Met zijn eclectische houding verenigdearchitect Ricardo Bofill het modernisme met hetclassicisme

De Spaanse architect Ricardo Bofill (1939-2022), die afgelopen vrijdag op 82-jarige leeftijd aan de gevolgen van een coronabesmetting overleed in zijn woonplaats Barcelona, ​​een pionier van hetpost modernisme. Maar toen het postmodernisme in de jaren tachtig doorbrak in de westersearchitectuur en een beweging werd, distinctieerde hij zichervan. Architectuur moest verbonden zijn met de genius loci, de geest van de plek, legde hij uit in een Interview in 2019, en dit betekende voor hem da thijnie taané énstijlgebonden wildezijn. Hij beschouwde zichzelf daarom niet als een postmodernist, maar als eenarchitect die het beste van modernisme verenigde met het beste van het Traditionalisme enclassicisme. Bofill met zijn Taller de Arquitectura ongeveer duizend uiteenlopendegebouwen. Zo bouwde hij in de jaren negentig in zijn woonplaats Barcelona onder meer het Nationale Theater van Catalonië indevorm van een modern-Dorische tempel en de wit-modernistische Terminal 1 en 2 van het plaatselijkevliegveld.

Architect Ricardo Bofill interviewed in Paris in 1975. Photo AFP

The architect of De in Barcelona geboren Bofill, zoon van een was the product van de tegencultuur van de jarenzestig. In 1957 Al worked as an architect in Barcelona. Na de voltooiing vanzijnarchitectuurstudie in Genèveenenigejarenop hetarchitectenbureau van zijn vader te hebben gewerkt, begon hij in 1963 de Ricardo Bofill Taller de Arquitectura (RBTA). Vanuit de overtuiging datarchitectuur niet alleen een kwestie is van functioneel ontwerpen maar ook maatschappelijke betekenis heeft, zette hij zijnarchitectureuurstudio op als een collectief vanarchitecten, dichters, filmmaker sensociologen.

Grimmigheid

RBTA, gevestigd at the een oude cement factory in Barcelona, ​​zette zich af tegen het technocratische modernisme dat toen overheersend was a Western European architect. De eerste gebouwen van RBTA hebben hun wortels in de Regionalearchitectuur of in de natuurlijkeom geving. Zo is Xanadu (1971), een’verticale tuinstad’in Calpe aan de Costa Bianca, een opeenstapeling van Traditionalele Zuid-Spaanse huisjes en oogt La Muralla Roja (1973) in dezelfde stad als een kruising tussen een oud Spaans kasteel en een A.

I met zijnwoningbouw at de banlieue van Parijs brak Bofill and I met Bofil at the de jarentachtig international door. Hierbij greep hij vooral terug op de stijl van Franse neoclassicistischearchitecten als Claude-Nicolas Ledoux (1736-1806). Les Espaces d’Abraxas werd Bofills neoclassicisme zo hard en ongenaakbaar dat het enorme complex van 600 woningen uit 1982 in Noisy-le-Grand in grimmigheid nauwelijks onderdoet voor de eerdere modernistische woontorens en -dozen in de geest. Les Espaces d’Abraxas werd dan ook twee keer gebruikt in dystopische sciencefictionfilms, eerst in Brazil van het ex-Monty Python-lid Terry Gilliam uit 1985 en dertig jaar later The Hunger Games: Mocking Jay Part 2..

Hoewel Bofill ernaar streefde om zichzelf bij elke opdracht opnieuw uit te vinden, was het Franse neoclassicisme in de jaren na 1980 zijn favorite testijl. Die gebruikte hij ook in zijn enige Nederlandse project, de buurt met 423 woningen die in het begin van de 21ste eeuw werd gebouwd in Den Haag op de plek waar eens het stadhuis stond op het Burgemeester de Monchyplein. Hier gaf hij verschillende appartementengebouwen en woontorens klassieketempelfrontons.