Polskiego mistrza pięści kusili Niemcy. Żona, dzieci... jakże miałbym ich zostawić?

Igrzyska olimpijskie w Montrealu. Na zdjęciu polscy medaliści w boksie, od lewej: Janusz Gortat, Kazimierz Szczerba, Jerzy Rybicki, Leszek Błażyński i Leszek Kosedowski.

Polski boks olimpijski czeka na sukcesy od wielu lat. Ostatni medal na igrzyskach zdobyliśmy w 1992 r. (Wojciech Bartnik – brąz). A ostatnim mistrzem olimpijskim był Jerzy Rybicki (70 l.). Od jego triumfu w Montrealu niedługo minie 48 lat!

Był ostatni dzień lipca 1976 r. Rybicki stanął do pojedynku o złoto z Tadiją Kaczarem z Jugosławii. Był lepszy i wygrał jednogłośnie. Znacznie bardziej dramatyczna była walka w półfinale – z odwiecznym rywalem Wiktorem Sawczenko.

Rybicki toczył boje z Sawczenką

– Zawsze trafialiśmy na siebie w półfinale, jakby losowanie było ułożone – Rybicki wspomina walki z rywalem ze Związku Radzieckiego. – Najpierw w 1976 roku w Montrealu, podczas igrzysk olimpijskich. Ja wygrałem na punkty, choć tylko 3:2, a obaj byliśmy liczeni. Rok później w Halle w mistrzostwach Europy sędzia przerwał pojedynek, po tym jak zderzyliśmy się głowami i pękł mi łuk brwiowy. Na punkty prowadził Sawczenko i to on wygrał. Podobnie jak rok później w Belgradzie w mistrzostwach świata, gdzie mnie znokautował…

Rybicki i Sawczenko znów trafili na siebie w półfinale kolejnych igrzysk – w 1980 r. w Moskwie. Trener Michał Szczepan odradzał mu walkę. Bał się kolejnego nokautu. Tak to wspomina Rybicki: – Mówił „masz już brązowy medal, po co ryzykować”. Do żony zadzwoniłem, a ona mówi „nie słuchaj, absolutnie musisz boksować”. Powiedziałem, że gdy rano się obudzę, to podejmę decyzję. Rano poszedłem do prezesa związku Witolda Sienkiewicza i powiedziałem „niech mi nikt dupy nie zawraca, proszę już mnie nie namawiać, bo to ja boksuję”.

Rybickiemu pękło czoło

Polak walczył znakomicie. Prowadził wyraźnie. Niestety, minutę przed końcem pojedynku pękło mu czoło.

– Arbiter ringowy nie pozwolił mi walczyć, a u wszystkich sędziów prowadziłem na punkty. Sawczenko przyszedł do szatni i pogratulował mi. Potem w Grudziądzu w 2009 r. się spotkaliśmy i powiedział „ty powinieneś tę walkę wygrać, byłbyś drugi raz mistrzem olimpijskim”. To była jedna z moich najlepszych walk w karierze.

Z Moskwy Rybicki wrócił z brązowym medalem. Krążki tego koloru przywoził też z mistrzostw świata (Belgrad, 1978) i Europy (Katowice, 1975 i Halle, 1977). Mówili o nim, że miał „bokserskie oczko i wrodzony refleks”.

– Tak było. Pamiętam gdy w lidze walczyłem z Rękawkiem. Solidny pięściarz, trafił mnie, odczułem ten cios, ale za chwilę zdążyłem się odchylić, nogami odskoczyć i już mi nie zagroził – uśmiecha się Rybicki.

Niemcy kusili go na zawodowstwo

Miał pokusy, by zostać zawodowcem, ale im nie uległ.

– Były takie możliwości po igrzyskach olimpijskich w Montrealu. Kusili. Potem w RFN Niemcy chcieli elegancko załatwić „transfer” z kierownictwem polskiej reprezentacji, ale nasi się nie zgodzili. Byłem też dwukrotnym międzynarodowym mistrzem Francji i również tam miałem propozycję, by zostać i walczyć na profesjonalnych ringach. W Polsce była rodzina. Żona, dzieci. Jakże miałbym ich zostawić? – wspomina.

Po zakończeniu kariery zawodnika został szkoleniowcem. Jest ostatnim trenerem, który zdobył ze swoimi zawodnikami medal olimpijski (Bartnik w 1992) i ostatnim, który zdobył mistrzostwo Europy (Jacek Bielski w 1993). Potem byłem jeszcze prezesem PZB.

Teraz Rybicki krytycznie patrzy na polski boks. Sukcesów w nim jak na lekarstwo. Pytany, czy doczekamy się w przyszłości polskiego medalisty olimpijskiego, odpowiada: – zobaczymy. Są chętni do boksowania, ale nie ma klubów, dobrych trenerów. To znaczy, może są, ale też patrzą na kasę, więc od razu chcieliby trenować seniorów, bo juniorów się nie opłaca. To skąd mają brać się ci medaliści największych bokserskich imprez?

Przypominamy, że na YouTubie działa nasz kanał Fakt Sport

Tam znajdziecie wszystkie nasze najnowsze produkcje wideo. Zapraszamy do subskrybowania