Λένα Μποζάκη: H μούσα των sold out παραστάσεων

Η Λένα Μποζάκη κρατά πέντε λεπτά την ημέρα για να μπαίνει στο νοητό πολύ ιδιωτικό κουκούλι που έχει επινοήσει. Είναι ένας χρόνος ασήμαντος μπρος στο εικοσιτετράωρο, αλλά ζωτικής σημασίας για εκείνην. Για 300 δευτερόλεπτα την ημέρα, η νεαρή ηθοποιός αποκόπτεται από όποιες παρεμβολές και επιτρέπει στον εαυτό της να κάνει όμορφες σκέψεις.

Φόρεμα, DNA Stars / Γάντια, ATU Body Couture / Γόβες, Nak Shoes

Οχι για τα μεγάλα, τα σπουδαία και τα συχνά άφταστα, αλλά για τα απλά και τα καθημερινά, εκείνα δηλαδή που συνήθως προσπερνάμε με κεκτημένη ταχύτητα. Δεν είναι για παράδειγμα αυτονόητο για εκείνην ότι αυτή την περίοδο βρίσκεται σε μια ιδανική επαγγελματική συνθήκη.

Συμμετέχει δηλαδή ως Νέα στην πολυσυζητημένη -και από το ξεκίνημά της sold out- θεατρική μεταφορά της ταινίας «Σαλό» από τον Αρη Μπινιάρη στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Είναι μια σημαδιακή στιγμή για την Μποζάκη που έγινε όχι μόνο πιο έμπειρη ως ηθοποιός, αλλά και πιο συνειδητή απέναντι στην ίδια τη ζωή. Με άλλα λόγια, δικαίωσε το παιδί που ήταν κάποτε η ίδια, εκείνο που είχε από νωρίς αποφασίσει πως όταν μεγάλωνε δεν θα χρειαζόταν να λέει πως πάει να δουλέψει, αλλά πηγαίνει για να παίξει.

GALA: Παίζεις ίσως στην πιο πολυσυζητημένη παράσταση της σεζόν. Πού αποδίδεις την απήχηση και τη συζήτηση που προκάλεσε;

ΛΕΝΑ ΜΠΟΖΑΚΗ: Ο ίδιος ο Αρης (σ.σ.: Μπινιάρης) έχει ένα κοινό που παρακολουθεί τις παραστάσεις του συστηματικά. Οπότε δεν είναι περίεργη η ανταπόκριση. Από την άλλη, υπήρχε κάτι το αξιοπερίεργο στο εγχείρημα. Μια ταινία-σταθμός γίνεται παράσταση. Υποθέτω ότι πολύς κόσμος θα ήθελε να δει πώς το φιλμ του Παζολίνι θα γινόταν παράσταση. Ηταν μια γενναία και καθόλου εύκολη απόφαση να κάνει κανείς μια παράσταση βασισμένη στην ταινία του Παζολίνι. Αν άρεσε ή όχι, έχει να κάνει με τις προσλαμβάνουσες, το αισθητήριο, τους λόγους που ήρθε κανείς να την παρακολουθήσει.

G.: Εσύ πώς βρέθηκες στο «Σαλό»; Σε επέλεξε ο Μπινιάρης; Πέρασες από οντισιόν;

Λ.ΜΠ.: Είχαμε συνεργαστεί ξανά με τον Αρη Μπινιάρη το 2019 στην «Ηλέκτρα», στο Θέατρο Τέχνης. Δυστυχώς, εκείνη η παράσταση κατέβηκε γρήγορα λόγω της πανδημίας. Οταν λοιπόν αποφάσισε να κάνει το «Σαλό» με σκέφτηκε, μου τηλεφώνησε και πριν μου πει πολλά, απάντησα «είμαι μέσα». Με ρώτησε αν είχα δει την ταινία, του είπα ότι είχα ακούσει πολλά, αλλά δεν την είχα δει. Οπότε έκατσα, την είδα, και είπα στον εαυτό μου πως αν δεν κάνω κάτι στο οποίο θα δοκιμάσω τα δημιουργικά όριά μου με τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη και σε ένα τέτοιο πλαίσιο, τότε δεν θα το κάνω ποτέ. Κι έτσι επέμεινα στο «ναι».

Φόρεμα, Angelos Bratis / Πέδιλα, Larroude

G.: Αλήθεια, τι έχει να πει το «Σαλό» σε έναν νέο άνθρωπο σήμερα; Τι ένιωσες βλέποντας το φιλμ του Παζολίνι;

Λ.ΜΠ.: Η πρώτη αντίδραση ήταν να συνδεθώ με το συναίσθημα που προκαλεί. Ακαριαία ένιωσα θυμό και σφίξιμο στο στομάχι. Και ύστερα ήρθαν οι σκέψεις για το πολύ σκοτεινό κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης που θεριεύει και συντονίζεται με ιδεολογίες όπως ο ναζισμός. Σκέφτομαι πως κάθε άνθρωπος έχει μέσα του κάτι βίαιο. Το θέμα είναι προς τα πού το οδηγεί. Το αν τροφοδοτεί τη βία ή όχι. Ακόμα και τα παιδιά συχνά φέρονται βίαια απέναντι σε ένα πιο αδύναμο παιδί. Το θέμα είναι πώς εμφυσά κανείς σε αυτά τα παιδιά τις ανθρωπιστικές αξίες. Δεν μπορούμε να θεωρούμε ότι διαφέρουμε, ότι είμαστε ισχυρότεροι από ένα άλλο πλάσμα.

G.: Μετά από αυτή την παράσταση νιώθεις καλύτερος άνθρωπος;

Λ.ΜΠ.: Νιώθω σίγουρα πιο συνειδητή απέναντι στα όρια που έχει η φύση μας, τα οποία είναι πολύ πιο ανοιχτά απ’ όσο θεωρούσα και νιώθω πολύ πιο γενναία ως προς το να τα υπερασπιστώ. Είναι ένα πολύ μεγάλο μάθημα.

G.: Η ηθοποιία ήταν παιδικό όνειρό σου;

Λ.ΜΠ.: Υπήρχε στο μυαλό μου απ’ όταν ήμουν παιδί. Ομως η οικογένειά μου δεν είχε κάποια σχέση με τις τέχνες. Η μητέρα μου είναι μοδίστρα και ο πατέρας μου ηλεκτρολόγος. Το θέμα ήταν ότι ως παιδί δεν είχα αδέλφια, ούτε πολλά άλλα παιδιά στη γειτονιά με τα οποία θα μπορούσα να παίξω. Παρακαλούσα λοιπόν τους γονείς μου να παίξουν μαζί μου κι εκείνοι μου έλεγαν πως είχαν δουλειά. Μια μέρα, πολύ εκνευρισμένη, τους ανακοίνωσα ότι όταν μεγαλώσω θα κάνω μια δουλειά και θα λέω «πάω να παίξω», όχι «πάω να δουλέψω». Θεωρούσα ότι η δουλειά ήταν κάτι κακό που σε πάει μακριά από τα πράγματα που αγαπάς. Μεγαλώνοντας πέρασα από διάφορα στάδια. Ηθελα να γίνω μουσικός, φυσικός, χημικός, κατέληξα να περάσω στις Πανελλήνιες εξετάσεις στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης. Πήγα και σπούδασα με την υπόσχεση ότι τελειώνοντας και επιστρέφοντας στην Αθήνα θα σπούδαζα και θέατρο.

G.: Τηρήθηκε η υπόσχεση;

Λ.ΜΠ.: Ναι, δεν είχα καμία αντίρρηση από την οικογένεια. Την ημέρα της ορκωμοσίας στο Φυσικό πήρα το πτυχίο, το έδωσα στη μητέρα μου και εκεί τελείωσε η υπόθεση για μένα. Και άρχισε το θέατρο. Μετά τη δραματική σχολή έκανα το «αγροτικό» μου στο ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Μέχρι στιγμής, μου φαίνεται ότι κάνω ένα επάγγελμα που θέλει πολλή πίστη, αφοσίωση και να καταλάβει κανείς ότι δεν είναι ένα κομμάτι της καθημερινότητας, αλλά ένας τρόπος ζωής. Είτε παίζεις είτε δεν παίζεις, υπάρχει διαρκώς ένας διάλογος μέσα σου.

G.: Δηλαδή η ζωή σου είναι μόνο θέατρο και υποκριτική τώρα;

Λ.ΜΠ.: Οχι, κάνω κι άλλα πράγματα. Ζωγραφίζω και μου αρέσει πολύ γιατί το κάνω απενοχοποιημένα. Δεν είμαι ζωγράφος, οπότε δεν με ενδιαφέρει να είμαι καλή. Είναι απόλυτα απελευθερωτικό και δημιουργικό. Ζωγραφίζω όπως νιώθω. Και μου αρέσει πολύ να ράβω και να φτιάχνω πράγματα με τα χέρια μου. Εχοντας και μοδίστρα μαμά, μπορώ να το εξελίσσω.

Make-up/Hair: Αχιλλέας Χαρίτος / Βοηθός Styling: Ελένη Εξάρχου / Βοηθός Φωτογράφου: Μάριος Μπαμπούρης.

G.: Πολύ χειρωνακτικές συνήθειες. Δεν είσαι χωμένη μες στο κινητό όλη μέρα;

Λ.ΜΠ.: Πολλές φορές το κάνω, αλλά εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου. Αν δεν ένιωθα ότι είναι μέρος της δουλειάς μου, δεν θα είχα κοινωνικά δίκτυα. Μπορεί όμως κι αυτό να είναι δικαιολογία. Υπάρχουν ηθοποιοί που τα καταφέρνουν περίφημα και χωρίς social media.

G.: Δηλαδή δεν πιάνεις το κινητό το πρωί μόλις ξυπνάς;

Λ.ΜΠ.: Οχι, πρώτα φτιάχνω καφέ. Μετά έρχεται το κινητό.

G.: Εχεις κάποια μικρή ιεροτελεστία που ακολουθείς καθημερινά;

Λ.ΜΠ.: Μου αρέσει να παίρνω πέντε λεπτά από την ημέρα, να βάζω απαλή μουσική και να προσπαθώ να διαλογιστώ. Δεν ξέρω καν αν το πετυχαίνω. Προσπαθώ πάντως σε αυτόν τον χρόνο να οδηγώ το μυαλό μου σε αισιόδοξα και όμορφα πράγματα. Είναι πολύ έντονος ο καθημερινός βομβαρδισμός από άσχημες ειδήσεις. Ζούμε σε μια εποχή που απαιτεί να είσαι πάρα πολύ αποδοτικός, πάρα πολύ γρήγορος, πάρα πολύ ενημερωμένος σε έναν κόσμο που είναι βουτηγμένος μες στη θλίψη. Πραγματικά προσπαθώ με ό,τι μέσο έχω να κάνω θετικές σκέψεις για πολύ απλά πράγματα. Για το ότι έχει ήλιο σήμερα. Για το ότι προσπαθώ να περπατήσω έως τη θάλασσα. Για το ότι περνάω καλά στη δουλειά που είμαι. Για πέντε λεπτά τη μέρα σκέφτομαι μόνο φωτεινά πράγματα.