Zarabia na wynajmie. "Nie pracuję od siedmiu lat, mam takie życie, o jakim moi koledzy mogą tylko pomarzyć"

Zarabia na wynajmie. “Nie pracuję od siedmiu lat, mam takie życie, o jakim moi koledzy mogą tylko pomarzyć”

— Nie pracuję na etacie od siedmiu lat, odszedłem z pracy, gdy zarobki z najmu zaczęły przewyższać to, co zarabiałem na etacie. Dziś miesięcznie mam “na rękę” ok. 30 tys. I jasne, że są też straty, że zdarzają się nieuczciwi najemcy, że ktoś coś zniszczy, albo nawet specjalnie zdemoluje łazienkę w odwecie za podniesiony czynsz. To jest ryzyko najmu. Na to mam odłożone pieniądze z kaucji — tłumaczy Andrzej, który wynajmuje w Warszawie sześć mieszkań i z tego się utrzymuje.

• Andrzej utrzymuje się z wynajmu. Mówi, że z najemcami ma relację “czysto biznesową”
• Pierwsze mieszkanie kupił, gdy skończył 30 lat, a od tego czasu nabył jeszcze pięć innych
• Dzięki przychodom z wynajmu może podróżować i zapewnić bezpieczeństwo finansowe swojej rodzinie
• Inwestycje w nieruchomości były możliwe dzięki pomocy rodziny, a ojciec Andrzeja na emeryturze również żył z wynajmu mieszkań
•  Więcej takich artykułów znajdziesz na stronie głównej Onetu

Andrzej ma 42 lata. Pierwsze mieszkanie na wynajem kupił, kiedy skończył 30 lat. Od tego czasu nabył jeszcze pięć innych. Dziś utrzymuje się tylko z wynajmu. I mówi, że można z tego świetnie żyć i jeszcze zabezpieczyć się na przyszłość.

“Na etat nie wrócę, za bardzo się cenię”

— Z wykształcenia jestem ekonomistą, z zamiłowania podróżnikiem — opowiada. — Jakbym został w korporacji, nie mógłbym tyle podróżować, nie miałbym takiej wolności. A ona jest dla mnie kluczowa. No i bezpieczeństwo finansowe. Bez tego nie założyłbym rodziny. Dwa lata temu urodził mi się syn, w lipcu biorę ślub z moją narzeczoną. Dzięki temu, co robię, mogę być z nimi cały czas, a jednocześnie zapewnić im wszystko, czego potrzebują. Mogłem być przy narzeczonej tuż przed i po porodzie i dziś wychowuję razem z nią syna, jestem, w przeciwieństwie do wielu kolegów, którzy robią karierę, obecny w życiu swojego dziecka. Kiedy Krzyś pójdzie do przedszkola, będę mógł wrócić trochę do doradztwa finansowego, będzie można mnie wynająć. Ale do firmy na etat już nie wrócę. Nie ma mowy. Za bardzo się cenię.

— Pierwsze mieszkanie kupiłem dzięki pomocy rodziców — tłumaczy. — Sprzedali kawalerkę po dziadku, dołożyliśmy nieco ze wspólnych oszczędności (odkąd skończyłem liceum, pracowałem) i tak zostałem właścicielem dwupokojowego apartamentu na Powiślu. Pomieszkałem w nim pół roku i postanowiłem je wynająć. Od razu trafiłem na fajnego, wypłacalnego najemcę. Sam zamieszkałem w kawalerce, którą moja babcia ze strony taty zapisała mnie i mojemu bratu. Ale on wyjechał do Australii, a potem zgodził się na to, żebym go spłacił.

Andrzej przyznaje wprost, że jego inwestycje nie byłyby możliwe, gdyby nie pomoc rodziny. Jego ojciec na emeryturze również żył z wynajmu mieszkań, które potem sukcesywnie odsprzedawał synowi.

— Tak kupiłem jego dwie kawalerki i czteropokojowe mieszkanie rodziców na Saskiej Kępie. To moja “perełka”, biorę za nie 9 tys. Wiem, jak to zabrzmi, ale po trzecim mieszkaniu pieniądze już “robią się same”. Dzisiaj mam oszczędności, gram na giełdzie, inwestuje w “pewniaki” i właściwie… to wszystko. Dużo na ten temat czytam, stale się doszkalam. Na emeryturę odkładam sam, moja rodzina jest zabezpieczona. Nie powiem, że miałem w życiu szczęście, bo w nieruchomości trzeba po prostu umieć inwestować, wiedzieć, kiedy i gdzie opłaca się je kupić. I mieć nosa do najemców.

Andrzej podkreśla, że ze swoimi najemcami ma relację czysto biznesową: nie interesuje się ich sytuacją osobistą, nie “czepia się” psów, kotów i dzieci. Póki na jego koncie co miesiąc pojawia się umówiona kwota, Andrzej prawie nie kontaktuje się z najemcami. Jeśli jest opóźnienie w wysokości dwóch tygodni, dzwoni i pyta, czy coś się stało.

— Zazwyczaj następnego dnia czynsz pojawia się na rachunku i zapominamy o sprawie — mówi 42-latek. — Ale już wtedy świeci mi się w głowie “czerwona lampka”. I zazwyczaj słusznie, bo jak ktoś raz nie zapłaci czynszu i nie poinformuje wcześniej, że będzie miał opóźnienie, to prędzej czy później przestaje płacić. No i trzeba się z taką osobą pożegnać. Do tej pory miałem trzy takie sytuacje i poradziłem sobie z nimi szybko. Ja nie mam sentymentów, jeśli ktoś mnie oszukuje. Jeśli kogoś nie stać, to niech nie wynajmuje. Co pół roku umawiam się jeszcze na zapowiedzianą wizytę, sprawdzam stan mieszkania. Nie fiksuję się na jakichś normalnych zniszczeniach, wiem, że mieszkanie jest do życia, a nie do podziwiania. Sam mam rodzinę i rozumiem, że dzieci skaczą po meblach, że jest coś takiego jak normalne zużycie, że pralkę trzeba wymienić… Pod tym względem jestem wyrozumiały. Ale zdarza się, że ktoś zapuści mieszkanie, bo o swoje też by nie dbał, taki charakter. Wtedy mówię, że umówię sprzątanie na jego koszt. I zazwyczaj jakieś pozytywne zmiany są.

— Pierwszy najemca mieszkał u mnie 10 lat, dwóch innych też wynajmuje mieszkanie ponad pięć lat, więc chyba są zadowoleni — tłumaczy Andrzej. — I ja takich “stałych” najemców lubię najbardziej. Ale się do nich nie przywiązuje.

“To jest biznes, nie opieka społeczna”

— Wynajmowałem kiedyś mieszkanie rodzinie. Mama, tata, dwoje dzieci. I ten tata zostawił żonę. Po prostu odszedł. Pani nie było stać na to, żeby samej płacić 5500 zł czynszu, więc zadzwoniła do mnie, opowiedziała, jaka jest sytuacja i poprosiła o trzy miesiące na poszukiwania miejsca, do którego mogła się przenieść. Obiecywała, że będzie płacić połowę. No nie mogłem się na to zgodzić. Dla mnie to by było prawie 9 tys. zł w plecy. A u mnie rachunek musi się zgadzać. I na tym chyba polega mój sukces. Nie odpuszczam, nie jestem “dobrym wujkiem”. Najem to biznes, a nie akcja charytatywna albo opieka społeczna. Pani została do końca miesiąca i wyprowadziła się. W lokalu mieszka już inna rodzina.

— Nie pracuję na etacie od siedmiu lat, odszedłem z pracy, gdy zarobki z najmu zaczęły przewyższać to, co zarabiałem na etacie — tłumaczy Andrzej. — Dziś miesięcznie mam “na rękę” ok. 30 tys. I jasne, że są też straty, że zdarzają się nieuczciwi najemcy, że ktoś coś zniszczy, albo nawet specjalnie zdemoluje łazienkę w odwecie za podniesiony czynsz. To jest ryzyko najmu. Na to mam odłożone pieniądze z kaucji. Trzeba też wiedzieć, że od tego są umowy, skonstruowane tak, żeby nas chronić.