Έλα μωρέ, ποια Κλαμπ Μπριζ τώρα…

Ο Τάισον

Σιγά που δεν θα περάσει ο ΠΑΟΚ την Μπριζ. Τα εισαγωγικά απουσιάζουν, αλλά εννοούνται. Άποψη, πεποίθηση, σκέψη, κοινό τόπο, (προ)αίσθημα αποτυπώνει η χρήση τους στην φράση. Και εφόσον απλά, απλοϊκά επικρατούσαν… πριν, γιατί να αλλάξουν και μετά το χτεσινοβραδινό παιχνίδι στο “Γιαν Μπρεϊντέλ”;

Σε παιχνίδι που ο Δικέφαλος απείλησε λιγότερο από κάθε άλλο στη φετινή ευρωπαϊκή πορεία του και που παράλληλα, τηρουμένων των αναλογιών, απειλήθηκε και εκτέθηκε περισσότερο, στον τρόπο μάλιστα και στο στιλ που θέλει και γουστάρει να κάνει στο γήπεδο.

Κι όμως, ηττήθηκε μόνο με 1-0. Σίγα που δεν θα το γυρίσει λοιπόν. Πάλι εισαγωγικά. Και στις δύο προτάσεις. Και διατηρούνται. Στο μισό η διαφορά που καλείται να ανατρέψει, και πάλι στο γήπεδό του, σε σχέση με αυτό που έκανε κόντρα στη Ντίναμο, στον προηγούμενο γύρο.

Κάπου εδώ όμως, σώνονται τα (νοητικά) εισαγωγικά. Η Μπριζ δεν είναι Ντίναμο. Ναι όντως είναι ένας αντίπαλος που δεν πηγαίνει αυτόματα στο… game over άμα τη εμφανίσει, ειδικά συνεκτιμώντας σε ποια φάση βρισκόμαστε στο Conference League, αλλά είναι καλύτερη της Ντίναμο. Πολύ καλύτερη.

Και σίγουρα δεν μειώνεται σε καμία σύγκριση. “Έλα μωρέ, ποια Μπριζ τώρα”…

Νούμερα και δεδομένα… άλλου επίπεδου

Είναι σε άλλο επίπεδο, σε οποιοδήποτε τομέα. Για να καταλαβαινόμαστε. Πριν δύο καλοκαίρια πούλησε τον Ντε Κέτελαρ στη Μίλαν για 36,5 εκατομμύρια. Για το ερχόμενο έχει συμφωνήσει να δώσει στην Μπρέντφορντ τον Τιάγκο με 33. Τον Βραζιλιάνο για τον οποίο πέρυσι πήγε και “έσκασε” 11 στη Λουντογκόρετς κάνοντας τη μισή ποδοσφαιρική Ευρώπη τότε να αναρωτιέται για τι του βρήκε. Κι όμως, σε λιγότερο από μισή σεζόν πούλησε τρεις φορές πάνω.

Την τελευταία πενταετία μόνο έχει πέντε πωλήσεις άνω των 20 εκατομμυρίων. Την τελευταία δεκαετία, δεκατρείς άνω των 10. Από τον μεταγραφικό ισολογισμό της και μόνο, τα κέρδη της εδώ και επτά χρόνια αγγίζουν τα 85 εκατ.

Οι Φλαμανδοί πουλάνε παντού. Απ’ ευθείας στην Premier League, σε όλη την Bundesliga, σε όλη – πλην ακόμη Παρί – τη Ligue 1, τη Serie A, ως ακόμη και στους γείτονες Ολλανδούς, επιλέγοντας πια μόνο κορυφαίους αγοραστές, έχοντας ανοίξει όλη την top ευρωπαϊκή αγορά, γιατί προσφέρουν – κυρίως – ποιότητα. Και ποιότητα value for money.

Και αυτά, χωρίς να αλλοιώσουν την αγωνιστική προσέγγισή τους. Από τις top-25 δαπανηρότερες αγορές τους, όλες πάνω από 4 εκατομμύρια, όλες πλην μιας την τελευταία δεκαετία, μόλις τρεις αφορούσαν ποδοσφαιριστές που ήταν μεγαλύτεροι των 26 ετών όταν μετακόμισαν στο Μπριζ, με τους 18 εξ αυτών να ήταν κάτω από 24.

Όχι, δεν τελειώνει εδώ. Πριν πέντε χρόνια εγκαινίασαν ένα από τα πιο σύγχρονα προπονητικά κέντρα της Ευρώπης, στεγάζοντας εκεί όχι μόνο την πρώτη ομάδα, αλλά όλες από την u17 και πάνω. Κόστισε 16 εκατομμύρια. Εξυπακούεται πως έγινε με αυτοχρηματοδότηση.

Ύστερα από προσπάθειες χρόνων, βρίσκονται σε φάση περάτωσης του νέου γηπέδου τους, δίπλα ακριβώς από το υφιστάμενο, με αυξημένη κατά 30% χωρητικότητα (στις 40.116 θέσεις). Θα κοστίσει 150 εκατομμύρια. Τα 2/3 καταβάλλονται απ’ ευθείας από τα ταμεία της Μπριζ. Τα υπόλοιπα έχουν ήδη καλυφθεί από χορηγικές συμφωνίες.

Εδώ και εννιά συναπτά χρόνια “γράφουν” συνεχώς θετικούς ισολογισμούς, σπάζοντας το ένα ρεκόρ εσόδων πίσω από το άλλο. Την τελευταία χρονιά της πανδημίας (2021-22) έφτασαν τα 135 εκατομμύρια. Πέρυσι, το διέλυσαν με εισπράξεις 176 εκατομμυρίων. Η φετινή σεζόν ξεκίνησε με ρευστότητα 80 εκατομμυρίων και δανειακές υποχρεώσεις που δεν ξεπερνάνε τα 15. Αδιανόητα νούμερα για οποιαδήποτε ελληνική ομάδα κορυφής.

Το καλοκαίρι του ’21, παραχώρησαν περίπου το 1/4 των μετοχών του συλλόγου σε αμερικανικό fund εισπράττοντας (συνολικά) 50 εκατομμύρια. Η τιμολόγηση των γιάνκηδων ανέβαζε τη συνολική αξία του συλλόγου στα 215 εκατομμύρια. Πλέον, συντηρητικά εκτιμάται πως πλησιάζει στον διπλασιασμό του συγκεκριμένου ποσού. Διπλασιασμός μέσα σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια.

Και όχι, δεν ευημερούν μόνο τα νούμερα. Στο ποδόσφαιρο, στη σύγχρονη football business (ανεξαρτήτως του μοντέλου που θα υιοθετηθεί), είναι αδύνατον να ευημερούν μόνο τα νούμερα. Σε αυτή τη δεκαετία, η Μπριζ έχει κατακτήσει τα μισά (5) πρωταθλήματα Βελγίου. Το κυριότερο; Έχει παίξει έξι φορές σε ομίλους Champions League (όλες από το 2016 και μετά).

Έχει δημιουργήσει τέτοιες και τόσες προσδοκίες ώστε σε προημιτελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης, ο κόσμος της αφήνει το 1/4 των εξεδρών του γηπέδου της άδειο, απογοητευμένος, αντιδρώντας, αδιαφορώντας – διαλέξτε ό,τι θέλετε – για τη φετινή «μέτρια» πορεία. Μέτρια με την Μπριζ, επαναλαμβάνεται, στους “8” του ConferenceLeague.

Από τους 30 και βάλε scouts κορυφαίων ευρωπαϊκών ομάδων που βρέθηκαν χτες το βράδυ στο γήπεδο, ναι, φυσικά και υπήρχαν αρκετοί που τσέκαραν τα ασημικά της βιτρίνας του ΠΑΟΚ (Κουλιεράκης, Κωνσταντέλιας, Κοτάρσκι).

Όλοι όμως, μα όλοι ανεξαιρέτως, τα αντίστοιχα της Μπριζ – επτά της ενδεκάδας και άλλοι δύο που ήρθαν από τον πάγκο γεννημένοι στον 21^ο αιώνα – χαλβάδιαζαν, παρότι αρκετοί γνώριζαν πως είναι υποχρεωμένοι να περιοριστούν στο οφθαλμόλουτρο, στο look μόνο, γιατί το touch αφορά πλέον μόνο την ελίτ (των πορτοφολιών).

“Έλα μωρέ, ποια Μπριζ τώρα”…

Ο ΠΑΟΚ πήρε τα σημεία του στο Μπριζ και έχει πια τον δεύτερο γύρο

“Καλές” ήττες δεν υπάρχουν. Και ειδικά σε προημιτελικά διεθνών διοργανώσεων. Αυτός ο χαρακτηρισμός είναι απλώς για να χτίζονται επικοινωνιακά αφηγήματα. Ανάλογοι το χρήσιμη, το εποικοδομητική, αλλά τέτοιες, ναι, ήττες μπορεί να γίνουν. Με μια όμως επιβεβλημένη προϋπόθεση: νίκη στο επόμενο παιχνίδι, ειδικά εφόσον πρόκειται για διπλό αντάμωμα.

Το χρηστό για τον ΠΑΟΚ από την χτεσινοβραδινή είναι πως κατάλαβε, παίζοντας, συνυπάρχοντας στο γήπεδο, πως αυτό ακριβώς το “ποια Μπριζ”, δεν υφίσταται. Οι δηλώσεις του μπαρουτοκαπνισμένου Βιεϊρίνια μετά το τέλος της αναμέτρησης, χαρακτηριστικότατες (και σε αντιδιαστολή με τις πριν τη σέντρα ευχαριστήριες προς τον Τσιάρτα, από τα χέρια του οποίου ήρθε στην κλήρωση η Μπριζ).

Το εποικοδομητικό για τον ΠΑΟΚ ότι ξέρει πια τι δεν πρέπει να επαναλάβει. Αγωνιστικά και νοητικά. Και τι έχει τη δυνατότητα να εκμεταλλευτεί υποδεχόμενος μια ομάδα από την οποία θα απουσιάσει ο φετινός αρχισκόρερ της (Τιάγκο), ο κορυφαίος της σε ασίστ (Ντε Κάουπερ) και ο εμπειρότερος κεντρικός αμυντικός της (Μέχελε), άπαντες τιμωρημένοι.

Μάχη γύρων είναι τα διεθνή νοκ-άουτ. Και σε τέτοιες μάχες, σημεία μαζεύεις, προσδοκώντας στη σούμα, τα δικά σου να είναι τα περισσότερα. Ο ΠΑΟΚ δεν γύρισε με αποτέλεσμα από το Βέλγιο. Δεν γύρισε με καλή εμφάνιση. Γύρισε όμως έχοντας στη γωνιά του, κρατημένα κάβα για την ερχόμενη πια Πέμπτη, σημεία.

Πολύτιμα ώστε να ανατρέψει το 0-1 και να μπορέσει να πάρει την ιστορικά ανεπανάληπτη πρόκριση στην τετράδα. Ματώνοντας, υπερβάλλοντας, παλεύοντας μέχρις εκεί που δεν πάει. Αλλιώς κόντρα σε μια ομάδα, έναν οργανισμό, ένα μέγεθος όπως είναι η Μπριζ, δεν γίνεται.

Και έτσι του πρέπει και του ΠΑΟΚ, της φετινής πορείας του. Να επιβραβευτεί και να την αναδείξει περισσότερο ξεπερνώντας – εφόσον τα καταφέρει – ακριβώς ένα τέτοιο εμπόδιο και όχι την “έλα μωρέ, ποια Μπριζ τώρα”.