Wielkie odkrycie na Marsie. Naukowcy potwierdzają obecność pradawnego jeziora
Łazik marsjański Perseverance NASA wykorzystał swoją podwójną kamerę Mastcam-Z, aby uchwycić ten obraz “Santa Cruz”, wzgórza oddalonego o ok. 2,5 km od łazika, 29 kwietnia 2021 r. Cała scena znajduje się wewnątrz krateru Jezero Marsa. Krawędź krateru można zobaczyć na linii horyzontu za wzgórzem
Nowe informacje na temat eksplorowanego przez łazik Perseverence krateru Jezero prowadzą do wniosku, że w pewnym momencie był on wypełniony wodą – donoszą naukowcy z amerykańskiego University of California, Los Angeles (UCLA), na łamach periodyku “Science Advances”.
- Dane z łazika Perseverance wskazują, że w badanym przez niego kraterze w odległej przeszłości znajdował się zbiornik wodny
- Naukowcy liczą na znalezienie śladów życia
- W przyszłości zebrane przez łazik próbki mają udzielić jeszcze dokładniejszych informacji, ponieważ w kolejnych misjach mają być dostarczone na Ziemię
- Więcej ważnych informacji znajdziesz na stronie głównej Onetu
Zdaniem badaczy z czasem jezioro sukcesywnie się kurczyło, a osady niesione przez zasilającą je rzekę uformowały ogromną deltę. Obecny na dnie jeziora materiał uległ z czasem erozji, tworząc struktury widoczne dzisiaj na powierzchni.
Jak wyjaśniają planetolodzy, odkładanie się wspomnianych osadów i późniejsza erozja trwały “eony”. Eon to jednostka czasu wynosząca co najmniej 500 mln lat.
Wyniki uzyskane przez działającego na powierzchni robota potwierdzają hipotezy opracowane na podstawie zdjęć regionu wykonanych z orbity.
Łazik Perseverence na Marsie
“Z orbity możemy zobaczyć różnego typu osady, ale nie możemy mieć pewności, czy znajdują się w pierwotnym stanie, czy to wyniki długofalowych geologicznych procesów. Aby sprawdzić, jak te formacje się utworzyły, konieczne jest zajrzenie pod powierzchnię” – mówi prof. David Paige z UCLA.
Perseverence badał ponad 50-kilometrowy krater już od 2021 r. W czasie pomiędzy majem i grudniem 2022 przemieścił się z dna krateru do wspomnianej rzecznej delty utworzonej z liczących — bagatela — 3 mld lat osadów. Pracujące na pokładzie łazika urządzenie radarowe pozwoliło na zajrzenie aż na 20 m pod powierzchnię.
W ten sposób wykryto dwa okresy odkładania się osadów przeplecione dwoma okresami erozji. Jedna z warstw osadów (późniejsza) powstała, gdy fluktuacje w poziomie wody w jeziorze pozwoliły rzece na utworzenie dużej delty, która w pewnym momencie wnikała daleko w obszar jeziora, a później uległa erozji — aż do obszaru w pobliżu ujścia rzeki.
Jak wyglądały prace?
Osady układają się przy tym w równe, poziome warstwy — przypominające te, które można obserwować na Ziemi. Okazało się też, że ukryta pod nimi powierzchnia krateru nie jest płaska, co z kolei sugeruje, że erozja następowała już przed odkładaniem się pochodzących z jeziora osadów.
“Obserwowane przez nas zmiany zachowane w zapisie skalnym wynikają z dużych fluktuacji w środowisku marsjańskim. To niezwykłe, że możemy zobaczyć tak wiele dowodów tych zmian na tak małym obszarze geograficznym. Pozwala nam to rozszerzyć nasze wnioski na cały krater” – mówi prof. Paige.
W przyszłości zebrane przez łazik próbki mają udzielić jeszcze dokładniejszych informacji, ponieważ w kolejnych misjach mają być dostarczone na Ziemię. Być może będą zawierały ślady dawnego życia – uważają naukowcy.