za głośna, za bardzo wystrojona. Cały czas mówiła tylko o pracy, jakichś treningach i podróżach. Mówiłam Michałowi, że to chyba nie jest najlepszy materiał na żonę, ale kto by starej matki słuchał.

Bałam się, że taka dziewczyna w ogóle nie będzie chciała ślubu ani dzieci. Chyba bym umarła ze wstydu, gdyby mój starszy syn po 30. dalej żył na kocią łapę. To już dorosły człowiek, a nie młodzik i zwyczajnie nie przystoi. Trzeba się w końcu ustabilizować.

Na szczęście ślub się odbył, a po półtora roku okazało się, że Joanna jest w ciąży. Oczywiście, że się ucieszyłam. Miałam nadzieję, że dzięki temu dorośnie. Da sobie w końcu spokój z tą swoją jogą czy innymi wygibasami i skupi na tym, co naprawdę ważne.

Żal mi było Michała, że zamiast domowych obiadów miał catering albo zamawiali coś przez internet. Rozumiem raz na jakiś czas, ale nie kilka razy w tygodniu. No ale Asia przecież nie miała czasu gotować, bo za bardzo była zajęta pracą i siłownią. Jakby to komuś było do czegoś w ogóle potrzebne. Mój syn wystarczająco dobrze zarabiał i stać go było, żeby utrzymać żonę. Poza tym w razie czego zawsze byśmy im pomogli finansowo. Od tego w końcu są rodzice.

W ciąży jednak Joanna w ogóle nie zmieniła swojego podejścia do życia. Mało tego, jeszcze nie urodziła, a już zaczęła szukać żłobka. Zapowiedziała, że najpóźniej po roku wraca do pracy. Byłam pewna, że zmieni zdanie, jak tylko zostanie matką. Nie zmieniła.

Zamiast skupić się na synu, ona jeszcze więcej zaczęła myśleć o sobie. Wymyślała sobie kolejne rozrywki. A to ćwiczenia dla kobiet po porodzie, a to jakiś klub czytelniczy. Michał w nocy musiał wstawać do małego, bo ona chciała się wyspać. Dla mnie to nie do pomyślenia. W domu nic nie robiła przez pierwszy rok, tylko ciągała dziecko w wózku to nad wodę, to do biblioteki.

Później oczywiście zgodnie z zapowiedziami wróciła do pracy, a Kuba poszedł do żłobka. Spędzał tam nieraz 10 godzin dziennie, a mnie się serce krajało. Chciałam przynajmniej dwa razy w tygodniu brać go do siebie na cały dzień, ale młodzi się nie zgodzili. Stwierdzili, że to zaburza mu rutynę dnia i powinien się przyzwyczaić do placówki.

Dzisiaj Kubuś ma cztery latka i chodzi do przedszkola. Oczywiście w wakacje również, bo Asia nie chce wziąć urlopu, żeby spędzić chociaż trochę lata z synem. Ma za to inne plany. W sierpniu razem z Michałem jadą na tydzień tylko we dwoje nad jezioro. Mały zostaje ze mną. Zgodziłam się jedynie dlatego, że wiem, że i tak by go nie zabrali, tylko zaprowadzali do przedszkola.

Żal mi wnuka. Nie rozumiem, co się dzisiaj z tymi rodzicami dzieje. Zachowują się jak para małolatów. Obydwoje są już po trzydziestce, a zupełnie nie dorośli do swojej roli. Zapomnieli, że dzieci są najważniejsze. Egoistycznie myślą tylko o sobie.

Przeczytaj:

Dowiedz się jeszcze więcej. Sprawdź najnowsze newsy i bądź na bieżąco