Ο θείος αυτοεξορίστηκε, ο ανιψιός δεν αντέχει να μείνει στο σπίτι του...

Ο θείος αυτοεξορίστηκε, ο ανιψιός δεν αντέχει να μείνει στο σπίτι του…

Στην Ελλάδα οι πολιτικοί σπανιότατα τιμωρούνται ποινικά, προστατεύονται από τη λεγόμενη ασυλία. Η τιμωρία τους ακούει στο όνομα πολιτική ευθύνη. Την οποία ή αναλαμβάνουν ή τους επιβάλλεται.

Τι σημαίνει πολιτική ευθύνη; Πότε, πώς και γιατί αναλαμβάνεται ή επιβάλλεται; Το θέμα είναι επίκαιρο και θα δώσουμε την απάντηση με δύο παραδείγματα, στα οποία η τύχη έφερε να πρωταγωνιστούν πολιτικοί(εντελώς διαφορετικού διαμετρήματος, αλλά) με το ίδιο όνομα. Τα δυο παραδείγματα τα χωρίζουν 60 χρόνια.

Πρώτο παράδειγμα: Το 1963 διεπράχθη η σημαντικότερη πολιτική δολοφονία της μεταπολεμικής Ελλάδας. Το παρακράτος δολοφόνησε στη Θεσσαλονίκη το βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη. Η χώρα συγκλονίστηκε. Ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής αναφώνησε «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;». Η κυβέρνησή του παραιτήθηκε και ο ίδιος έφυγε για το Παρίσι.

Δεύτερο παράδειγμα: Το 2023, τέτοιες μέρες πέρσι, η χώρα συγκλονίστηκε από το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη με 57 νεκρούς. Ο αρμόδιος υπουργός Μεταφορών Κώστας Αχ. Καραμανλής παραιτήθηκε αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη. Όμως, λίγους μήνες αργότερα αποφάσισε να εκτεθεί ξανά ως υποψήφιος βουλευτής- δυστυχώς, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης του το επέτρεψε-και οι ψηφοφόροι των Σερρών τον επανεξέλεξαν.

Αυτά είναι τα δύο γεγονότα που απέχουν 60 χρόνια. Αλήθεια, τι σημαίνει «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη;».

Το 1963 ο πρωθυπουργός Καραμανλής είπε: Έχω την ευθύνη για τη δολοφονία του Λαμπράκη, την αναλαμβάνω, παραιτούμαι με όλη την κυβέρνησή μου και αποχωρώ από την πολιτική. Αποχώρησε και επανήλθε έπειτα από 11 χρόνια(1974)

Το 2023 ο υπουργός Καραμανλής, ανιψιός του τότε πρωθυπουργού, ανέλαβε την πολιτική ευθύνη μόλις για 37 ημέρες. Η τραγωδία στα Τέμπη έγινε στις 28 Φεβρουαρίου και στις 6 Απριλίου ανακοινώθηκε ότι θα είναι ξανά υποψήφιος.

Ο Καραμανλής του 2023 γνώριζε ότι δεν επρόκειτο να διωχθεί ποινικά. Είχε ασυλία, την οποία του διασφάλιζε η απόλυτη πλειοψηφία που διέθετε το κόμμα του στη Βουλή. Επομένως, η μόνη «τιμωρία» που του αναλογούσε ήταν να μείνει εκτός πολιτικής τουλάχιστον μέχρι να διεξαχθεί η δίκη για την τραγωδία και να «απορροφηθεί» το γεγονός από την κοινή γνώμη.

Όμως, ο Καραμανλής του 2023 δεν άντεχε ούτε αυτό. Προφανώς, θεωρεί ότι η Βουλή θα υποβαθμιζόταν αν δεν την κοσμούσε, έστω για λίγα χρόνια, η δική του παρουσία.

Αυτός ο Καραμανλής πήγε χτες στην επιτροπή της Βουλής, που διερευνά την υπόθεση και είπε όσα είπε. Δεν έχουν και τόση σημασία ή μάλλον δεν έχουν πια καμιά σημασία. Διότι αυτός ο πολιτικός έδειξε πώς αντιλαμβάνεται την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης. Νομίζει ότι σημαίνει «εμφανίζομαι συγκινημένος, εκφράζω την οδύνη μου στους συγγενείς των θυμάτων και γυρίζω στο έδρανό μου».

Αν ζούσε ο Καραμανλής του 1963, θα του έλεγε με τον ιδιαίτερο τρόπο του: «Να κάτσεις στο σπίτι σου. Δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι, αν δεν είσαι για λίγο στη Βουλή».

Διαφορετικά, η πολιτική ευθύνη καταντάει πολιτική κοροϊδία…