Το X-Men '97 κάνει σωστά όλα όσα κάνει λάθος το MCU

Το X-Men ’97 κάνει σωστά όλα όσα κάνει λάθος το MCU

Καιρός ήταν να έρθει μια καλή σειρά για λογαριασμό της Marvel, ακόμα και κινουμένων σχεδίων. Σαφώς και προτιμούμε το live action, αλλά όπως έχουν γίνει τα πράγματα, μάλλον ο καλτ χαρακτήρας των 90’s animated series προσφέρει και ελπίδα ότι το περιεχόμενο θα είναι πιο κοντά στην «μαυρίλα» της εποχής.

Ειδικά όταν μιλάμε για το Marvel Animations X’Men ’97, τη συνέχεια του εικονικού X-Men TAS των παιδικών μας χρόνων, το πρεστίζ είναι ιδιαίτερα υψηλό και βαρύ, γνωρίζοντας τι πρεσβεύει και τι ιστορία παράλληλα κουβαλάει. Δεν μιλάμε για οποιαδήποτε παιδική σειρά, αλλά για το σίριαλ που μας έμαθε να λατρεύουμε τον Wolverine και την παρέα των Μεταλλαγμένων, ενώ παράλληλα αποτέλεσε τον λόγο που μάθαμε τι σημαίνει Marvel, παρέα με τα animated series του Spider-Man TAS και των Fantastic Four στα 90’s.

Και πόσο μεγάλο δώρο ήταν για όλους εμάς, όταν ανακοινώθηκε ότι αυτό το σίριαλ που ολοκληρώθηκε το 1997, θα συνεχίσει το ταξίδι του ακριβώς από το σημείο που είχε διακοπεί τόσο βίαια και σκληρά. Με τον θάνατο (;) του Professor Xavier από τον ηγέτη των Friends of Humanity, Henry Gyrich. Μια οργάνωση με ακραίες πεποιθήσεις που έχει ως στόχο την εξαφάνιση των μεταλλαγμένων, αλλά που δεν είδαμε ποτέ στις live motion ταινίες των X-Men εδώ και τόσα χρόνια.

Προσφέρει αυτό το κάτι που δεν έχει πλέον το MCU

Κάθε Τετάρτη, λοιπόν, το Disney + μας έχει αναγκάσει να περιμένουμε με τεράστια ανυπομονησία το επόμενο επεισόδιο της σειράς. Όχι μόνο γιατί θέλουμε να μάθουμε από πρώτο χέρι πώς θα καταλήξει η ιστορία, αλλά γιατί δεν χρειάστηκε να περιμένουμε καθόλου για να μπούμε στα βάθη της υπόθεσης.

Μια υπόθεση που στη σύγχρονη εποχή της, βλέπει τους μεταλλαγμένους να χρίζουν μεγαλύτερης αποδοχής από τον απλό κόσμο, ενώ έχουν και δική τους χώρα, το νησί της Τζενόσα. Ωστόσο, τα πράγματα έχουν περιπλέξει από τη στιγμή που ο Professor Xavier έχει αφήσει την ηγεσία των X-Men στον άλλοτε άσπονδο εχθρό (αλλά και φίλο του) Magneto, o οποίος έχει πάρει πολύ ζεστά τον ρόλο του, αναλαμβάνοντας τη νέα εποχή της υπερομάδας των μεταλλαγμένων.

Στο εσωτερικό τους, ωστόσο, οι X-Men αποδεικνύονται ιδιαίτερα ασταθείς, ειδικά στις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Ακόμα και τόσα χρόνια μετά υφίσταται το διπλό ταμπλό μεταξύ της Jean Gray με τον Scott Summers (Cyclops) και τον Logan του Wolverine, όπως και εκείνο της Rogue με τους Magneto και Gambit. Την ίδια ώρα, η Storm έχει χάσει τις δυνάμεις της αλλά προσπαθεί να τις ανακτήσει, ενώ ξεπροβάλλουν και χαρακτήρες που δεν είχαμε δει τόσο στις ταινίες (βλ. Bishop και Cable) έως και καθόλου (Jubilee και Morph), αλλά και εμφατικοί villains, όπως ο Mister Sinister και Master Mold.

Μέσα στη γενικότερη ταραχή, όμως, το X-Men ’97 έχει αυτό το βασικό συστατικό που δεν έχει η σύγχρονη εποχή της Marvel και αυτό είναι το απαραίτητο darkness που κάθε ιστορία απαιτεί για να εξισορροπεί ανάμεσα στο καλό και το κακό και τον καλτ αυτόν χαρακτήρα που λατρεύουμε να παρακολουθούμε. Σαφώς και υπάρχει μια επιρροή της σύγχρονης εποχής, αλλά είναι τόση ώστε να μην αλλοιώνεται το αποτέλεσμα και να μην χάνει τα βασικά της συστατικά. Αυτή την 90’s εσάνς που τόσο πολύ λείπει στις μέρες μας και τη ζητάμε επιτακτικά.

Το X-Men Animated Series ανέκαθεν αποτελούσα μια σειρά για μικρούς και μεγάλους, η οποία δεν γινόταν να μην έχει συνέχεια στον σύγχρονο κόσμο, όπου τα superhero projects έχουν την τιμητική τους. Από τη στιγμή κιόλας που το Disney + μας δίνει την δυνατότητα να απολαύσουμε ξανά και τους προηγούμενους κύκλους -περισσότερο να θυμηθούμε την ιστορία και πόσα κοινά έχουν με όσες ταινίες είδαμε αργότερα στο σινεμά- είναι ευκαιρία να θυμηθούμε πόσο κουλ ήταν τα 90’s κυρίως όμως ότι οι X-Men δεν ήταν κουλ μόνο λόγω Wolverine.

Και για να τα λέμε όλα, το X-Men ’97 είναι τόσο dark σε βαθμό που το νιώθεις ότι δεν έχει καμία απαίτηση από την παραγωγή να υπάρχει happy ending. Και αυτό είναι που κάνει τον καθέναν να μην αντέχει μια ολόκληρη βδομάδα για το επόμενο επεισόδιο. Και μόνο που έσκασε μύτη η ασπίδα του Captain America, μας προετοιμάζει για επικό crossover.