Alkyone: "Ο κόσμος θα ήταν πάρα πολύ διαφορετικός αν δεν υπήρχε μουσική"
Alkyone
Η Alkyone μας πρωτοσυστήθηκε στα τέλη του 2022 με το παραδοσιακό ηπειρώτικο τραγούδι Ξενιτεμένα μου πουλιά. Μία διασκευή που όχι μόνο αγαπήθηκε πολύ αλλά στάθηκε αφορμή να γνωρίσει και να συνεργαστεί στη συνέχεια με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Το 2023 κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ της Exit Sign που θα είναι σύντομα διαθέσιμο σε βινύλιο ενώ θα συνοδεύεται η κυκλοφορία του από το music video του ομώνυμου κομματιού.
Η επαφή της με τη φύση είναι ένα από αυτά που εμπνέουν τις μουσικές της και για αυτό έχει επιλέξει να ζει και να εργάζεται μόνιμα στην Έδεσσα. Ωστόσο, συχνά την εγκαταλείπει για να κάνει κάποιο ξεχωριστό live: από τα Πανοραμικά Σκαλιά του ΚΠΙΣΝ και την καλοκαιρινή περιοδεία με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου μέχρι τα Church Session στην Αγγλικανική εκκλησία του Αγίου Παύλου.
Είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τα τραγούδια της και μέσα από τις επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές Μάγισσα και Ψυχοκόρες. Η Alkyone μεταπηδά με ευκολία από τον ελληνικό στον αγγλικό στίχο έχοντας πάντα τη φρεσκάδα, την ιδιαίτερη ματιά και τον ονειρικό, απόκοσμο ήχο που τη χαρακτηρίζει.
Εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς ότι περνάει ένα μεγάλο μέρος της μέρας της στο πιάνο ή ακούγοντας μουσική. Τον τελευταίο καιρό έχει αποκτήσει και μία αγάπη για τα podcast μέσα από τα οποία μαθαίνει ιστορικά ή άλλα παράξενα γεγονότα που δεν θα μπορούσε να τα μάθει υπό άλλη συνθήκη.
Αυτή την περίοδο είναι και στο στούντιο ετοιμάζοντας ένα EP με τίτλο Small Philosophies -θα περιλαμβάνει 7 νέα τραγούδια. Μια πρώτη γεύση θα μας δώσει μέσα στο καλοκαίρι με την κυκλοφορία του πρώτου single ενώ παράλληλα ετοιμάζει ακόμη ένα άλμπουμ με ελληνικό ήχο αυτή τη φορά.
Φυσικά το πρόγραμμα της για φέτος περιλαμβάνει και συναυλίες. Δύο από αυτές είναι προγραμματισμένες μέσα στον Μάιο: στις 22 στην Πλατεία Δεξαμενής στο στο πλαίσιο του This is Athens Festival και στις 25 Βιέννη με τη Μαρία Φαραντούρη και τον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Λίγο πριν ανέβει στη σκηνή μίλησε στη Madame Figaro για την πορεία της στη μουσική, την εμπειρία που έχει αποκτήσει ως δασκάλα Ειδικής Αγωγής και την επιλογή της να ζει μόνιμα στην επαρχία.
Alkyone
Πώς είναι να ζει μία νέα καλλιτέχνης στην επαρχία την ώρα που τα περισσότερα πράγματα "τρέχουν" στην Αθήνα;
Έχει τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματά της η επαρχία, όπως κάθε τόπος. Είναι πολύ όμορφη γιατί είναι ακόμα κάποια κομμάτια της είναι ανέγγιχτα. Είναι εύκολα προσβάσιμη η φύση και το να πας σε ένα μέρος το οποίο για εσένα είναι ησυχαστήριο. Ίσως υπάρχει αυτό και μέσα στην πόλη και κάποιοι άνθρωποι το ανακαλύπτουν. Απλά στην πόλη νιώθω ότι υπάρχει περισσότερο άγχος. Οι αποστάσεις είναι μεγαλύτερες και οι άνθρωποι είναι πιο αγχωμένοι οπότε πολλές φορές υπάρχουν περισσότερα νεύρα και είναι πιο δύσκολο να αναπτύξεις τις σχέσεις που αναπτύσσεις σε ένα μικρό μέρος. Από την άλλη, μπορεί να αισθάνεσαι ότι υπάρχει λιγότερη ιδιωτικότητα αλλά είναι όμορφο να βγαίνεις από το σπίτι σου και να συναντάς 10 ανθρώπους που θα σου πουν "καλημέρα". Το θεωρώ ανεκτίμητο πράγμα αυτό όπως και το να δίνεις ραντεβού με τους φίλους σου σε 10 λεπτά και να είσαι εκεί.
Στα επαγγελματικά σου όμως δεν σε δυσκολεύει;
Χρειάζεται πολλές φορές να πάρω αεροπλάνο, αμάξι ή οτιδήποτε άλλο μέσο προκειμένου να κάνω μία συναυλία ή να ηχογραφήσω. Η απόσταση είναι βασικά το μόνο που με δυσκολεύει. Αν εξαιρέσω αυτό, μέσα από το ίντερνετ, όλα τα άλλα είναι πλήρως προσβάσιμα. ΟΚ, μου λείπουν και τα ερεθίσματα. Το να είναι, ας πούμε, προσβάσιμη μία συναυλία για την οποία δεν θα αναγκαστώ να κάνω μία ώρα μέχρι τη Θεσσαλονίκη για να την παρακολουθήσω. Απλά πιστεύω ότι αυτά που έχω να κερδίσω είναι περισσότερα από αυτά που έχω να χάσω στην επαρχία.
Alkyone
Όταν δεν ασχολείσαι με τη μουσική, τι κάνεις;
Πολλά πράγματα. Γενικά δεν μπορώ να κάτσω ήσυχη για πολλή ώρα. Θα δώ τους φίλους μου, θα δω ταινίες, ασχολούμαι με τη φωτογραφία... Το ξεκίνησα γιατί ήθελα για να στηρίξω τη μουσική μου: να οπτικοποιήσω και να πειραματιστώ με αυτό που παρήγαγα ηχητικά. Στράφηκα προς αυτό και στη συνέχεια το ερωτεύτηκα -ήταν αναπάντεχος έρωτας για μένα η φωτογραφία. Έχω έναν τρελό έρωτα με το να βγάζω πορτρέτα και προσπαθώ να συνδέω τη φύση με τον άνθρωπο στις φωτογραφίες.
Η φύση είναι η έμπνευση και στη μουσική σου. Έχεις μάλιστα μια αδυναμία στα πουλιά.
Βρίσκεις ησυχία στη φύση. Ο άνθρωπος είναι γεννημένος για να ζει στη φύση. Είναι αφύσικο να ζούμε και να μην υπάρχει καμία επαφή με τη φύση. Εμένα τουλάχιστον μου κάνει καλό. Βλέπεις και όλη τη σοφία του κόσμου, το πώς είναι φτιαγμένος: το φυτό είναι σποράκι, μεγαλώνει, κάποια στιγμή πέφτουν τα φύλλα του, σαπίζουν και επιστρέφουν πάλι στο χώμα. Ο κύκλος της ζωής είναι ένα φυσικό πράγμα. Μου δίνει πολλή δύναμη όταν το βλέπω.
Επίσης, το πράσινο και το γαλάζιο είναι επιβεβαιωμένο από την ψυχολογία ότι κάνουν πολύ καλό στον άνθρωπο. Να βλέπει και να έρχεται σε επαφή με αυτά τα χρώματα. Νιώθω ότι η φύση είναι μια θεραπεία για τον άνθρωπο η οποία είναι εκεί, παρούσα. Πολλές φορές ξεχνάμε το πόσο θεραπευτικό είναι κάποιος να πάει απλά μία βόλτα στη φύση.
Αυτή είναι και μία από τις κλασικές συμβουλές ευεξίας, το να πας μια βόλτα στη φύση.
Ακριβώς. Απλά το ξεχνάμε και μας απορροφάει άλλο πράγμα. Φοβόμαστε κιόλας να δοκιμάσουμε τη ζωή στην επαρχία. Έχουμε φύγει κι από τον τρόπο ζωής του να πρέπει να καλλιεργείς μόνος σου πράγματα. Λες και είναι, κατά κάποιον τρόπο, κατώτερη ποιότητα ζωής. Εγώ μεγάλωσα με τους θείους μου και τους παππούδες μου που ήταν κτηνοτρόφοι οπότε το έχω ζήσει αυτό εκ των έσω. Η κούραση που έχεις το βράδυ που θα γυρίσεις στο κρεβάτι σου, παρόλο που έχεις ζοριστεί πάρα πολύ για να βγάλεις τα προς το ζην, είναι το ότι έφτιαξες κάτι με τα χέρια σου. Το μεγάλωσες από το μηδέν και έχει κάτι το πολύ μαγικό αυτό το πράγμα μέσα.
Alkyone
Κάτι που φτιάχνεις με τα χέρια σου είναι, με έναν τρόπο, και η μουσική.
Επίσης, είναι θεραπεία. Για εμένα τουλάχιστον έχει λειτουργήσει πάρα πολύ ψυχοθεραπευτικά. Και για όποιον την ακούει πιστεύω. Αν παρατηρήσεις, είναι από τα πράγματα τα οποία μας λείπουν περισσότερο σε περιόδους όπως για παράδειγμα η πανδημία του κορονοϊού. Έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας και του τρόπου έκφρασής μας. Ο κόσμος θα ήταν πάρα πολύ διαφορετικός αν δεν υπήρχε μουσική μέσα σε αυτόν. Και οι ταινίες. Φαντάζεσαι ταινίες χωρίς μουσική; Όταν ακούς τη μουσική από μία ταινία, στο ραδιόφωνο ή οπουδήποτε, αυτόματα σε πλημμυρίζουν όλα τα συναισθήματα εκείνης της σκηνής με την οποία είναι συνδεδεμένη.
Πώς μπήκε στη δική σου ζωή η μουσική;
Έπαιζα πιάνο από πολύ μικρή γιατί και η οικογένειά μου άκουγε μουσική είτε κλασική είτε παραδοσιακή ή οποιοδήποτε είδος. Ο μπαμπάς μου έπαιζε πλήκτρα και ακορντεόν. Οπότε μεγάλωσα μέσα σε αυτό και για πολλά χρόνια ήθελα να γίνω πιανίστα. Πήγα στο Ωδείο, σπούδασα κλασικό πιάνο, πήρα δίπλωμα και μέχρι τα 24 περίπου είχα αποφασίσει ότι θα ακολουθήσω την κλασική μουσική. Μιλάω για ατελείωτες ώρες μελέτης. Κάποια στιγμή, έπαιξα στη δασκάλα του πιάνου μου κάτι τραγούδια που είχα ηχογραφήσει και ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που με προέτρεψαν να ασχοληθώ με την τραγουδοποιία και το τραγούδι. Οπότε έπαιξε πολύ καθοριστικό ρόλο αυτό.
Όταν άκουσες στη συνέχεια το πρώτο σου τραγούδι στο ραδιόφωνο, πώς ένιωσες;
Περίεργα. (Γελάει.) Γέλασα. Μου φαινόταν πολύ κουλό και σουρεάλ. Μάλιστα ήμουν με φίλους εκείνη την ώρα και γελούσαμε όλοι μαζί. Φαινόταν πολύ φανταστικό αυτό το πράγμα. Γιατί όταν είσαι από ένα μικρό μέρος, δεν είναι ότι σου συμβαίνουν κάθε μέρα αυτά.
Το περιβάλλον σου εκεί ξέρει τι ακριβώς κάνεις;
Με τους φίλους μου δεν το συζητάω και πολύ. Όταν πήγα το περασμένο καλοκαίρι περιοδεία με τον Θανάση [Παπακωσταντίνου], δεν μπορώ να σου πω ότι ρωτούσαν ιδιαίτερα πράγματα ή το συζητούσαμε σαν να ήταν κάτι εξωπραγματικό. Όταν χτίζεις μία σχέση με κάποιους ανθρώπους γύρω σου τους απασχολούν άλλα πράγματα. Υπάρχει μία κάτι πολύ φυσιολογικό στη συζήτηση που θα κάνουμε. Όσο για τους ανθρώπους που δεν με ξέρουν και θα με συναντήσουν πρώτη φορά στον δρόμο, είναι πάρα πολύ ωραίο, μέχρι στιγμής, αυτό που προσλαμβάνω. Από όσους ανθρώπους ζουν εδώ στη Έδεσσα εισπράττω πολύ όμορφα πράγματα: σαν σκέψη, ενέργεια και λόγια. Με σταματάνε με πολλή χαρά για να μου πουν "άκουσα αυτό και χάρηκα πολύ".
Η συνεργασία με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου πώς προέκυψε;
Ο Θανάσης άκουσε στο ραδιόφωνο το Ξενιτεμένα μου πουλιά. Πήρε τηλέφωνο τη ραδιοφωνική παραγωγό που το έπαιξε και τι ρώτησε για αυτό Μετά, επειδή ήμουν φίλη με τον γιο του, Κωνσταντή στο Facebook, μου έστειλε μήνυμα για να με ρωτήσει αν θέλω να δώσει το τηλέφωνό μου στον πατέρα του. Και στο τέλος μου λέει "ο πατέρας μου ονομάζεται Θανάσης Παπακωνσταντίνου". (Γέλια.) Ήταν πολύ σουρεάλ αυτό.
Ήταν ένας από τους αγαπημένους σου καλλιτέχνες πριν από αυτό;
Κατ' αρχάς το Αερικό, που το κυκλοφόρησα κιόλας στην πορεία, είχα ξεκινήσει να το κάνω διασκευή πριν ακόμα ο Θανάσης επικοινωνήσει μαζί μου. Σκεφτόμουν ότι κάποια στιγμή, άμα βρω το θάρρος, θα του το στείλω να μου πει και μια γνώμη. Μετά έγινε όλο αυτό και δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα βρισκόμουν από κοντά ή ότι θα τραγουδούσα μαζί του. Στην πορεία με πήρε και μιλήσαμε. Αρχικά δεν με πήρε για να μου πει να πάω το καλοκαίρι στις συναυλίες αλλά για να εκφράσει ότι του άρεσε αυτό που άκουσε -γιατί έψαξε κι άλλα πράγματα μετά και άκουσε. Το βρήκα πάρα πού συγκινητικό και πολύ ευγενικό εκ μέρους ενός τέτοιου ανθρώπου.
Και τελικά βρίσκεσαι στις συναυλίες του. Πώς είναι να τραγουδάς και από κάτω να έχεις ένα τόσο ένθερμο κοινό, όπως είναι το δικό του;
Ήταν εξωπραγματικό. Είχε πάρα πολύ κόσμο στις συναυλίες. Καλό βέβαια είναι αυτό για τον Θανάση, για την μπάντα και για όλους. Γιατί όταν κάνεις μία συναυλία κόσμο θες να έχεις. Είναι όμως κάτι άλλο αυτό που συμβαίνει με τον Θανάση. Νιώθεις ότι υπάρχει από κάτω κόσμος ο οποίος περιμένει να το ζήσει αυτό όλο τον χρόνο. Εκτός από εξωπραγματικό μπορεί να γίνει και τρομακτικό. Όταν έχεις πάρα πολύ κόσμο ο οποίος έρχεται σε μία κατάσταση έκστασης, μπορεί να δράσει με τρόπο που δεν είναι και ο καλύτερος όπως το να πετάξει πράγματα στη σκηνή όπως έγινε το καλοκαίρι με μία φωτοβολίδα. Το σχολίασε και ο Θανάσης πολλάκις μετά από αυτό το συμβάν και παρακάλεσε όσο γίνεται να μη συμβαίνει αυτό γιατί είναι επικίνδυνο. Αυτές είναι μεμονωμένες περιπτώσεις ευτυχώς. Οι περισσότεροι έρχονται και απλά χαίρονται τόσο πολύ. Είδα και πολλά παιδάκια στις συναυλίες. Πέτυχα παιδάκι 6 χρονών το οποίο ήταν μισοκοιμισμένο στην καρεκλίτσα και απλά περίμενε να παίξουν τον Πεχλιβάνη που ήταν τελευταίο στην playlist που είχαμε. Μόλις παίξανε την εισαγωγή από τον Πεχλιβάνη, επειδή ήταν δίπλα ο μπαμπάς του, τον ξύπνησα και του λέω "σήκω, σήκω. Ο Πεχλιβάνης". Και ο μικρός άνοιξε το μάτι γαρίδα και έτρεξε να πάει να το δει. (Γέλια.)
Οι νέοι γονείς μεγαλώνουν τα παιδιά τους με καλές προσλαμβάνουσες, θέλω να πιστεύω.
Κι εγώ έτσι θέλω να πιστεύω. Δυστυχώς, δεν περνάνε όλοι οι γονείς χρόνο με τα παιδιά τους. Όποιος γονιός όμως βρει χρόνο και πάρει το παιδί του να το πάει σε μία συναυλία, ένα θέατρο, μία βόλτα ή οπουδήποτε γενικά, είναι μεγάλο δώρο για το παιδί. Γιατί είναι από αυτά που θα θυμάται όταν μεγαλώσει.
Alkyone
Δεν πιστεύεις ότι οι νέες γενιές γονιών είναι περισσότερο "διαβασμένες" καθώς υπάρχει πρόσβαση σε πολλή πληροφορία;
Επειδή, συν τοις άλλοις, είμαι δασκάλα Ειδικής Αγωγής, θα σου πω "και ναι και όχι". Υπάρχουν γονείς που είναι πολύ χαομένοι από την τόση πληροφορία. Υπάρχει πολλή πληροφορία για το πώς να είσαι σωστός γονιός. Αυτή η πληροφορία που τους δίνεται λέει: πρέπει να στείλεις το παιδί σου να κάνει αυτές τις δραστηριότητες, πρέπει να κάνεις αυτό κι εκείνο και το άλλο. Αν παρεκκλίνεις από αυτά ή αν δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα να τα κάνεις, τότε μέσα στο κεφάλι σου υπάρχει ένα μεγάλο fail που σου λέει ότι απέτυχες σαν γονιός. Στην πραγματικότητα, το μόνο που θέλουν τα παιδιά από τους γονείς τους είναι τρυφερότητα, αγάπη, υπομονή και χρόνο. Δυστυχώς, οι γονείς δεν μιλάνε πάντα με τα παιδιά τους και είναι τεράστιο πρόβλημα αυτό. Και στο λέω γιατί το έβλεπα πάρα πολύ συχνά στο σχολείο. Τρέχουν πάρα πολύ οι άνθρωποι μέσα στη μέρα και δεν το λέω για να τους καταδικάσω. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι όχι πολύ πιο εύκολα αλλά πιο απλά.
Η Ειδική Αγωγή πώς μπήκε στο πλάνο σου;
Κάποτε σκεφτόμουν να ασχοληθώ με τη μουσικοθεραπεία αλλά εντέλει δεν μπορούσα να το κάνω γιατί ήταν πανάκριβα τότε τα μεταπτυχιακά που έψαχνα και γιατί καταστάλαξα ότι θα ασχοληθώ με μουσική. Ωστόσο, ήθελα να επιλέξω και κάτι με το οποίο θα μπορώ να βιοπορίζομαι γιατί ήξερα ότι εκ των πραγμάτων είναι πολύ δύσκολο να βιοποριστείς από τη μουσική στη δική μας τη χώρα. Οπότε επειδή δεν ήθελα να καταστραφεί η αγάπη που έχω από το μόνιμο άγχος αν θα έχω συναυλίες και αν θα μπορώ να παίζω, ήθελα να το προφυλάξω. Φρόντισα να πάω να σπουδάσω κάτι το οποίο θα μου άρεζε και η Ειδική Αγωγή ήταν η πρώτη μου επιλογή όταν ήταν να δηλώσω σχολές. Θεωρώ ότι η ενασχόληση με άτομα με ειδικές ανάγκες και ιδιαιτερότητες έχει πάρα πολλά να σου προσφέρει σαν άνθρωπο.
Μοιάζει δύσκολο επάγγελμα.
Είναι δύσκολο αλλά είναι και πολύ όμορφο. Τα παιδιά τα βλέπουν όλα τόσο υπεραπλουστευμένα που αν συναναστρέφεσαι κάθε μέρα μαζί τους έχεις πολλές πιθανότητες να δεις πολλά πράγματα στη ζωή σου διαφορετικά. Το να χαρείς με πράγματα με τα οποία είχες ξεχάσει να χαρείς. Επίσης, τα παιδιά έχουν πολύ έντονα την αίσθηση του μοιράζομαι. Τουλάχιστον εγώ αυτό έβλεπα και ήταν από τα πιο έντονα πράγματα. Μπορεί να είχαν ένα μπισκότο μέσα στο ταπεράκι και να το έκοβαν στα δύο για να σου δώσουν το μισό. Είναι ανεπανάληπτο αυτό. Αν μπορούσαν τα παιδιά να κυβερνήσουν τον κόσμο ή να δίνουν τις βασικές ιδέες, εγώ θα τα ψήφιζα. (Γελάει.)