"Pożyczyłam pieniądze siostrze i cała rodzina mnie znienawidziła" [LIST]
“Pożyczyłam pieniądze siostrze i cała rodzina mnie znienawidziła” [LIST]
“Chciałam dobrze, a wyszło jak zwykle” — pisze w liście do naszej redakcji pani Patrycja. “Nawet w najgorszych przypuszczeniach nie podejrzewałam, że tak się to wszystko może zakończyć” — wyznaje.
Poniżej zamieszczamy list od naszej czytelniczki i zachęcamy was do dzielenia się swoimi opiniami i własnymi historiami pod adresem: [email protected]. Wybrane maile opublikujemy w Onecie.
Aśka jako dziecko była tą lepszą. Starszą, mądrzejszą, lepiej się uczyła i rodzice stawiali mi ją za wzór. Zresztą nie tylko oni. W szkole też wielokrotnie słyszałam, że powinnam się starać być jak Joasia. Najpierw mnie to bolało, a później już tylko wkurzało. Chciałam być sobą, a nie kopią siostry.
Przez lata ona radziła sobie lepiej, a ja nawet nie próbowałam jej dorównać. Wszystko zmieniło się po studiach. Powoli nasze role się odwróciły. Aśka przestała być tą idealną, a ja tą drugą i gorszą. Nie wiem, czy to ona osiadła na laurach i przestała się starać, czy może dla równowagi teraz do mnie uśmiechnął się los.
W każdym razie miałam fajną pracę, w której nieźle zarabiałam, poznałam wspaniałego chłopaka i powoli szłam do przodu. Odkładałam pieniądze na mieszkanie, w międzyczasie podnosiłam swoje kwalifikacje i po prostu cieszyłam się życiem. Czułam się szczęśliwa i wreszcie wydostałam się spod cienia siostry.
Pożyczając siostrze pieniądze, nie sądziłam, że tak się to skończy
U Aśki nie było tak dobrze. Nigdy nie byłyśmy ze sobą zbyt blisko, ale siostra to siostra. Kiedy poprosiła mnie o pożyczkę, obiecałam, że przemyślę sprawę i się zastanowię. Tak naprawdę już wtedy w głębi duszy wiedziałam, że jej pożyczę tę kasę. No bo czemu nie? Skoro ja mam sporo oszczędności, które po prostu leżą, dlaczego nie miałabym pomóc siostrze.
Teraz widzę, jak nierozważnie postąpiłam. Powinnam była chociaż zapytać, na co potrzebuje pieniędzy i uzgodnić, jak będzie je oddawać. Tymczasem ja po prostu dałam jej 5 tys. zł do ręki i tyle. W końcu to siostra. Jest dorosła, wie, co robi. Poprosiła o pożyczkę, więc na pewno odda.
Po miesiącu Aśka zapytała, czy byłabym w stanie pożyczyć jej jeszcze 3 tys. zł. Wtedy przez chwilę zapaliła mi się w głowie czerwona lampka, ale szybko zagłuszyłam swoje złe przeczucia i zrobiłam jej następny przelew.
Mijały tygodnie, a siostra się nie odzywała. Nie dziwiło mnie to, bo nie byłyśmy ze sobą jakoś specjalnie blisko. To nie była relacja typu cotygodniowe plotki na kawie. Miałyśmy swoje życia i swoje odmienne światy. Nie oczekiwałam, żeby nagle podjęła próbę zaprzyjaźnienia się ze mną. Chodziło tylko o pieniądze — kiedy je odda albo chociaż zacznie spłacać swój dług.
W końcu się zdenerwowałam i upomniałam o swoje
Nie brakowało mi pieniędzy, ale też nie jestem instytucją charytatywną. Aśka prosiła o pożyczkę, a nie darowiznę. Oczekiwałam, że zwróci mi moją forsę. Tymczasem ona zachowywała się jakby nigdy nic. W końcu postanowiłam się upomnieć o swoje. I wtedy rozpętało się piekło.
Na początku siostra odpowiadała coś wymijająco, a później w ogóle przestała odbierać ode mnie telefony. Postanowiłam więc odwiedzić ją w mieszkaniu. Nie zostałam zbyt miło przyjęta. Aśka zarzuciła mi, że ją nachodzę. Stwierdziła, że ma wystarczająco dużo problemów i nie ma teraz czasu zajmować się mną. Zapytana o pieniądze odparła, że jak będzie miała, to odda. I dosłownie wyrzuciła mnie za próg i trzasnęła drzwiami.
Przez chwilę poczułam się winna, chciałam wrócić i ją przeprosić, ale szybko mnie oświeciło, że nic złego nie zrobiłam. To ona zachowała się nie fair. Najpierw pożyczyła forsę, której nie oddawała, a później jeszcze naskoczyła na mnie, kiedy chciałam się dowiedzieć, kiedy odzyskam swoje pieniądze.
Rodzina stanęła po jej stronie, a ja wyszła na najgorszą
Ale to nie było najgorsze. Najgorsze miało dopiero nadejść. W sprawę włączyli się moi rodzice. Byli oburzeni i to bynajmniej nie postawą Aśki. Powiedzieli, że powinnam się wstydzić tak wyliczać siostrze pieniądze. Ich zdaniem, skoro lepiej sobie radzę, powinnam jej pomagać. Chcieli, żebym spłaciła jej jakieś chwilówki. Mówili, że przecież jesteśmy rodziną i trzeba sobie pomagać. Że jestem za nią odpowiedzialna.
Zrobiłabym to, gdyby to Aśka mnie poprosiła. Gdyby zachowała się normalnie i w porządku w stosunku do mnie. Ale nie w takiej sytuacji. Nie jestem bankomatem, z którego może sobie wyciągać pieniądze, kiedy ich potrzebuje. Mnie to też nie spadło z nieba. Ciężko na wszystko pracowałam i nie mam obowiązku rozdawać swoich oszczędności siostrze. Strasznie się o to pokłóciłam z rodzicami. Nazwali mnie egoistką i materialistką. A na koniec rzucili, że nie tak mnie wychowali.
Rodzina stanęła po stronie siostra, a ja wyszła na najgorszą. A przecież tylko chciałam pomóc. I oto, co mnie za to spotkało. A mogłam po prostu powiedzieć, że nie mam pieniędzy i nie jestem w stanie udzielić jej pożyczki. No cóż, za głupotę się płaci. I nie chodzi nawet o te pieniądze. Olałam już te 8 tys. zł i pogodziłam się z faktem, że pewnie raczej ich nie odzyskam. O wiele bardziej boli mnie sytuacja z rodzicami.
Polecamy: