Οι γυναίκες που νιώθουν βαθιά μόνες στη ζωή αλλά δεν το δείχνουν συνήθως εμφανίζουν αυτές τις 9 συμπεριφορές

μοναξιά

Πολλές γυναίκες κουβαλούν σιωπηρά το βάρος της μοναξιάς, κρύβοντας τα συναισθήματά τους από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Υποκρίνονται ότι όλα είναι μια χαρά, ενώ από μέσα τους υποφέρουν από μοναξιά. Το αόρατο βάρος που κουβαλούν διαμορφώνει τη συμπεριφορά τους με τρόπους ανεπαίσθητους, αλλά σημαντικούς.

Αν προσέξετε, θα παρατηρήσετε κάποιες χαρακτηριστικές συμπεριφορές των γυναικών που νιώθουν μοναξιά και έχουν ανάγκη από κατανόηση και ανθρώπινη επαφή.

 9 χαρακτηριστικές συμπεριφορές των γυναικών που νιώθουν βαθιά μοναξιά αλλά δεν το ομολογούν

• Δίνουν προτεραιότητα στις ανάγκες των άλλων
• «Χάνονται» σε βιβλία ή ταινίες
• Μοιάζουν υπερβολικά ανεξάρτητες
• Είναι «νυχτοπούλια»
• Φαίνονται δυνατές
• Δεν εκφράζουν τα συναισθήματά τους
• Δεν πιστεύουν τα κομπλιμέντα
• Είναι μονίμως απασχολημένες
• Συχνά παρεξηγούνται

Δίνουν προτεραιότητα στις ανάγκες των άλλων

Ένα από τα κοινά χαρακτηριστικά των γυναικών που νιώθουν βαθιά μοναξιά, είναι η τάση τους να δίνουν προτεραιότητα στους άλλους, κάτι δεν μαρτυρά απλώς ευγένεια ή καλή θέληση. Πρόκειται για έναν μηχανισμό άμυνας, έναν τρόπο ν’ αποσπάσουν την προσοχή τους από τα συναισθήματα και τη θλίψη τους, αφού είναι ευκολότερο να βοηθούν τους άλλους, παρά να έρθουν αντιμέτωπες με την μοναξιά τους.

Ως εκ τούτου, βρίσκουν παρηγοριά στο να προσφέρουν υποστήριξη σ’ όλους τους άλλους, παρόλο που οι ίδιες χρειάζονται την μεγαλύτερη υποστήριξη. Όμως, οι γυναίκες αυτές, δεν χρειάζονται στην συμπόνοια ή τη λύπη των άλλων. Αυτό που έχουν ανάγκη απ’ τους άλλους, είναι η κατανόηση, μία ευκαιρία να δουν κάτω απ’ την επιφάνεια, την μοναξιά που προσπαθούν τόσο πολύ να κρύψουν.

«Χάνονται» σε βιβλία ή ταινίες

Μία γυναίκα που νιώθει βαθιά μόνη, μπορεί να βρίσκει καταφύγιο στις σελίδες ενός βιβλίου ή την πλοκή μίας ταινίας. Μπορεί να είναι ο τρόπος διαφυγής της, η προσπάθειά της να ζήσει μέσα απ’ τους χαρακτήρες, να νιώσει τα συναισθήματά της μέσα απ’ τις ζωές των ηρώων. Για τις γυναίκες αυτές, το διάβασμα ή οι ταινίες δεν είναι απλώς για να περνά ο χρόνος.

Αναζητούν σύνδεση, κάτι που να ξυπνά τα δικά τους συναισθήματα, κάτι που να τις βοηθήσει να νιώσουν λιγότερη μοναξιά. Βέβαια, οι ίδιες δεν συνειδητοποιούν πάντα ότι στις ιστορίες ζητούν παρηγοριά για την μοναξιά τους, και να πιστεύουν ότι απλώς τους αρέσουν τα βιβλία και οι ταινίες.

Όμως, είναι ένας ανεπαίσθητος μηχανισμός άμυνας, παρηγοριάς σ’ έναν κόσμο που τις καταλαβαίνει, έστω και αν αυτός είναι ένας κόσμος της φαντασίας.

Η συμπεριφορά τους μαρτυρά την ανάγκη τους ν’ ακουστούν, να τις καταλάβουν, μία σιωπηρή ευχή να τις δουν και να τις εκτιμήσουν γι’ αυτό που είναι, με τις περιπλοκότητες και τις αντιφάσεις τους.

Μοιάζουν υπερβολικά ανεξάρτητες

Κάτι μάλλον αναμενόμενο, οι γυναίκες που αισθάνονται βαθιά μοναξιά, συχνά, δείχνου υπερβολικά ανεξάρτητες.  Πώς γίνεται αυτό; Φυσικά, επιμένουν να κάνουν τα πάντα μόνες τους και να μην ζητούν ποτέ τους βοήθεια.  Αυτή η επιφάνεια της ανεξαρτησίας μπορεί να τις κάνει αξιοθαύμαστες αλλά να είστε βέβαιοι, κάτω από αυτήν, βρίσκεται ένας βαθύς φόβος ευαλωτότητας ή απόρριψης.

Σύμφωνα με σχετικές έρευνες, για τις γυναίκες, η αποφυγή της εγγύτητας αποδίδεται στον φόβο απόρριψης, που συνδέεται με το ευρύτερο φάσμα των συμπτωμάτων της κατάθλιψης. Έτσι, αυτή η έμφαση στην ανεξαρτησία, μπορεί στην πραγματικότητα να είναι ένας μηχανισμός άμυνας απέναντι στον φόβο εγγύτητας.

Με απλά λόγια, μπορεί οι γυναίκες αυτές να φαίνονται αυτάρκεις, αλλά στην πραγματικότητα αποφεύγουν την πιθανή απογοήτευση ή τη δυσφορία του να βασίζονται σ’ άλλους. Στην πραγματικότητα, η τακτική τους αυτή, ενισχύει τα συναισθήματα απομόνωσης και απομάκρυνσης.

Είναι «νυχτοπούλια»

Υπάρχουν γυναίκες που, τις ήρεμες ώρες της νύχτας είναι περισσότερο δημιουργικές και παραγωγικές. Ενώ μπορεί αυτό να είναι απλώς ζήτημα προσωπικής προτίμησης, η εργασία τις νυχτερινές ώρες μπορεί να μαρτυρά βαθιά μοναξιά ή θλίψη.

Η ήρεμη μοναξιά της νύχτας, τις βοηθά ν’ αντιμετωπίζουν ευκολότερα τα συναισθήματά τους και γι’ αυτό, οι γυναίκες αυτές βρίσκουν παρηγοριά στην ηρεμία της νύχτας, όταν ο υπόλοιπος κόσμος κοιμάται, μακριά από αδιάκριτα βλέμματα.

Μην ξεχνάτε όμως, τη σημασία του καλού νυχτερινού ύπνου για την ισορροπία και την εξασφάλιση της ψυχικής υγείας.  Γι’ αυτό, αν παρατηρείτε τη συμπεριφορά αυτή σε κάποια γνωστή ή φίλη σας, ενθαρρύνετέ την ν’ αποκτήσει υγιή μοτίβα ύπνου.

Φαίνονται δυνατές

Είναι παράδοξο, αλλά οι γυναίκες που νιώθουν βαθιά μοναξιά θεωρούνται ως οι πιο δυνατές.  Άλλωστε, έχουν μάθει οι ίδιες να στηρίζουν τος άλλους, να είναι αυτές το στήριγμα. Η δύναμή τους αυτή είναι ένα δίκοπο μαχαίρι, αφού έχουν μάθει να φροντίζουν όλους τους άλλους, και να παραμελούν τα δικά τους συναισθήματα και τις ανάγκες.

Έτσι, νιώθουν την ανάγκη να διατηρούν αυτή την εικόνα της δυνατής, επειδή φοβούνται πως, αν δείξουν ευάλωτες, οι άλλοι θα τις απορρίψουν ή θα τις κρίνουν. Η διαρκής πίεση να φαίνονται αλώβητες μπορεί να είναι εξουθενωτική και μοναχική. Αν γνωρίζετε κάποια γυναίκα που προσπαθεί να διαχειρίζεται τα πάντα μόνη της, έχετε το νου σας.

Δεν εκφράζουν τα συναισθήματά τους

Οι γυναίκες που νιώθουν την μεγαλύτερη μοναξιά είναι όσες δεν εκφράζουν τα συναισθήματά τους. Φοβούνται ότι δεν θα τους παρεξηγήσουν ή ότι θα γίνουν βάρος στους άλλους. Έτσι, παλεύουν μόνες τους, στη σιωπή με τα συναισθήματά τους και τους φόβους τους, δείχνοντας δυνατές και θαρραλέες.

Η σιωπή τους είναι ασπίδα, ένας μηχανισμός άμυνας στην κριτική  ή την αδιαφορία του κόσμου. Η σιωπή όμως, δεν απαλύνει τον πόνο. Αντίθετα, τον βαθαίνει, βαθαίνοντας το χάσμα ανάμεσα στις ίδιες και τους άλλους ανθρώπους. Καμιά φορά, ένας και μόνο άνθρωπος είναι αρκετός ώστε κάποιος να νιώσει ότι τον ακούν και τον νοιάζονται.

Δεν πιστεύουν τα κομπλιμέντα

Τα κομπλιμέντα για τις γυναίκες που νιώθουν μοναξιά δεν είναι καλοδεχούμενα αφού τους προκαλούν μία θύελλα αντικρουόμενων συναισθημάτων. Αυτό συμβαίνει καθώς:

• Αμφισβητούν την αλήθεια των κομπλιμέντων
• Νιώθουν άβολα όταν είναι στο επίκεντρο της προσοχής
• Αποποιούνται τον έπαινο, αποδίδοντας την επιτυχία σε εξωτερικούς παράγοντες.

Ο δισταγμός τους να δεχτούν έναν καλό λόγο δεν μαρτυρά μόνο μετριοφροσύνη: Δυσκολεύονται πράγματι να πιστέψουν κάτι θετικό για τον εαυτό τους, αφού παλεύουν με τη χαμηλή αυτοεκτίμηση και το αίσθημα της προσωπικής τους αξίας. Όταν ακούν έναν καλό λόγο, νιώθουν σύγκρουση με την προσωπική τους αυτοεικόνα, με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται να τον πιστέψουν.

Είναι μονίμως απασχολημένες

Οι γυναίκες που αισθάνονται μόνες τους, συχνά γεμίζουν το πρόγραμμά τους, αφήνοντας ελάχιστο ή καθόλου χρόνο για τον εαυτό τους. Μπορεί να επωμίζονται επιπλέον δουλειά, να κάνουν εθελοντισμό, να είναι διαρκώς στην κίνηση. Ανεξάρτητα απ’ την επιλογή τους, ένα είναι σίγουρο. Η διαρκής ανάγκη τους να είναι απασχολημένες εξυπηρετεί δύο σκοπούς:

1. Να τις αποσπά απ’ τα αισθήματα μοναξιάς και
2. Να τους προσφέρει μία αίσθηση σκοπού και αξίας, κάτι που δεν μπορούν να νιώσουν από μόνες τους.

Μακροπρόθεσμα, αυτός ο απαιτητικός και εξαντλητικός τρόπος ζωής, είναι ανυπόφορος. Είναι σημαντικό να υπάρχει προσωπικός, ποιοτικός χρόνος για αυτοφροντίδα και ηρεμία.

Συχνά παρεξηγούνται

Μέσα τους, οι γυναίκες που νιώθουν βαθιά μοναξιά αισθάνονται ότι οι άλλοι δεν τις καταλαβαίνουν. Τις περισσότερες φορές, πιστεύουν ότι κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τα συναισθήματα ή τις εμπειρίες τους.

Όπως είναι φυσικό, αυτό τις οδηγεί σε μεγαλύτερη απομόνωση. Το αίσθημα ότι δεν τις καταλαβαίνουν αποτελεί εμπόδιο ανάμεσα στις ίδιες και τους άλλους ανθρώπους, βαθαίνοντας το χάσμα της μοναξιάς που τις ταλαιπωρεί.

Μπορεί να κλείνονται στον εαυτό τους, αφού πιστεύουν ότι αν εκφράσουν τα πραγματικά τους συναισθήματα, θα παρεξηγηθούν ή θα παρερμηνευθούν. Ο κύκλος της παρανόησης και της απομόνωσης το μόνο που κάνει είναι να επιδεινώνει την μοναξιά τους και το αίσθημα ότι είναι μόνες τους στη ζωή.

Τελικές σκέψεις: Κατανόηση αντί για χαρακτηρισμό

Εξερευνώντας τα λεπτά σημάδια της συμπεριφοράς των γυναικών που νιώθουν μόνες αλλά παραμένουν απαρατήρητες, μπορούμε ν’ ανακαλύψουμε έναν ολόκληρο κόσμο από τις κρυφές τους μάζες.

Αναγνωρίζοντας τις συμπεριφορές αυτές, θα μπορούμε να προσφέρουμε την κατάλληλη βοήθεια και την ευκαιρία για ανθρώπινη επαφή.

Ας μάθουμε να βλέπουμε κάτω απ’ την επιφάνεια, ν’ αντιλαμβανόμαστε τα κρυφά σημάδια των συναισθημάτων μας.