Zoeken naar Arian: de dag dat de hoop vervloog
Zoeken naar Arian: de dag dat de hoop vervloog
‘Lucky for Arian’ staat geschreven op een klavertje gemaakt door kinderen. De zesjarige Arian wordt al dagen vermist en met elke dag die voorbijgaat, wordt de kans dat de autistische jongen levend wordt teruggevonden kleiner. De massale zoekteams zijn vertrokken en een onderzoeksgroep neemt onmiddellijk het werk over.
De desillusie is zichtbaar voor het gebouw van de Elm Volunteer Fire Department, waar de zoektocht naar Arian wordt gecoördineerd, schrijft de verslaggever van Stern.
Als de Bundeswehr weer vertrekt met zijn jeeps en vrachtwagens, staat hoofdinspecteur Heiner van der Werp, die de zoekacties coördineert, op straat en zegt: “We weten niet meer waar we moeten kijken.”
1200 mensen konden hem niet vinden
Ze hadden hoge verwachtingen van de zoekactie zondag, de grootste ooit in Duitsland. Uiteindelijk waren 1.200 mensen, een 1.500 meter brede menselijke ketting, drones, helikopters en duikers niet genoeg. Arian, die afgelopen maandag verdween, blijft onvindbaar.
Op nog geen 200 meter van het coördinatiecentrum liep de zesjarige maandagavond kort na 19.00 uur onopgemerkt het huis van zijn ouders uit in een nieuwbouwproject. De ouders belden kort daarna het alarmnummer en een bewakingscamera registreerde de autistische Arian die door de straat liep. Het bos waar hij waarschijnlijk naartoe ging, ligt vlak naast de deur.
Het hele gebied is zeer dunbevolkt en soms moeilijk toegankelijk, wat het zoeken lastig maakt. De brandweer, politie en Bundeswehr kamden zondag 5.300 hectare uit, maar vonden niets in een gebied groter dan 7.500 voetbalvelden.
Dan op maandag de beslissing: verandering van tactiek. Minder hulpdiensten, kleinere zoekacties en het opzetten van een onderzoeksteam. Politieagenten zoeken vanaf nu in kleine groepjes in de velden en langs de rivier de Oste, waar de laatste tijd steeds weer voetafdrukken werden gevonden.
“Realistische fase” van de zoektocht
Hoofdinspecteur van politie van der Werp vertelt dat zij in de “realistische fase” is begonnen. Acht etmalen met bijna ijskoude nachten is lang voor een zesjarige die alleen sokken en een dunne trui draagt. “Als gevolg hiervan wordt de kans dat Arian veilig en wel wordt aangetroffen met de dag kleiner.” Juist het autisme van de jongen geeft Van der Werp nog enige hoop. “Het kan zijn dat Arian de pijn, honger en dorst niet voelt zoals andere kinderen van zijn leeftijd.” Hij heeft mogelijk ook minder problemen met het voeden met bladeren en de rivier. Het is waarschijnlijk dat de jongen, vanwege zijn autisme, verborgen blijft en zich niet openbaart, zelfs al zijn de helpers slechts een paar meter van hem verwijderd.
Zoeken naar Arian: Ballonnen, vuurwerk, honden – niets werkte
Ballonnen blijven wapperen in de velden van Elm. Ze hadden de hoop dat Arian hen uit nieuwsgierigheid zou bekijken. Paardensquadrons van de politie patrouilleren over de veldpaden en de bossen ernaast om hem aan te moedigen tevoorschijn te komen. Ze staken ook vuurwerk af, projecteerden lichtkegels in de nacht, legden snoep uit en zetten honden op het spoor van Arian. Allemaal tevergeefs.