Famagusta: Η συγκλονιστική μαρτυρία της Δέσποινας - "Σκάψαμε με τα χέρια, βρήκαμε τα λείψανα και το μενταγιόν του"
Famagusta: Η συγκλονιστική μαρτυρία της Δέσποινας – “Σκάψαμε με τα χέρια, βρήκαμε τα λείψανα και το μενταγιόν του”
Με ένα νέο επεισόδιο επέστρεψε το βράδυ της Κυριακής (21/04) στο MEGA η σειρά “Famagusta”, καθηλώνοντας ξανά τους τηλεθεατές με τις εξελίξεις της, αλλά και με τις συγκλονιστικές μαρτυρίες που προβάλλονται, οι οποίες βασίζονται σε αληθινές ιστορίες.
Στο χθεσινό επεισόδιο, η μαρτυρία της κυρίας Δέσποινας (που την υποδύθηκε η Κύπρια ηθοποιός Άντρη Αγαθαγγέλου), μιας γυναίκας που ήταν έγκυος όταν ο σύζυγός της αναγκάστηκε να πάει στον πόλεμο μόλις έγινε γνωστή η τουρκική εισβολή, συντάραξε και συγκίνησε τους τηλεθεατές.
“Στις 19 Ιουλίου ο άντρας μου, ο Θεόδουλος, είχε γενέθλια. Γινόταν 25 χρονών και τα γιορτάσαμε, παρόλο τον φόβο και την αβεβαιότητα που είχε σπείρει τις προηγούμενες μέρες το πραξικόπημα” είπε στην αρχή η κυρία Δέσποινα, περιγράφοντας στη συνέχεια την στιγμή που είδε από το παράθυρο του μπάνιου τους αλεξιπτωτιστές να πέφτουν.
“Νόμιζα πως έβλεπα μεγάλα μανιτάρια να πέφτουν από τον ουρανό. Ήταν αλεξιπτωτιστές. Εκείνη η στιγμή, ήταν το τέλος της ανέμελης ζωής μου. Γιατί τα 50 χρόνια που ακολούθησαν, ποτέ και τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο“ δήλωσε με πίκρα στο ντοκιμαντέρ που γυρίζει ο Μάικλ στη σειρά “Famagusta”.
Όπως περιέγραψε: “Για μια στιγμή νόμισα πως έχασα την αίσθηση της πραγματικότητας. Ήθελα να φωνάξω, αλλά δεν έβγαινε η φωνή μου. Πρώτη φορά είδα κάτι τέτοιο. Έτρεξα στο δωμάτιο και είδα τον Θεόδουλο να κάθεται στο κρεβάτι και να ακούει ραδιόφωνο. Ήταν το γνωστό μήνυμα που καλούσε τους έφεδρους στρατιώτες. Όρμησα πάνω του για να μην πάει στον πολεμο, παλέψαμε για λίγο, εκείνος με έσπρωξε, εγώ έπεσα πίσω και χτύπησα. Κρατούσα την κοιλιά μου φωνάζοντας, όχι τόσο από πόνο, όσο από φόβο και αγωνία μήπως έπαθε κάτι το μωρό μας. Ο Θεόδουλος πανικοβλήθηκε. Μου είπε πως πρέπει να πάει και μου ορκίστηκε πως θα επέστρεφε“.
Η κυρία Δέσποινα συνέχισε την μαρτυρία της στη “Famagusta”, αναφέροντας: “Τον έψαχνα πολλές βδομάδες, δίχως καθόλου στοιχεία για την τύχη του. Ώσπου, στη δεύτερη φάση της εισβολής, κάποιος μου είπε ότι τον είδε σε ένα πλοίο με αιχμαλώτους που έστελναν στην Τουρκία. Όταν, όμως, επέστρεψαν και οι τελευταίοι αιχμάλωτοι στην Κύπρο, ο Θεόδουλος δεν ήταν ανάμεσά τους. Έκλαιγα για ώρες, μέχρι που ένιωσα αδιαθεσία και με πήγαν στο νοσοκομείο. Ήταν αργά, είχα αποβάλει. Το μωρό μας, ο γιος μας, δεν θα μεγάλωνε ποτέ”.
Έπειτα, αποκάλυψε: “Το 1999, η φίλη μου η Αμαλία μου είπε πως εκείνος ο άντρας που είδε στο πλοίο έμοιαζε πολύ στον άντρα μου. Αλλά μου είπε πως ο Θεόδουλος, εδώ και πολλά χρόνια, ήταν θαμμένος σε ένα κοιμητήριο έξω απ’ τη Λευκωσία. Της το είπε κάποιος που ήθελε να παραμείνει ανώνυμος. Δεν είχε αποδείξεις, όμως ήταν σίγουρος, μέχρι που της έδειξε και το σημείο που είχε θαφτεί ο Θεόδουλος”.
“Άρχισα να χτυπάει πόρτες για να με αφήσουν να κάνω εκταφή, αλλά ήταν αδύνατο” είπε και περιέγραψε το πώς αποφάσισε να κάνει μόνη της την εκταφή.
“Αφού δεν μας έδιναν άδεια, πήγαμε μια νύχτα στο νεκροταφείο. Τρέμαμε από τον φόβο μας. Είχε πανσέληνο, ήταν μια περίεργη νύχτα, και κάθε θόρυβος έκανε την καρδιά μας να χοροπηδάει σαν τρελή. Ήμασταν, όμως, αποφασισμένες. Σκάψαμε εκεί ακριβώς που οι πληροφορίες έλεγαν ότι είχε γίνει η μυστική ταφή. Όταν βρήκαμε ένα παπούτσι, σταματήσαμε να σκάβουμε με τα φτυάρια για να μην σπάσουμε τα λείψανα. Αρχίσαμε να σκάβουμε με τα χέρια. Μέχρι που τον βρήκα. Τυλιγμένο σε μια μισοφαγωμένη κουβέρτα του στρατού. Είχε απάνω του το μενταγιόν που του έδωσα όταν έφυγε για τον πόλεμο“.