Μια μεγάλη στεγαστική καταστροφή προ των πυλών

Μια μεγάλη στεγαστική καταστροφή προ των πυλών

Σκεπτόμενοι τα μέρη που είναι ευάλωτα στην κλιματική αλλαγή, ίσως μας έρθουν στο μυαλό οι ορυζώνες στο Μπαγκλαντές ή τα νησιά με χαμηλό υψόμετρο στον Ειρηνικό. Ωστόσο, μια πιο απρόσμενη απάντηση μπορεί να είναι το σπίτι μας. Περίπου το ένα δέκατο της παγκόσμιας οικιστικής ιδιοκτησίας σε αξία απειλείται από την υπερθέρμανση του πλανήτη -συμπεριλαμβανομένων πολλών σπιτιών που δεν βρίσκονται καν κοντά στις ακτές. Από τους ανεμοστρόβιλους που πλήττουν τα προάστια της μεσοδυτικής Αμερικής μέχρι το χαλάζι μεγέθους μπάλας του τένις που καταστρέφει τις στέγες των ιταλικών επαύλεων, η κακοκαιρία που προκαλείται από τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου κλονίζει τα θεμέλια της πιο σημαντικής κατηγορίας περιουσιακών στοιχείων στον κόσμο.

Το δυνητικό κόστος προέρχεται από τις πολιτικές που αποσκοπούν στη μείωση των εκπομπών των κατοικιών, καθώς και από τις ζημιές που σχετίζονται με το κλίμα. Είναι τεράστια. Σύμφωνα με μια εκτίμηση, μέχρι το 2050, η κλιματική αλλαγή και η καταπολέμησή της θα μπορούσαν να εξαλείψουν το 9% της αξίας των κατοικιών στον κόσμο – το οποίο ανέρχεται σε 25 τρισ. δολάρια, περίπου το ετήσιο ΑΕΠ της Αμερικής. Πρόκειται για έναν τεράστιο λογαριασμό που απειλεί τις ζωές των ανθρώπων και το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, ενώ αναμένεται να προκαλέσει μια πανίσχυρη μάχη για το ποιος θα πρέπει να πληρώσει.

Οι ιδιοκτήτες ακινήτων είναι ένας υποψήφιος. Ωστόσο, αν κοιτάξετε τις αγορές ακινήτων σήμερα, δεν φαίνεται να επωμίζονται το κόστος. Οι τιμές των κατοικιών δείχνουν ελάχιστα σημάδια προσαρμογής στον κλιματικό κίνδυνο. Στο Μαϊάμι, αντικείμενο μεγάλης ανησυχίας για την άνοδο της στάθμης της θάλασσας, έχουν αυξηθεί κατά τέσσερα πέμπτα αυτή τη δεκαετία, πολύ περισσότερο από τον αμερικανικό μέσο όρο. Επιπλέον, επειδή ο αντίκτυπος της κλιματικής αλλαγής είναι ακόμα αβέβαιος, πολλοί ιδιοκτήτες μπορεί να μην γνώριζαν πόσο μεγάλο κίνδυνο αναλάμβαναν όταν αγόραζαν τα σπίτια τους.

Ωστόσο, αν οι φορολογούμενοι πληρώσουν, θα διασώσουν τους εύπορους ιδιοκτήτες και θα αμβλύνουν τα χρήσιμα κίνητρα για την προσαρμογή στη διαφαινόμενη απειλή. Η κατανομή του κόστους θα είναι δύσκολη για τις κυβερνήσεις, όχι μόνο επειδή γνωρίζουν ότι οι ψηφοφόροι ενδιαφέρονται πολύ για την αξία των σπιτιών τους. Το νομοσχέδιο αποτελείται από τρία μέρη: πληρωμή για επισκευές, επένδυση στην προστασία και τροποποίηση των σπιτιών για τον περιορισμό της κλιματικής αλλαγής.

Οι ασφαλιστές αναλαμβάνουν συνήθως το κόστος των επισκευών μετά από μια καταιγίδα που καταστρέφει στη στέγη ή μια πυρκαγιά που προκαλεί ζημιές στο ακίνητο. Καθώς το κλίμα επιδεινώνεται και οι φυσικές καταστροφές γίνονται συχνότερες, η ασφάλιση κατοικίας γίνεται όλο και πιο ακριβή. Κατά τόπους, θα μπορούσε να γίνει τόσο ακριβή ώστε να προκαλέσει πτώση των τιμών των κατοικιών. Ορισμένοι ειδικοί κάνουν λόγο για μια «φούσκα κλιματικής ασφάλισης» που επηρεάζει το ένα τρίτο των αμερικανικών κατοικιών. Οι κυβερνήσεις πρέπει είτε να ανεχθούν τις απώλειες που αυτό επιβάλλει στους ιδιοκτήτες κατοικιών είτε να αναλάβουν οι ίδιες τους κινδύνους, όπως ήδη συμβαίνει σε τμήματα της Καλιφόρνιας που είναι επιρρεπή σε πυρκαγιές και της Φλόριντα που είναι επιρρεπή σε τυφώνες. Η συνδυασμένη έκθεση των κρατικά υποστηριζόμενων «ασφαλιστών έσχατης λύσης» σε αυτές τις δύο πολιτείες έχει εκτοξευθεί από 160 δισ. δολάρια το 2017 σε 633 δισ. δολάρια. Οι τοπικοί πολιτικοί θέλουν να μετακυλήσουν τον κίνδυνο στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση, η οποία στην πραγματικότητα διαχειρίζεται σήμερα την ασφάλιση κατά των πλημμυρών.

Οι φυσικές καταστροφές μπορούν να προληφθούν με επενδύσεις στην προστασία των ίδιων των ακινήτων ή των υποδομών. Η διατήρηση των σπιτιών σε κατοικήσιμα επίπεδα μπορεί να απαιτεί κλιματισμό. Ελάχιστα ινδικά σπίτια διαθέτουν, παρόλο που η χώρα υποφέρει από επιδεινούμενους καύσωνες. Στις Κάτω Χώρες ένα σύστημα από αναχώματα, τάφρους και αντλίες κρατά τη χώρα στεγνή. Το Τόκιο διαθέτει φράγματα για να συγκρατήσει τις πλημμύρες. Η χρηματοδότηση αυτών των επενδύσεων είναι η δεύτερη πρόκληση. Θα πρέπει οι ιδιοκτήτες σπιτιών που δεν είχαν ιδέα ότι κινδύνευαν να πληρώσουν, ας πούμε, για τσιμεντένια υποστύλωση για ένα σπίτι που καταρρέει; Ή είναι σωστό να τους προστατεύσουμε από τέτοιου είδους απροσδόκητα και άνισα κατανεμημένα κόστη; Οι πυκνοκατοικημένες παράκτιες πόλεις, οι οποίες χρειάζονται περισσότερο προστασία από τις πλημμύρες, είναι συχνά τα κοσμήματα της οικονομίας και της κοινωνίας των χωρών τους – δείτε, για παράδειγμα, το Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη ή τη Σαγκάη.

Το τελευταίο ερώτημα είναι πώς θα πληρωθούν οι εγχώριες τροποποιήσεις που αποτρέπουν την περαιτέρω κλιματική αλλαγή. Τα σπίτια ευθύνονται για το 18% των παγκόσμιων εκπομπών που σχετίζονται με την ενέργεια. Πολλά είναι πιθανό να χρειαστούν αντλίες θερμότητας, οι οποίες λειτουργούν καλύτερα με ενδοδαπέδια θέρμανση ή μεγαλύτερα θερμαντικά σώματα, και παχιά μόνωση. Δυστυχώς, η αναβάθμιση των σπιτιών είναι δαπανηρή. Η απαίτηση από τους ιδιοκτήτες σπιτιών να πληρώσουν μπορεί να οδηγήσει σε αντιδράσεις- πέρυσι ο κυβερνητικός συνασπισμός της Γερμανίας προσπάθησε να απαγορεύσει τους λέβητες αερίου, αλλά άλλαξε πορεία όταν οι ψηφοφόροι διαφώνησαν με το κόστος. Η Ιταλία ακολούθησε μια εναλλακτική προσέγγιση, προσφέροντας εξαιρετικά γενναιόδωρα, και κακοσχεδιασμένα, επιδόματα στα νοικοκυριά που ανακαινίζουν. Έχει ξοδέψει το ιλιγγιώδες ποσό των 219 δισ. ευρώ (238 δισ. δολάρια ή το 10% του ΑΕΠ της) για το πρόγραμμα «superbonus».

Ο πλήρης αντίκτυπος της κλιματικής αλλαγής είναι ακόμα μακριά. Όσο πιο γρήγορα όμως οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής μπορέσουν να βρουν απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, τόσο το καλύτερο. Τα στοιχεία δείχνουν ότι οι τιμές των κατοικιών αντιδρούν σε αυτούς τους κινδύνους μόνο μετά την καταστροφή, όταν είναι πολύ αργά για προληπτικές επενδύσεις. Η αδράνεια είναι επομένως πιθανό να οδηγήσει σε δυσάρεστες εκπλήξεις. Η στέγαση είναι ένα πολύ σημαντικό περιουσιακό στοιχείο για να αποτιμηθεί λανθασμένα σε ολόκληρη την οικονομία – και όχι μόνο επειδή είναι τόσο ζωτικής σημασίας για το χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να κάνουν το χρέος τους. Μέχρι τον 18ο αιώνα μεγάλο μέρος των Κάτω Χωρών ακολουθούσε την αρχή ότι μόνο οι κοντινές κοινότητες συντηρούσαν τα αναχώματα – και, ως αποτέλεσμα, το σύστημα μαστιζόταν από υποεπενδύσεις και άσκοπες πλημμύρες. Μόνο οι κυβερνήσεις μπορούν να επιλύσουν τέτοια προβλήματα συλλογικής δράσης με την κατασκευή υποδομών και πρέπει να το πράξουν, ιδίως γύρω από πόλεις υψηλής παραγωγικότητας. Οι ιδιοκτήτες θα χρειαστούν κίνητρα για να ξοδέψουν μεγάλα ποσά για να μετασκευάσουν τα σπίτια τους ώστε να ρυπαίνουν λιγότερο, γεγονός που ωφελεί όλους.

Ταυτόχρονα, όμως, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει να είναι προσεκτικοί ώστε να μην επιδοτούν ανοησίες προσφέροντας μεγάλες σιωπηρές εγγυήσεις και κοστοβόρα ασφαλιστικά προγράμματα με κρατική υποστήριξη. Αυτά όχι μόνο ενέχουν απαράδεκτο κίνδυνο για τους φορολογούμενους, αλλά αποδυναμώνουν και το κίνητρο για τους πολίτες να επενδύσουν για να καταστήσουν τις περιουσίες τους πιο ανθεκτικές. Καταστέλλοντας τα ασφάλιστρα, δεν αποθαρρύνουν καθόλου τους ανθρώπους από το να μετακομίσουν σε περιοχές που είναι ήδη γνωστό ότι είναι σήμερα υψηλού κινδύνου. Οι οιωνοί δεν είναι καλοί, παρόλο που το διακύβευμα είναι μεγάλο. Για δεκαετίες οι κυβερνήσεις απέτυχαν να αποθαρρύνουν την οικοδόμηση σε πλημμυρικές περιοχές.

Ο λογαριασμός των 25 τρισ. δολαρίων θα δημιουργήσει προβλήματα σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, αν δεν κάνουμε τίποτα σήμερα, το αύριο θα είναι πιο επώδυνο. Τόσο για τις κυβερνήσεις όσο και για τους ιδιοκτήτες ακινήτων, η χειρότερη απάντηση στο πρόβλημα της στέγασης είναι να το αγνοήσουν.

© 2024 The Economist Newspaper Limited. All rights reserved.

Άρθρο από τον Economist, το οποίο μεταφράστηκε και δημοσιεύθηκε με επίσημη άδεια από την www.powergame.gr. Το πρωτότυπο άρθρο, στα αγγλικά, βρίσκεται στο www.economist.com