'Waren deze ouders in een afzeikbui, of zijn ze altijd zo negatief?'
Journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week klapperen haar oren bij de hoeveelheid kritiek die ze hoort van een mopperend stel. “Al die slappe snowflake-ouders die geen nee durven te zeggen tegen hun verwende nesten.”
Het was een borreltje zoals we er tijdens de basisschooltijd zoveel hadden gehad. Voor mij hoefden ze niet meer zo. Ik ben toe aan de nieuwe fase, waarbij de pubers lethargisch op de bank liggen te scrollen terwijl manlief en ik samen ouderwets op boevenpad gaan. Om terrasjes te pakken in de zon, bijvoorbeeld.
Tijdens het borreltje kwamen we tegenover een stel aan tafel dat we niet goed kenden. “Echt belachelijk als je je kind op zo’n elektrische fiets zet, hebben ze soms geen energie meer in de beentjes?”, vroeg de vrouw tegenover me bij wijze van kennismaking.
“Nou nou”, zwakte ik af. “Dat moet iedereen toch lekker zelf weten?” Dat vonden ze maar raar. Ze bleken nog wel meer raar te vinden. Dat kinderen zo lang op hun telefoon mochten zitten. Dat kinderen panini’s bestelden in de schoolkantine. Dat kinderen zo’n pokkenherrie maakten in restaurants. Dat al die slappe snowflake-ouders geen nee durfden te zeggen, waardoor hun kinderen stuk voor stuk onuitstaanbare, verwende nesten waren.
Ik hield mijn mond. Er zat duidelijk een glaasje teveel in de twee en de kans dat ik ze op andere gedachten kon brengen, was, vermoedde ik, nihil. Bovendien wist ik inmiddels dat mensen die zo veel hun mening over dingen geven überhaupt geen andere gedachtes willen horen, maar dat ze vaak gewoon alleen hun eigen mening willen spuien.
In een afzeikbui
En daar vond ik dan weer wat van: ik vond het stom, al die negatieve meningen. Niet alleen op deze borrel, maar ook online. De reacties onder sommige berichten of video’s, meine gute, je moet wel heel erg van teflon zijn om dat allemaal maar van je af te laten glijden.
Een fijnere vibe begint bij jezelf, zou niemand dat nou ooit tegen deze mensen tegenover me hebben gezegd? Of waren ze alleen vandaag toevallig op dit borreltje in een afzeikbui? Dat vroeg ik me af, terwijl ze bleven doorrazen over van alles en nog wat. Eens in de zoveel tijd knikte ik maar gedwee, in de hoop dat het genoeg was.
Puk (12) bleek het ook niet zo naar haar zin te hebben, want ze tikte ons al vrij snel aan. “Kunnen we naar huis? Ik moet nog heel veel huiswerk maken en leren voor mijn proefwerk biologie.” Ha! Een betere smoes bestond er niet! We verontschuldigden ons snel tegenover het stel en bij de gastvrouw- en heer. Die smoes gingen we vaker gebruiken, besloot ik. Huiswerk. Daar kan nooit iemand iets op tegen hebben. Zelfs deze chagrijnen tegenover me niet.
Snowflakes en panini’s
“De hele tijd andere ouders afzeiken, wat schiet je daar nou mee op?”, vroeg ik toen we naar buiten liepen. Manlief haalde zijn schouders op. “Volgende keer dat we uitgaan zitten we samen op het terras, hoor. Ik ben wel even klaar met dit soort saaie borreltjes”, ging ik verder. “Gewoon wij samen. Dat hebben wij snowflakes wel verdiend.”
Hij knikte en voegde er vrolijk aan toe: “Als we dan wel een terras uitkiezen waar ik een panini kan bestellen, want daar heb ik echt enorme trek in gekregen.”
Geen aflevering van ‘bij ons thuis’ missen? Klik dan op de ‘Bij ons Thuis’-tag en vervolgens op volgen.