W cieniu politycznych kontrowersji. Po II półfinale Eurowizji [RELACJA, ZDJĘCIA]

Eden Golan z Izraela

Drugi półfinał Eurowizji upłynął w towarzystwie zdecydowanie mniejszych emocji niż otwierający koncert. Oczywiście przede wszystkim dlatego, że nie było w nim Polski, ale także dlatego, że większość piosenek była zdecydowanie słabsza pod względem jakości. Były oczywiście także eurowizyjne perełki. Największe kontrowersje wywołała reprezentantka Izraela, która musiała się zmierzyć z buczeniem i gwiazdami z publiczności. Nagrania bezpośrednio z areny udowadniają, że organizatorzy zdecydowali się na plan awaryjny i wyciszyli tłum w trakcie jej występu podczas transmisji.

• Drugi półfinał Eurowizji upłynął w cieniu politycznych kontrowersji. Jeszcze przed rozpoczęciem koncertu ulicami Malmö przeszli protestanci, którzy nie zgadzają się z atakami Izraela na Palestynę
• To nie przeszkodziło jednak reprezentantce kraju znaleźć się w finałowej rozgrywce. Jej “Hurricane” przekonało Europę, co oznacza, że z wokalistką spotkamy się jeszcze w sobotę
• W finale znaleźli się także faworyci: Szwajcaria, Armenia oraz Holandia

Wieczór rozpoczął się bez szczególnych fajerwerków. Ale to raczej typowe w przypadku drugiego półfinału. Mieliśmy króciutką wstawkę filmową, w której gospodynie Petra Mede i Malin Åkerman wykonały specjalną wersję piosenki “Tattoo” Loreen, ubiegłorocznej zwyciężczyni. Po krótkim przywitaniu przeszliśmy od razu do rozgrywki.

Stawkę konkursową rozpoczęliśmy od chyba najnudniejszego dance breaku w historii Eurowizji. Sarah Bonnici starała się jak mogła, ale stając na tej samej scenie, na której tańczyły chociażby we wtorek Chanel czy Eleni Foureira, to naprawdę trzeba się mocno postarać. Na dodatek “Loop” to piosenka, która nie miała w sobie za grosz oryginalności. “Titan” Besy z Albanii wybrzmiało całkiem nieźle, ale nie pasowało całkowicie do konkursu. To utwór, który świetnie poradziłby sobie pewnie na amerykańskim festiwalu, ale w Europie urban-pop po prostu się nie przyjmuje. Na pewno nie komercyjnie. Ale o co chodziło z tą skoczną końcówką?

Marina Satti pojawiła się natomiast na eurowizyjnej scenie, żeby utrzeć nosa Maltance i powiedzieć: “Zobacz, tak to się robi”. I chociaż choreografia do “Zari” nie była jakoś specjalnie skomplikowana, to była cudownym towarzyszem wpadającej w ucho melodii. “The Code” Nemo było wymieniane wśród faworytów. Wersja studyjna wespół z czarującym teledyskiem była znakomita, ale podczas koncertu kawałek wypadł dość nudno. Trochę jakby zabrakło pomysłu na sam występ. Wygibasy w różowym płaszczu na obrotowym kole całkowicie odwróciły uwagę od naprawdę świetnej piosenki. To nie przeszkodziło jednak awansować dalej. I dobrze, bo był to jeden z lepszych performensów tego wieczoru.

Eurowizja 2024

To, że siła jest kobietą, Czechy udowodniły już rok temu, wystawiając do broni fenomenalne dziewczyny z grupy Vesna. W 2024 r. chcieli powtórzyć tę energię i totalnie nie trafili. “Pedestal”, propozycja od Aiko, była mocno przebrzmiałym utworem z pogranicza popu i rocka. I niestety jej starania nie wystarczyły, żeby znaleźć się w ścisłym finale. Warto zaznaczyć, że Czechy reprezentowała w tym roku Rosjanka z pochodzenia.

Porady, aby korzystać z tego, co popkultura już kiedyś dała, wzięła sobie bez wątpienia Kaleen z Austrii. Bo jak inaczej wytłumaczyć eurodance’owe “We Will Rave”, które cofnęło Eurowizję do berlińskich dyskotek z lat 90., kiedy wszyscy doskonale wiedzieliśmy, kim jest Sin With Sebastian.

Kaleen

Saba z Danii naoglądała się eurowizyjnych występów i w swoich wizualizacjach zamieściła absolutnie wszystkie znane motywy. Były wybuchy, rozbłyski światła i szalejące chmury. Szkoda, że popowa ballada “Sand” okazała się jedynie wydmuszką o dziwnym bicie.

Armenia pokazała eurowizyjną klasę, korzystając ze swojego dobrodziejstwa narodowego. Ladaniva etnicznym krokiem zafundowali sobie wygodne miejsce w finale, a ich “Jako” zebrało chyba najgłośniejsze owacje. Kto czasem nie lubi sobie pośpiewać prostego “la la la laj”?

Eurowizja 2024

Drzewo wyrastające za artystą? Gdzieś to już chyba widzieliśmy? A tak, podczas występu Jamali z piosenką “1944”, kiedy wywalczyła zwycięstwo dla Ukrainy w 2016 r. Niestety poza cyfrową rośliną “Hollow” Donsa nie łączyło absolutnie nic z legendą Eurowizji. Jeżeli mielibyśmy wybrać najnudniejszą propozycję tego wieczoru, to bez wątpienia byłaby to właśnie łotewska piosenka, która nie wnosiła do konkursu absolutnie nic świeżego. To nie przeszkodziło reprezentantowi awansować do finału.

Co się stanie, kiedy wymieszamy odrobinę Netty, Avril Lavigne i grupy Aqua? Może zmaterializować się nam Megara. Trzeba przyznać, że chociaż “11:11” nie była najmocniejszą propozycją wieczoru, to ktoś tutaj miał konkretny pomysł na swój występ i go spełnił.

Megara

Gruzinka była kolejnym przykładem na to, że jeżeli decydujesz się tańczyć na Eurowizji, to musisz to robić na 200 proc., bo konkurencja nie śpi. Nutsa Buzaladze doskonale wiedziała, co robi, wywijając w szałowym “Firefighter”. Mustii postawił na sprawdzony sposób na finał — trochę nagości, świecące kamienie na ciele, biel i mocny patos w refrenie “Before The Party’s Over”. Nie zapominajmy oczywiście o mocnych dmuchawach, które wiały w niego przez całe trzy minuty. Tutaj po prostu wszystko się zgadzało od pierwszych sekund, ale na awans nie wystarczyło.

Jeżeli myśleliście, że w drugim finale nie będzie typowych eurowizyjnych prześmiewców, to byliście w błędzie. Bo oto cali na czarno na scenę weszli panowie z 5MIINUST & Puuluup. Kto ogląda ten konkurs od lat, tego nie zdziwiły szalone dźwięki “(Nenest) Narkootikumidest Ei Tea Me (Kull) Midagi”. Nie powinien go także zdziwić ostateczny werdykt i miejsce w finale.

5MIINUST

W końcu przyszedł czas na jeden z najbardziej kontrowersyjnych momentów całego wieczoru. To właśnie występ Eden Golan budził wielki niepokój wśród organizatorów, którzy obawiali się ataków ze strony obrońców Palestyny.

Wiele środowisk domagało się odwołania występu piosenkarki i całkowitego usunięcia Izraela z konkursu. Europejska Unia Nadawców, wielokrotnie podkreślając, że stara się nie wchodzić w rozmowy polityczne poszczególnych krajów, nie miała problemu ze zdyskwalifikowaniem Rosji, kiedy ta zaatakowała zbrojnie Ukrainę. Tym razem jest jednak inaczej.

Eden Golan

Niemniej “Hurricane” to naprawdę silna propozycja i wokalistce trudno odmówić wielkiego talentu. Nic dziwnego, że zobaczymy ją ponownie podczas sobotniego koncertu finałowego. Niektórzy uważają jednak, że jej silna, wręcz niebiańska ballada ma być narzędziem propagandowym w rękach władz Izraela.

Gate z Norwegii władała zdecydowanie najniezwyklejszym wokalem tego wieczoru. Zresztą jej “Ulveham” to jedna z tych propozycji, które Eurowizja uwielbia. Oryginalność, połączona z ojczystym językiem często okazują się szansą na sukces. Joost Klein może pochwalić się tytułem faworyta od kilku tygodni. A jeżeli zastanawialiście się chociaż przez chwilę “dlaczego?”, to odpowiedź jest banalna — ponieważ jest to Konkurs Piosenki Eurowizji, na którym wszystko może się zdarzyć. “Europapa” może stać się tym, czym dla wydarzenia stało się “Dancing Lasha Tumbai” Verki Serduczki.

Gate

Pierwszym przedstawicielem tzw. Wielkiej Piątki podczas drugiego półfinału był Slimane z Francji. I był to przykład występu, który zdecydowanie lepiej wybrzmiał na żywo, niż w studiu. Kiedy wykrzykiwał “Mon Amour”, stojąc daleko od mikrofonu, można było poczuć ciarki niemalże na całym ciele. Świetny i naprawdę prosty pomysł za show. No dobra, prosty, kiedy ma się tak silny głos, jak pan wokalista.

Druga w kolejce była Zorra ze swoją szlagierową propozycją “Nebulossa”. Wokalistka doskonale rozumie znaczenie słowa camp i kiedy korzysta z lekko zakurzonych rytmów, to robi to jak profesjonalistka. I chociaż przed konkursem nie wróżono jej wysokiego miejsca w finale, to po tym występie wszystko może się zmienić.

Slimane

Angelina Mango jest jedną z największych faworytek tegorocznego koncertu i trzeba przyznać, że jej eurowizyjny występ jest świetnym tchnięciem nowego życia w “La Noia”, które niektórzy mogą kojarzyć z tegorocznego festiwalu w San Remo.

W trakcie głosowania organizatorzy przygotowali nie lada niespodziankę dla fanów Eurowizji, kiedy na scenie pojawiły się Helena Paparizou, Charlotte Perrelli i Sertab Erener, wykonując swoje zwycięskie piosenki — “My Number One” (Grecja 2005), “Take Me to Your Heaven” (Szwecja 1999) i “Everyway That I Can” (Turcja 2003).

Joost Klein

“We Just Love Eurovision Too Much” było satyryczną wstawką, ale zdecydowanie gorszą, niż ta, którą fani konkursu pamiętają sprzed kilku lat, kiedy na scenie wykonano legendarne już dzisiaj “Love, love, kiss, kiss”. Był też Käärijä ze swoją piosenką “Cha Cha Cha”. Przypominamy, że to właśnie on był ubiegłorocznym faworytem wielu fanów Eurowizji.

W końcu przyszedł jednak czas przekazania ostatecznych wyników. Już wiadomo, że z dziesiątką z pierwszego półfinału zmierzą się: Łotwa, Austria, Holandia, Izrael, Grecja, Norwegia, Estonia, Szwajcaria, Gruzja, Armenia. Poza konkursem znaleźli się: Malta, Czechy, Albania, Dania, San Marino i Belgia. Na zakończenie pojawili się jeszcze szwedzcy zwycięzcy z 1984 r., Herreys, którzy przypomnieli swoją zwycięską piosenkę “Diggi-Loo Diggi-Ley” po ogłoszeniu kwalifikacji.

Pro-palestyńskie protesty w trakcie półfinału Eurowizji

I taki był drugi półfinał Eurowizji. Organizacyjnie zdecydowanie lepszy od pierwszego koncertu, ale to wciąż tylko przystawka przed wielkim finałem, który czeka nas już w sobotę. Internauci zwracali uwagę, że w trakcie transmisji zagłuszono buczenie i gwizdy publiczności. Dowodem na to był liczne nagrania z areny, które pojawiły się w mediach społecznościowych, na których było słychać zdecydowanie mocniejsze reakcje oraz okrzyki “wolność dla Izraela” oraz “stop ludobójstwu”. Wszystko rzecz jasna w cieniu protestów, które przeszły ulicami Malmö.

Bojkot występu reprezentantki Izraela trwał już od wielu tygodni. Przeciwnicy ataku na Palestynę nie zgadzali się, by kraj brał udział w konkursie, w którym liczy się przede wszystkim pojednanie i pokój. W mediach społecznościowych cyklicznie pojawiały się kolejne petycje, by zdyskwalifikować Izrael z konkursu.

Eurowizja 2024

Nie możemy też nie wspomnieć, że poziom drugiego półfinału był zdecydowanie niższy. Emocje nie były tak wielkie, jak podczas pierwszego koncertu. Oczywiście dla większości z nas pewnie dlatego, że nie było w nim Polski, ale warto zaznaczyć, że piosenki były jakby mniej porywające. Tak czy inaczej, trzeba było wyłonić dziesiątkę finalistów, z którą spotkamy się ponownie podczas sobotniego koncertu.