Recensie 'Snow and the Bear'

Still ‘Snow and the Bear’ via Filmdepot

Dwars door een besneeuwd berglandschap rijdt een rode auto. Achter het stuur zit Asli, een jonge verpleegster die haar maatschappelijke plicht gaat vervullen in een afgelegen dorp ergens op het Turkse platteland. De weg vinden is nog niet makkelijk in het eindeloze wit, maar gelukkig krijgt ze hulp van een markante voorbijganger.

IJskoud grensdorp

Zo begint Snow and the Bear (2022), de eerste speelfilm van de Turkse regisseur Selcen Ergun, die afgelopen jaar in première ging op het filmfestival van Toronto. In de film volgen we Asli en via haar leren we de in zichzelf gekeerde gemeenschap van het grensdorp kennen. Het dorp gaat gebukt onder de onverbiddelijke, koude, lange winter en de bewoners zijn blij dat er eindelijk een verpleegster is. Ze hadden wel liever een échte dokter gehad, hun eigen dokter, maar die is ingesneeuwd in het volgende dorp. Asli laat de opmerkingen van zich afglijden en doet haar best om haar werk zo goed mogelijk te doen. Dat valt niet mee. De dorpelingen houden vast aan hun eigen gewoonten, werken door tijdens zwangerschappen en slikken hun medicijnen op het moment dat het henzelf uitkomt. Verder valt er weinig te beleven. Er is één supermarkt, een slager en een politiebureau dat geteisterd wordt door vleermuizen.

Afgebroken winterslaap

Zoals de titel van de film doet vermoeden, wordt het centrale conflict niet alleen veroorzaakt door de sneeuw, maar ook door een beer. In de buurt van het dorp zijn pootafdrukken van een groot beest gezien, en dat is eerder ook al eens gebeurd. Als één van de bewoners na een nachtje drinken niet terugkeert, krijgen angst en wantrouwen langzaam de overhand. Is de man aangevallen door een beer? Of was er een ruzie en worden er dingen verzwegen? Asli doet er alles aan om professioneel te blijven en houdt zich verre van de verdwijning, maar ze weet zelf ook dat haar aanwezigheid een rol heeft gespeeld. Ze begint haar eigen positie in het dorp te heroverwegen, maar wordt door de omstandigheden ingehaald.

Weinig woorden

De hoofdrol van Asli wordt gespeeld door Merve Dizdar, en dat doet ze waanzinnig. We worden niet heel uitgebreid aan onze hoofdpersoon geïntroduceerd en ze is ook redelijk kort van stof, maar toch leren we haar karakter goed kennen in de loop van het verhaal. Dat getuigt van een sterk en realistisch script. Ook de andere acteurs laten zich van hun beste kant zien. De dialogen zijn simpel en treffend, precies wat je verwacht in een ijskoud landschap waarin iedereen het liefst zo snel mogelijk weer naar binnen gaat.

Ook de cinematografie van Snow and the Bear is eenvoudig en zonder gekkigheid. Het verhaal van de film wordt rustig naar ons toegebracht en de kou wordt langzaam voelbaar door het scherm heen. Ook het beklemmende van de gemeenschap komt goed naar voren en de beer als onzichtbare, gemeenschappelijke vijand zorgt voor paniek die iedereen die opgroeide in een klein dorp zal herkennen. Echt spannend wordt het verhaal op geen enkel moment, maar de film van Ergun kruipt wel langzaam onder je huid en trekt je langzaam mee de winterslaap in.

Beoordeling: 3.5* / 5