Το σινεμά (δεν) βγαίνει από τα ρούχα του

Από τη μέρα που το Poor Things έκανε την πρεμιέρα του στις αίθουσες του κόσμου, ο Γιώργος Λάνθιμος βρίσκεται μπροστά σε επαναλαμβανόμενα ερωτήματα: Γιατί αποφασίσατε η ταινία σας να έχει τόσο έντονο το στοιχείο του σεξ;, Πώς καταφέρατε οι ηθοποιοί σας να αισθανθούν άνετα με τόσο πολλές σκηνές γυμνού;, Τέθηκε ποτέ σχετικό ζήτημα από τους παραγωγούς;. Σε όλα αυτά η μόνιμη επωδός του Ελληνα κινηματογραφιστή είχε να κάνει με το πόσο σημαντική είναι η σεξουαλική εμπειρία στη διαδικασία απελευθέρωσης της ηρωίδας του· πηγαίνοντας ακόμα παρακάτω ο Λάνθιμος είχε πει στην Κ πόσο λίγο σεξ υπάρχει πια στις ταινίες, γεγονός για εκείνον ακατανόητο.

[kath-read-more post=”562842367″]

Σε πρόσφατη συνέντευξη με αφορμή την καινούργια του ταινία, Αργκάιλ, που κυκλοφορεί και στις ελληνικές αίθουσες, ο χολιγουντιανός σταρ Χένρι Καβίλ εξέφρασε την… αποστροφή του για τις ερωτικές σκηνές. Δεν τις καταλαβαίνω, δεν είμαι οπαδός τους. Υπάρχουν περιπτώσεις που μια ερωτική σκηνή είναι όντως ωφέλιμη για μια ταινία, όχι μόνο για το κοινό, αλλά νομίζω ότι γίνεται υπερβολική χρήση τους στις μέρες μας. Αρχίζεις να σκέφτεσαι αν είναι πραγματικά απαραίτητο ή είναι απλά μια σκηνή με άτομα με λιγότερα ρούχα, είπε συγκεκριμένα ο Καβίλ, προσθέτοντας ότι ούτως ή άλλως η ανθρώπινη φαντασία μπορεί να ξεπεράσει οποιαδήποτε σκηνή σεξ. Ο ίδιος βέβαια φροντίζει να διατηρεί ένα αψεγάδιαστο κορμί (από αυτά που χτίζονται με στερήσεις), το οποίο θαυμάσαμε π.χ. στο The Witcher του Netflix και που του έχει αποφέρει εκατομμύρια θαυμαστές και… δολάρια.

Ο Χένρι Καβίλ και η Ανια Τσαλότρα γυμνοί στην μπανιέρα στο The Witcher, σε μία από τις πιο διάσημες σκηνές της σειράς του Netflix.

Από την άλλη, για να είμαστε δίκαιοι, τα ανδρικά γυμνά στην αμερικανική κινηματογραφική βιομηχανία έχουν τα τελευταία χρόνια πληθύνει σημαντικά, τουλάχιστον σε σχέση με τα γυναικεία, τα οποία αποτελούν είδος υπό εξαφάνιση. Στη ρομαντική κομεντί Λατρεύω να σε μισώ (από χθες στις αίθουσες) ο πρωταγωνιστής, Γκλεν Πάουελ, έχει παραπάνω από μία σκηνές που βρίσκεται τσίτσιδος προσπαθώντας να καλύψει τα επίμαχα σημεία· αντιθέτως η παρτενέρ του, Σίντνεϊ Σουίνι, είναι αρκετά πιο προστατευμένη. Ολα αυτά είναι προφανώς απότοκα του τεράστιου δημόσιου διαλόγου και των αλλαγών που έχουν επιφέρει κινήματα, όπως το #MeToo, κατά των διακρίσεων φύλου κ.ο.κ., τα οποία βοήθησαν (ορθά) να καταργηθούν διαχρονικά ταμπού, γεννώντας ωστόσο ταυτόχρονα άλλα καινούργια.

Στις ταινίες μου ασχολούμαι πολύ με το σώμα, το βρίσκω ενδιαφέρον και δεν φοβάμαι να γυρίσω τέτοιες σκηνές, λέει στην Κ η σκηνοθέτις του Animal Σοφία Εξάρχου.

Από αυτή την εβδομάδα βρίσκεται στις αίθουσες και το Animal της Σοφίας Εξάρχου, το οποίο μεταξύ άλλων περιέχει και αρκετές ερωτικές σκηνές και σκηνές γυμνού. Η Ελληνίδα κινηματογραφίστρια καταθέτει τη δική της άποψη: Σίγουρα υπάρχει συντηρητισμός στο συγκεκριμένο θέμα, όμως για εμένα αυτό είναι γενικότερο φαινόμενο, όχι μόνο στο γυμνό ή στις ερωτικές σκηνές, τον βλέπεις στα ίδια τα θέματα των ταινιών. Εχει πάντως ενδιαφέρον ότι ξεκινάει από εκεί μια κουβέντα. Τις προάλλες σκεφτόμουν πόσες ταινίες από τη δεκαετία του 1960 ή του 1970 θα έβρισκαν σήμερα τον δρόμο τους, τόσο για να δημιουργηθούν όσο και σαν υποδοχή από το κοινό. Προσωπικά στις ταινίες μου ασχολούμαι πολύ με το σώμα, το βρίσκω ενδιαφέρον και δεν φοβάμαι να γυρίσω τέτοιες σκηνές διότι πάντα υπάρχει κάποιος λόγος για να γίνουν. Το πρώτο στάδιο είναι ακριβώς να τα εξηγήσεις όλα αυτά στους ηθοποιούς, να καταλάβουν γιατί γυρίζουμε μια ερωτική σκηνή και πώς θα γίνει. Στη συνέχεια κάνουμε πάρα πολλές πρόβες, ώστε όταν φτάνουμε στο γύρισμα έχει γίνει πια όλο μια χορογραφία, η οποία βοηθάει τον ηθοποιό να νιώθει σιγουριά και ασφάλεια.

Στο Animal της Σοφίας Εξάρχου, που κυκλοφορεί από χθες στις αίθουσες, υπάρχει αρκετό γυμνό, αιτιολογημένο ωστόσο σύμφωνα με τη δημιουργό.

Σύμφωνα με έρευνα του 2019, μόνο το 1,21% των ταινιών που παρήχθησαν τη δεκαετία του 2010 περιείχε γυμνό, ποσοστό που αποτελεί ιστορικό χαμηλό από τη δεκαετία του 1960 και έπειτα. Ειδικά η κεντρική βιομηχανία του Χόλιγουντ έχει πλέον γίνει αλλεργική στο γυμνό και το σεξ, αφού γενικώς θεωρείται ότι ταινίες που δεν έχουν τον χαρακτηρισμό PG-13 είναι καταδικασμένες στα ταμεία. Εξαίρεση αποτελούν φιλμ όπως ο Οπενχάιμερ του Κρίστοφερ Νόλαν, με αρκετές ερωτικές σκηνές και γυμνό, που κόντεψε το 1 δισ. δολάρια σε εισπράξεις, ενώ εξασφάλισε και 13 οσκαρικές υποψηφιότητες.

Αλλωστε και ο τρόπος που γυρίζονται πλέον αυτές οι σκηνές έχει αλλάξει. Στο περασμένο Φεστιβάλ Βενετίας, όπου το Poor Things κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα, ο διευθυντής φωτογραφίας της ταινίας, Ρόμπι Ράιαν, μας είχε μιλήσει για τον σημαντικό ρόλο των νεοεισαχθέντων συμβούλων εγγύτητας, οι οποίοι είναι πλέον παρόντες στις περισσότερες κινηματογραφικές παραγωγές. Οι σύμβουλοι λειτουργούν κατά κανόνα υπέρ του σκηνοθέτη. Αν υπάρχει κάποια συζήτηση που μπορεί να προκαλέσει αμηχανία, για τις θέσεις π.χ. σε μια ερωτική σκηνή κ.λπ., εκείνοι το κάνουν πάντα πολύ πρακτικό και διευκολύνουν τους πάντες. Πιστεύω ότι συνολικά είναι θετική εξέλιξη για το σινεμά.