Jak wyglądają kurorty poza sezonem? "Nie chcę takiego życia"

"Nie chcę takiego życia". Kurorty turystyczne po sezonie

Turyści znają miejscowości turystyczne przede wszystkim ze swoich letnich doświadczeń. Wszystko w nich wtedy wydaje się przyjemne i bezproblemowe. Czy rzeczywistość naprawdę jest tak różowa? Postanowiłam zapytać o to mieszkańców miejscowości turystycznej na Pojezierzu Wielkopolskim. — Tutaj to się żyje z turystów, bo z czego innego. Przecież nic tu nie urośnie — mówi pani Basia, prowadząca sklep z ubraniami w kurorcie.

• — Poza sezonem to tu jest czarno, ponuro i nic się nie dzieje. Cisza, cisza i spokój. Bez turystów to miasto nie żyje — mówi pan Andrzej, właściciel restauracji otwartej tylko w sezonie
• - Młodym się nie chce pracować. Jeżeli już chcą, to nie tutaj. Całe dzieciństwo się napatrzyli na ciężką pracę rodziców i tylko czekają, żeby wyjechać — mówi pani Krystyna, 50-letnia kobieta w lecie pracująca w restauracji
• - No ale jak patrzę na moją mamę, która całe życie pracuje w kuchni i musi się tam zaharowywać całe lato, a potem i tak trzeba oszczędzać na zimę, bo wtedy to trudno jest tutaj złapać jakąś pracę... no to przepraszam bardzo, ale ja tak nie będę — wskazuje z kolei 17-letnia Agata

Każdy z nas zna ten obrazek: ceny za obiad wyższe, niż w barze, w Polsce powiatowej, ale bardziej przystępne, niż byłyby na wakacjach gdziekolwiek indziej. Budki z goframi tłoczące się na rynku, na którym widać też porozwieszane plakaty informujące o jednej imprezie muzycznej, odbywającej się w środku sezonu, specjalnie po to, żeby jak najwięcej turystów zdecydowało się przyjechać specjalnie na nią. Obok tego wszystkiego obowiązkowe stoisko, na którym można zapłacić za jeden z pięciu wzorów zmywalnych tatuaży, albo za wplecenie kolorowego warkoczyka we włosy. Witamy w polskim miasteczku turystycznym.

Z perspektywy turystów to miejsca, które tętnią życiem i dobrą energią. Nic dziwnego. Takie miejscowości pozwalają za niezbyt duże pieniądze wyjechać na kilkudniowe wakacje. To wszystko bez konieczności kupowania biletów na samolot, czy gospodarowania osobnego dnia na wyjazd i powrót.

A jakie są realia całorocznego mieszkania w jednym z takich, pięknych, ale oddalonym od większych ośrodków, miejsc? O to postanowiliśmy zapytać mieszkańców turystycznej miejscowości położonej na Pojezierzu Wielkopolskim.

To miasto jest martwe

Pytając o realia życia w kurorcie, po sezonie, nieustannie słyszałam nie o zastoju, czy nudzie, ale mieście, które na okres zimowych miesięcy robi się "martwe". Co to znaczy? Turyści wyjeżdżają, a ze sobą zabierają pieniądze, a także powiew świeżości. W mieście pozostają te same, znane twarze. Na zimę zamyka się większość biznesów otwartych specjalnie z myślą o gościach z zewnątrz. Jednak poza sezonem przestają działać nie tylko one. W czasie zimnej połowy roku przestaje również jeździć większość autobusów, w lecie łączących kurort z większym miastem.

[object Promise]

— mówi pan Andrzej, właściciel lokalnego baru.

Mieszkańcy kurortu, wielokrotnie przyznawali, że ich sytuacja finansowa jest uzależniona od przyjazdu wczasowiczów. Jest on dla nich do tego stopnia ważne, że wielu z nich przez całe lato odkłada zarobione pieniądze na zimę, żeby zapewnić sobie stabilność materialną przez cały rok.

— Tutaj to się żyje z turystów, bo z czego innego. Przecież nic tu nie urośnie. A jak kończy się sezon, no to, kto przychodzi do sklepów? No chyba nie przyjezdni, bo ich nie ma. Miejscowi też nie, bo po co. No? Czyli nikt — mówi pani Basia, prowadząca sklep z ubraniami w kurorcie.

Dodaje: — Najgorsze są pierwsze dwa miesiące: styczeń i luty. One są całkiem martwe. A opał kosztuje. Ja odkładam przez cały sezon na zimę. Inaczej bym sobie nie poradziła. Tu się przecież nie zarabia kokosów. A teraz to ja już nawet nie wiem, co będzie, jak prąd pójdzie w górę. Jak kupię pięć ton węgla, to wie pani co, ja nie wiem, ile mi wtedy zostanie na życie.

Młodzi wyjeżdżają

O tym, że młode osoby nie chcą zostawać w małych miejscowościach, można usłyszeć wszędzie. Problem przybiera jednak inną twarz w kurortach, w których perspektywy zawodowe rozpościerające się przed młodzieżą to przede wszystkim praca w gastronomii od kwietnia do września.

[object Promise]

— mówi pani Krystyna, 50-letnia kobieta w sezonie pracująca w restauracji.

Tłumaczy: — Ale jak już odrobią swoje, to ani się obejrzeć i ich tu nie ma. Są nienauczeni pracy i tyle. Wszystko by chcieli mieć za darmo.

Nie chcę takiego życia

Co sami młodzi ludzie mają na ten temat do powiedzenia?

— Ja bym mogła pracować, gdybym widziała w tym sens. Na przykład tak, że teraz sobie popracuję tutaj kilka lat, a później będę miała, nie wiem, jakiś biznes i to ja będę kogoś zatrudniać. Tak bym mogła. No ale jak patrzę na moją mamę, która całe życie pracuje w kuchni i musi się tam zaharowywać całe lato, a potem i tak trzeba oszczędzać na zimę, bo wtedy to trudno jest tutaj złapać jakąś pracę... no to przepraszam bardzo, ale ja tak nie będę. Nie chcę takiego życia — mówi 17-letnia Agata.

Mieszkanie w miejscowości turystycznej to dla takich osób nie tylko wykluczenie ekonomiczne. Wiele z moich młodych rozmówców i rozmówczyń podkreślało, że dużą zaletą ich sytuacji jest to, jak wiele różnych osób przewija się przez zamieszkaną przez nich miejscowość.

— Wszyscy tu przyjeżdżają. Jest taki jeden festiwal, na który specjalnie przyjeżdżają goście z całego świata. Rok temu była grupa z Kolumbii. No i to jest fajne, nie? Inaczej, to bym w ogóle nie spotkał takich ludzi. Bo na okrągło tutaj siedzę i pracuję. Ale w sezonie przynajmniej poznaję kogoś ciekawego — mówi 19-letni Adam.

Niezależnie od wieku, czy sytuacji ekonomicznej osób, zamieszkujących kurort, za jego dojmującą cechę uważana jest właśnie sezonowość — obejmująca absolutnie wszystkie aspekty życia. To obecność letników definiuje rytm pracy, możliwości finansowe mieszkańców, ich przyszłe plany, i obecną sytuację.

— Jak się sezon zaczyna, to robi się tutaj przyjemnie. Potem idzie jesień, no to przyjeżdżają emeryci i grzybiarze, to też dobrze. Tylko że jak się robi zimno, to momentalnie wszyscy wyjeżdżają i wszystko się kończy. Wtedy się tutaj nie da wytrzymać — mówi 45-letnia pani Julia, sprzedawczyni w sklepie spożywczym.

Dowiedz się jeszcze więcej. Sprawdź najnowsze newsy i bądź na bieżąco