Zapytaliśmy o strefy "no-go" w Sztokholmie. I wielkie zdziwienie

Co mieszkańcy sądzą o strefach no-go?

“Strefy no-go”, czyli szczególnie niebezpieczne dzielnice miast, do których boją się chodzić mieszkańcy, to temat często podchwytywany przez media. Nic nie działa bardziej na wyobraźnię turysty niż wizja przypadkowego zapuszczenia się w obszary rządzone przez gangi narkotykowe, wobec których służby pozostają bezsilne. W Sztokholmie ma być ich kilka, o czym dowiedzieć się można z licznych publikacji. Zapytaliśmy mieszkańców, czy faktycznie są miejsca, w które boją się zapuszczać.

Każdego roku szwedzka policja publikuje raporty dotyczące tzw. “obszarów wrażliwych”, czyli regionów miast, w których panuje szczególnie wysoki poziom przestępczości i społecznego wykluczenia. To przede wszystkim strefy, w których występuje wysokie bezrobocie, poziom wykształcenia jest niski, a proces integracji imigrantów w znacznej mierze nie powiódł się.

Strefy “no-go” w Sztokholmie. Co sądzą o nich mieszkańcy?

Media nadały tym miejscom chwytliwą nazwę “no-go zones”, czyli “miejsca, w które się nie chodzi”. Miejsca, w których poziom przemocy i przestępczości jest tak wysoki, że uniemożliwia normalne funkcjonowanie i sprawia, że lokalna społeczność żyje w ciągłym strachu, których unikają nawet policjanci.

Z danych opublikowanych 1 grudnia 2023 r. przez sztokholmską policję wynika, że w samej stolicy Szwecji miejsc podwyższonego ryzyka jest sześć. Służby dzielą je na trzy kategorie: obszary wrażliwe, obszary ryzyka i obszary szczególnie wrażliwe. Do tej ostatniej zaliczają się dwie dzielnice — Rinkeby/Tensta i Husby, przy czym to ta pierwsza jest szczególnie okryta złą sławą.

Rinkeby, dzielnica, której mieszkańcy to w ponad 90 proc. imigranci, po raz pierwszy pojawiła się na językach całego świata w 2016 r., gdy ekipa telewizyjna z Australii została zaatakowana w samym jej centrum. Dziennikarze zostali obrzuceni kamieniami i pobici, a miejsce opuszczali w eskorcie policji.

Strzelaniny, przemoc, bomby

“Strzelaniny jak egzekucje, przeprowadzane przez nieletnich żołnierzy, budynki mieszkalne wstrząsane eksplozjami, niewinni krewni brani na cel jako zemsta i poranne wiadomości podsumowujące liczbę ofiar śmiertelnych z nocy — wszystko to stało się straszną rutyną w spokojnym zazwyczaj kraju” — tak szwedzkie dzielnice “no-go” opisywała w 2023 r. agencja AFP.

10 kwietnia w dzielnicy Sztokholmu Skarholmen — która nie jest uznawana za niebezpieczna — zginął 39-letni Michał, syn polskich migrantów. Mężczyzna padł ofiarą gangu nastolatków, gdy zaprowadzał syna na basen. Najprawdopodobniej zwrócił im uwagę. Jeden z nieletnich wyjął broń i zastrzelił mężczyznę na oczach jego 12-letniego dziecka. Po jego śmierci w Szwecji na nowo rozgorzała dyskusja na temat skuteczności polityki migracyjnej kraju i tego, jak powstrzymać lawinowo rosnącą liczbę przestępstw z użyciem broni.

“Fakt” relacjonował sprawę śmierci Polaka ze Sztokholmu. Podczas rozmów z mieszkańcami pytaliśmy też o osławione dzielnice “no-go”. Co sądzą o nich mieszkańcy?

“Ciężko się pozbyć tej łatki”

— Wiele rzeczy się tam wydarzyło, wiele złych rzeczy, są tam problemy z segregacją. Ale my mieszkamy tak blisko tego wszystkiego, to dzieje się teraz wszędzie, w każdym miejscu. Jako mieszkanka Sztokholmu nie boję się pójść do Rinkeby czy innych dzielnic uważanych za niebezpieczne. Bardziej boję się reputacji i łatki, jaką przypina się tym mieszkańcom, gdy media mówią o tych niebezpiecznych strefach. Bo to oznacza, że będąc mieszkańcem takiej dzielnicy, od razu jesteś postrzegany jako przestępca. Ty, twoje dzieci, twoi krewni, wszyscy jesteśmy kryminalistami wrogami. I dla nas, dla ludzi tam mieszkających, to jest prawdziwe zagrożenie. Ciężko się pozbyć tej łatki, to dla nas bardzo krzywdzące — mówi nam Grace, mieszkanka Skarholmen, działaczka społeczna i imigrantka.

O dzielnice “no-go” zapytaliśmy też taksówkarza, rodowitego sztokholmczyka. W końcu nikt lepiej od niego nie zna miasta, ze wszystkimi jego najmroczniejszymi zakamarkami. Mężczyzna spojrzał na nas jednak zdumiony. — Strefy no-go? Coś takiego nie istnieje, to jakiś medialny wymysł — odpowiedział po chwili namysłu.