Nie rozumie dzisiejszych singielek. "Przykro mi panią rozczarować" [LIST]

40-latek o singielkach

"Mnie się wydaje, że single miewają czasami złe podejście do tematu — zakładają, że jeśli oni kogoś nie potrzebują, to już nie ma potrzeby, aby ich ktoś potrzebował. Pani dumna z tego, że nie musi nikomu poświęcać czasu jest tego niezłym przykładem" — pisze Adam w odpowiedzi na list "Powiem wam, dlaczego bycie singielką to błogosławieństwo".

• "Szukając kogoś — i znajdując — inwestujemy bardzo wiele w związek. Imprezy temu nie muszą przeszkadzać, ale dziwne wydaje mi się patrzenie na związek przez pryzmat zabawy. To tak nie działa" — zauważa nasz czytelnik
• "Bycie w związku czasami oznacza konieczność rezygnacji z czegoś. Rzadko bycie w związku — zwłaszcza po założeniu rodziny — oznacza, że ktoś będzie robił za taksówkę albo odźwiernego, a my będziemy sobie szaleć. Albo, że będziemy szaleć razem" — kontynuuje
• "Każdy ma prawo do bycia odrobinę egoistycznym, ale chwalić się tym? I nie, nie chodzi o to, by zbawić wszechświat i by przyjąć na klatę wszystkie możliwe obciążenia w imię opacznie rozumianego altruizmu. Sądzę, że ideał jest gdzieś pomiędzy" — czytamy
• Więcej znajdziesz na stronie głównej Onet.pl

Na początek nadmienię tylko, że jestem facetem (40+), a więc graczem z drugiej strony boiska. Działam inaczej, inaczej też postrzegam rzeczywistość, ale jak sądzę nie jest to problemem, a jedynie elementem czyniącym całą sprawę bardziej interesującą.

Jestem żonaty i dzieciaty, z singlem zatem mam niewiele wspólnego. A jednak pod wieloma względami idea bycia singlem bardzo mi się podoba — przynajmniej w teorii. Zawodowo jestem niezależny i praktycznie na każdym polu samodzielny, w zasadzie nie potrzebuję nikogo — nie jest mi potrzebna żona do gotowania obiadów (u nas w domu ja gotuję), do sprzątania (dzielimy się, ale pewnie więcej niż połowa jest na mojej głowie), do zmywania naczyń (ja to robię), do prania (tak, obsługa pralki, o ile można to nazwać zajęciem jest również po mojej stronie) i do robienia zakupów (robimy je wspólnie, ale często też spada to na mnie, bo żona nie ma prawa jazdy).

"Jestem singlem idealnym, Mam wszystko, o czym marzą single, a przynajmniej singielki"

No i oczywiście nie potrzebuję by ktoś mnie utrzymywał, bo prowadzę firmę i choć bogactwa z tego nie ma, to na spokojne życie wystarcza. Ciekawostkowo mogę nadmienić, że nadal mam dość czasu, by się rozwijać i chętnie szprycuję swój mózg wiedzą z wielu dodatkowych dziedzin, które nie są mi potrzebne zawodowo, ale których zgłębianie daje mi ogrom satysfakcji. A przecież na ustawicznym dokształcaniu nie kończą się moje hobby. W pewnym sensie można powiedzieć, że jestem singlem idealnym — mam wszystko, o czym marzą single, a przynajmniej singielki, ale mam też kobietę, przy której zasypiam i przy której się budzę.

I tu się zaczynają schody — przynajmniej w odniesieniu do listu.

[object Promise]

Możemy to nazwać egoizmem, ale nie o to chodzi, wszak to tylko metka — gorzej, że osoby, które tak twierdzą albo próbują być adwokatami diabła i same siebie przekonać, że dobrze, że nikt ich nie potrzebuje i nigdy nie będzie potrzebował, albo naprawdę w to wierzą. Ta druga opcja jest dość prawdopodobna, bo jest to dość nagminne w naszym świecie — ludzie dużo gadają o przyjaźni, uważając, że jest nią picie z kimś piwa czy wódki, puszczą jakiś przelew na Caritas czy kupią coś Ukrainie i już, zaliczone, potwierdzili swoją przynależność do tej lepszej części społeczeństwa, ale przecież koniec końców jedyne co je czeka to ciągłe zaspokajanie własnego głodu. A czy głód da się zaspokoić?

"Przykro mi panią rozczarować"

Co do zarzutu jakoby biedne kobiety w związkach musiały konsultować z draniami-mężami każdy wydatek... cóż, zapewne tak się zdarza, ale ile ma pani lat, by wierzyć, że tak to wygląda w standardzie? Czy naprawdę aż tak brakuje pani doświadczeń życiowych i rozeznania w tym, co ludzie mówią i co z tego jest prawdą, że łyka pani te opowieści tworząc na ich podstawie przekonanie, że bycie z kimś to finansowe niewolnictwo?

Przykro mi panią rozczarować, ale na przykład moja żona kupuje sobie to, co chce i kiedy chce, a jeśli jej brakuje pieniędzy — bo zarabia mniej niż ja — to po prostu pyta mnie, czy nie mógłbym jej tego kupić. Domyślam się, że gdzieś tam są źli mężowie, którzy nawet biją kobiety, a jak mają lepszy nastrój to zabraniają im kupić sukienki z przeceny w Lidlu, ale to jest margines.

Nadaje się na mocno naciągane wyjaśnienie zalet bycia singlem, ale na nic więcej. Założę się, że niejeden mąż byłby szczęśliwy mogąc kupić swojej żonie dobry ekspres do kawy tym bardziej, kiedy on woli kawę typu fusiak — bo, muszę panią zaskoczyć — w związkach szukamy często czegoś, by zrobić przyjemność partnerowi / partnerce i czasami łapiemy się naprawdę karkołomnych pomysłów w nadziei, że zostaną docenione. Ja bym chętnie ekspres mojej kobiecie kupił, ale niestety, ona woli fusiaka. I od razu nadmienię, że jesteśmy małżeństwem od nastu lat, więc to nie jest jakieś chwilowe zauroczenie.

Pani narzeka też na faceta, który rozliczał ją z późnych powrotów z imprez i to od razu sugeruje mi, bym odniósł się także do wcześniejszego listu pani, która z kolei żałowała, że jest singielką. Tam pani szukała kogoś, by móc chodzić do knajp czy na imprezy, tutaj pani było źle z facetem, bo nie mogła dość się wyszaleć.

[object Promise]

"Dorabianie ideologii do bycia egoistami"

Szukając kogoś — i znajdując — inwestujemy bardzo wiele w związek. Imprezy temu nie muszą przeszkadzać, ale dziwne wydaje mi się patrzenie na związek przez pryzmat zabawy. To tak nie działa. Bycie w związku czasami oznacza konieczność rezygnacji z czegoś. Rzadko bycie w związku — zwłaszcza po założeniu rodziny — oznacza, że ktoś będzie robił za taksówkę albo odźwiernego, a my będziemy sobie szaleć. Albo, że będziemy szaleć razem.

[object Promise]

Bo szczęście rozumiane jako "ja w centrum wszechświata" to jest właśnie egoizm, ale też konsumpcjonizm. Każdy ma prawo do bycia odrobinę egoistycznym, ale chwalić się tym? I nie, nie chodzi o to, by zbawić wszechświat i by przyjąć na klatę wszystkie możliwe obciążenia w imię opacznie rozumianego altruizmu. Sądzę, że ideał jest gdzieś pomiędzy.

A co do przyjaźni... wierzy pani w przyjaźń z obcymi ludźmi, którzy może panią lubią, może tolerują, ale ignoruje pani, że przyjaźnić można się też z partnerem czy partnerką. I to jest zupełnie inna przyjaźń, bo w związku — jeśli ma trwać i jeśli na nim nam zależy — trzeba sobie pomagać i rezygnować (czasami) z samych siebie. Czyż nie jest to bliskie definicji przyjaźni?

Dowiedz się jeszcze więcej. Sprawdź najnowsze newsy i bądź na bieżąco