In vertrouwen: 'Ik ben niet verliefd, ik houd alleen van zijn creditcard'
In vertrouwen: ‘Ik ben niet verliefd, ik houd alleen van zijn creditcard’
Na jaren financiële problemen te hebben gehad, ontmoet Edna (29) een man. Ze is niet verliefd op hem, maar ziet wel iets anders wat haar aantrekt: zijn geld. Het is de enige reden die haar doet besluiten een relatie met hem aan te gaan – iets waar ze zich nu ontzettend schuldig over voelt.
Verkeerde motieven
“‘Geef even je maten door,’ lees ik op mijn telefoon, ‘dan laat ik een jurk voor je maken.’ Op het moment dat hij dat sms’t, zit Haron voor zijn werk in Dubai. Hij staat in een winkel waar ze de meest prachtige avondjurken op maat maken, inclusief er met de hand opgenaaide diamanten en lovertjes. Ik vind zijn bericht vreselijk lief en ben even in dubio. Wat wil ik graag zo’n extravagante Hollywoodjurk! Maar die kost zeker een paar duizend euro. En vorige week kreeg ik ook al een designertas van Haron. Ik besluit mijn maten niet door te geven. Want ook al lijkt zo’n jurk me fantastisch, ik zou hem aannemen om de verkeerde motieven.
Ik houd namelijk niet van Haron. Eigenlijk geef ik amper om hem. Jarenlang wenste ik diep in mijn hart een romantische man voor mezelf, iemand die me zou verwennen en mee op reis zou nemen. Maar nu ik er een heb, ben ik niet tevreden. Want het enige waar ik echt van houd, is zijn platinum creditcard. Van een leuke, integere vrouw ben ik in de laatste twee jaar veranderd in een hebzuchtig monster. En ik schaam me diep voor die constatering.
Leven zonder luxe
Ik was pas bevallen van onze dochter toen mijn vriend de benen nam. De liefde was over, zei hij. Hij wilde zijn vrijheid terug. Daar zat ik, met een baby van amper acht maanden. We hadden net een dure huurwoning opgeknapt en mijn laatste spaargeld had ik in een nieuwe, veilige auto gestoken. Ik had een prima baan als tandartsassistente, maar met mijn ex had ik afgesproken dat ik na de bevalling minder zou gaan werken. Hij verdiende immers genoeg. Nu kreeg ik een minimum aan alimentatie en daar moest ik het mee doen. In één week tijd lag mijn hele toekomst aan diggelen. Ik praatte met mijn werkgever, maar die had al iemand aangenomen voor mijn vrijgekomen uren. Ten einde raad accepteerde ik schoonmaakwerk. Mijn moeder schakelde ik in als babysit. En ik paste mijn uitgavenpatroon aan. Van een huishouden met twee inkomens ging ik nu naar twee parttime baantjes, waarvan er één ook nog beroerd verdiende. Het was flink slikken, maar ik redde het. Mijn dochter merkte niets van de financiële stap terug. Ik kocht en verkocht veel kinderkleding op Marktplaats en werd een kampioen in het verzinnen van gratis uitjes.
Zo had ik nog jaren kunnen doorgaan, als het schoonmaakbedrijf mijn pand niet was kwijtgeraakt door een heraanbesteding. Ik werd ontslagen. Meteen schreef ik me in bij diverse uitzendbureaus, maar door mijn andere baan was ik moeilijk plaatsbaar. Wat ik ook probeerde, ik kwam nergens aan de bak. Ik merkte het meteen in mijn portemonnee. Kon ik eerder nog weleens met mijn dochter een boswandeling afsluiten in een pannenkoekrestaurant, nu namen we samen thuis thee met een koekje. Af en toe stopte mijn moeder me wat toe, maar de situatie werd steeds nijpender. Warm eten werd soms een broodmaaltijd en ik schrapte alle restjes luxe uit mijn leven.
Aanpappen voor het geld
Na een jaar sappelen polste een vriendin me of ik niets zag in escortwerk. Ze had zelf een prima baan, maar incidenteel ging ze met een man mee. Als de man eenmaal was opgewarmd, vroeg ze hem ‘een bijdrage voor haar studie’. Ik voelde er niets voor, maar mijn vriendin vond dat ik gewoon een keer mee moest gaan om te kijken hoe ik het vond. Dat leek me geen kwaad kunnen. Bovendien was het al jaren geleden dat ik naar een club was geweest. Op een zaterdagavond dofte ik mezelf op, trok een paar killer heels aan en ging mee. Maar al in de eerste minuut vond ik het vreselijk om met een man te moeten aanpappen om een paar bankbiljetten.
Ik besloot het idee te laten varen en te genieten van mijn avond. Ik danste, lachte en genoot voor tien. En toen werd ik op mijn schouders getikt door een man met een exotisch uiterlijk. Haron heette hij, en hij vroeg of ik het naar mijn zin had. Ik had intussen al een paar cocktails te veel gedronken en biechtte vrolijk op waarom ik op het feestje was. Haron moest er erg om lachen. We hadden een leuk gesprek. Aan het eind van de avond bracht hij me thuis. Dat vond ik prima, want het scheelde mij weer geld voor een taxi. En hoewel Haron totaal mijn type niet is, was ik onder de indruk van zijn elegante voorkomen en stiekem ook van zijn splinternieuwe Porsche. Voor mijn deur wisselden we telefoonnummers uit.
Nieuwsgierig naar luxe
Direct de volgende dag appte hij me. Hij moest op zakenreis, maar was nieuwsgierig of alles goed was met me. Ik was gevleid door zijn aanhoudende stroom aandacht en we bleven contact houden. Haron komt uit een bankiersfamilie, was single, en heeft geld als water. Terug in Nederland vroeg hij me mee uit. Ik accepteerde, maar vertelde hem wel dat ik niet verliefd op hem was. Dat leek me het eerlijkst. Haron lachte erom en beweerde dat echte liefde moet groeien. En we konden toch gewoon een gezellige avond hebben zonder dat die eindigde in seks?
Omdat dat laatste me aansprak en ik nieuwsgierig was naar zijn wereld vol luxe en glamour, gingen we daten. Het was puur vriendschappelijk, beloofde ik mezelf. Ik was eerlijk geweest en had Haron geen onzinbeloften gedaan. Stiekem hoopte ik dat het wel serieus zou worden tussen ons, want praktisch gezien zou een relatie met Haron me een hoop zorgen schelen. Al die jaren had ik de eindjes aan elkaar geknoopt, mijn best gedaan om op te klimmen, en uiteindelijk was ik er niets mee opgeschoten. Mijn mooie huis raakte vervallen, de wasdroger was al een tijdje stuk en wanneer ik een nieuwe panty of lunchtrommel voor mijn dochter nodig had, moest ik statiegeldflessen verzamelen. Na al die jaren op elke euro te hebben gelet, was het een verademing om weer eens onbezorgd te winkelen in een vreemde stad of kreeft te eten. Een verliefdheid op Haron zou dan ook heel goed uitkomen, besloot ik. En was dat niet wat hij ook graag wilde?
Het is gewoon te fijn
Misschien had ik het beter bij een paar ontmoetingen kunnen laten en moeten stoppen zodra ik merkte dat Haron smoorverliefd op mij was. Maar zijn aandacht was te vleiend en de luxe te welkom. En dus liet ik de situatie voortduren.
Een tijdlang probeerde ik serieus iets voor hem te voelen, maar hoe hard ik het ook probeerde: het lukte niet. Ik ergerde me aan zijn grapjes, vond hem te mager en onaantrekkelijk, en ik werd gek van zijn puppy-ogen die telkens weer leken te hopen op de sparkle van mijn kant. Na een tijdje kon ik zelfs het geluid dat hij maakte als hij kauwde niet meer verdragen. Haron daarentegen bleef charmant en vooral genereus. Toen ik hem naar waarheid vertelde dat mijn auto niet door de keuring zou komen omdat er voor 1200 euro aan reparaties moesten worden uitgevoerd, stortte hij dezelfde dag nog dat bedrag op mijn rekening. De 400 euro voor de kroon die ik volgens mijn tandarts nodig had, maakte hij ook meteen over zonder dat ik erom vroeg. En de keer dat ik eruit flapte dat ik dolgraag naar het concert van Madonna wilde, schoof hij me 250 euro toe. ‘Koop maar een kaartje voor jou en je vriendin’, zei hij. Ik vond dat zo vreselijk lief.
Niet verliefd
Ik worstelde met het idee dat ik hem het enige wat hij wilde niet kon geven. Soms was hij op zakenreis en belde hij vanuit Zweden of New York. ‘Kom hierheen’, zei hij dan. ‘Ik mis je.’ Hij zou het ticket betalen, geld was geen probleem. Maar het voelde niet goed. Alsof ik werd ingevlogen als zijn courtisane die speciaal kwam om hem te behagen. En wat als hij meer verwachtte wanneer we eenmaal een hotelkamer deelden? En dus zei ik dat ik geen oppas kon krijgen voor mijn nu zesjarige dochter. Of ik loog dat ik buikgriep had.
En zo gaat het nu al bijna twee jaar. Ik weet niet of Haron nog steeds hoopt op een relatie of dat hij nu wel voelt dat dat er niet in zit. We zijn inmiddels goede vrienden en ik waardeer hem enorm, ook al stoor ik me soms mateloos aan hem. Maar het is allemaal te fijn. Mijn leven is zo veel beter geworden sinds hij er is. Ik heb minder zorgen. Soms kijkt hij me nog steeds zwijmelend aan en dan voel ik een steek in mijn maag uit schuldgevoel. Aan alles merk ik dat Haron aan me gehecht is geraakt en onze vriendschap waardeert. Er zijn – door zijn geld – maar weinig mensen die hij vertrouwt. En ik wil hem niet kwetsen. Dus laat ik de situatie maar voortduren.
Geld maakt niet verliefd
Lang zal het niet meer doorgaan. Vroeg of laat komt er een eind aan Harons geduld. Daarom hoop ik dat hij snel een leuke vrouw tegenkomt die wél voor hem gaat. Dat gun ik hem. Voor mij zou het ook de perfecte oplossing zijn, want sinds een maand of twee ben ik verliefd. Het is nog pril, maar ik denk dat deze nieuwe man mijn prins op het witte paard is. Ook al heeft hij een heel modaal inkomen en woont hij sinds zijn scheiding in een rijtjeshuis. Een op maat gemaakte avondjurk zal ik van hem nooit krijgen en chic dineren betekent een avond naar de pizzeria. Maar tegenover hem zit ik wél zwijmelend boven een walmend waxinelichtje, en het ijs van de groothandel smaakt met hem naar een vijfsterrentraktatie. Binnenkort zal ik moeten breken met Haron. En eerlijk gezegd weet ik op dit moment nog niet wie dat erger gaat vinden: hij of ik.”
Dit artikel verscheen eerder op Marie Claire.