Marianna Schreiber opowiedziała nam o wojskowej codzienności i... swoim sukcesie na poligonie

Marianna Schreiber wyszła z wojska 13 kwietnia.

– Na początku nie traktowano mnie jak żołnierkę. Wiele osób obserwowało mnie z dystansu, ale cieszę się, że udowodniłam im, że nie jestem tu dla zabawy i nie bawię w wojsko – mówi “Faktowi” Marianna Schreiber, która ukończyła ostatnie szkolenia na poligonie. Tuż po wyjściu z jednostki udzieliła nam wywiadu, w którym opowiedziała o tym, dlaczego w wojsku ciągle była głodna i czy jest w stanie pogodzić służbę z freak fightami.

W ubiegłym roku Marianna Schreiber skończyła zasadniczą służbę wojskową, która trwała 28 dni. I do tej pory była żołnierzem aktywnej rezerwy, ale od teraz – oficjalnie – jest w służbie czynnej.

Natalia Bet: Co było dla pani największym wezwaniem podczas ostatniego pobytu w wojsku?

Marianna Schreiber: Przetrwanie w takim gorącu na poligonie z całym oporządzeniem. To nie było to łatwe. Wymagało ogromnej siły, determinacji, gotowości na wszystko oraz powiedzenia sobie: jestem silna. Poza tym spaliśmy po kilka godzin. I mimo zmęczenia miałam z tyłu głowy, że czeka na mnie w domu córeczka, która opiekowała się moja mama. I bardzo jej za to dziękuję.

A to, że jest pani kobietą oznaczało, że nieco łatwiej jest przystosować się do służby w wojsku, czy wręcz przeciwnie?

Nie chciałabym rozróżniać na płcie. Tutaj kobiety to też “szeregowy”, a nie “szeregowa”. Ale kobiety mają tutaj więcej determinacji niż mężczyźni, ku mojemu zdziwieniu. I niejedna potrafi naprawdę zaskoczyć. W mojej “ósemce” na wyrównawczym szkoleniu łącznie ze mną były cztery kobiety wśród trzydziestu osób.

Marianna Schreiber o posiłkach, pobudce i ocenianiu

A jak wyglądał Pani dzień w wojsku?

Zaczynał się bardzo wcześnie, bo o godz. 5.30. Nie mam zwyczaju wstawać tej godzinie. Najpierw pobudka, potem zaprawa, przebieraliśmy się w mundury, jedliśmy śniadanie i wyjeżdżaliśmy starami na poligon. Następnie wracaliśmy późnym wieczorem.

Mogła Pani liczyć na dietę sportowca?

Ja w ogóle ciągle jestem głodna, bo robię masę od dwóch miesięcy. Dlatego miałam dużo swojego prowiantu, pakowałam go w plecak i potem go zjadałam. No może oprócz całej racji żywnościowej, którą dostaliśmy na pętlę taktyczną ostatniego dnia na egzamin. Nie będę kłamać, że zawsze wszystko mi smakowało. Ale nie wybrzydzam, jak człowiek jest głodny, to zje wszystko.

A jak traktowali panią koledzy z wojska?

Na pewno na początku nie jak żołnierkę. Jednak dziewczyny, z którymi byłam w pokoju, wykazały się wobec mnie bardzo dużą sympatią. I zobaczyły, że na poważnie podchodzę do tematu, że nie jestem tu dla zabawy. Wiele osób wyższych stopniem zaczepiało mnie, ale były też takie, które obserwowały mnie z dystansu. I cieszę się, że wiedzą już, że potrafię i nie bawię się w wojsko. Niestety to jest przykre, że ludzie mnie tak oceniają.

O! I mogę się pochwalić, że miałam najlepszy wynik z całej grupy w ciągnięciu skrzyni i dostałam wyróżnienie.

Marianna Schreiber o obowiązkowej służbie wojskowej

Czyli jest teraz pani żołnierzem Wojska Polskiego w służbie czynnej.

Jest to służba rotacyjna, więc weekendowo się odbywa. Ale oczywiście jesteśmy ochotnikami, więc możemy też sami się zgłaszać od poniedziałku do piątku. Mnie najbardziej interesują kursy i szkolenia oraz służba rotacyjna. Bo mogę ją pogodzić z pracą, freak fightami i domem. Cieszę się, że mogę to wszystko połączyć i jednocześnie służyć ojczyźnie.

Obowiązkowa służba wojskowa. Jest pani za czy przeciw?

W stanie dość mocnego zagrożenia – tak. Oczywiście nie wyobrażam sobie, aby kogokolwiek do czegoś przymuszać. Bo tak to nie działa, efekt jest odwrotny. Ale na pewno potrzebne jest krótkie przeszkolenie, aby wiedzieć, jak należy obsłużyć broń i poznać zasady bezpieczeństwa, pomocy medycznej.

Zobacz także: Ukrywa ich przed światem. Nam Magdalena Biejat uchyliła rąbka tajemnicy