Μιχάλης Οικονόμου: "Οι ομόφυλες οικογένειες με παιδιά δεν είναι εξωγήινοι, ζουν ανάμεσά μας"

Ήξερε από μικρός ότι κάποια στιγμή θα γίνει ηθοποιός; Όταν σε ηλικία πέντε ετών, μαζί με την αδερφή του “έστηναν” σύντομες αυτοσχέδιες παραστάσεις για τους καλεσμένους στο πατρικό του, σίγουρα δεν φανταζόταν ότι σήμερα η ζωή του θα ήταν αφιερωμένη ολόψυχα σε αυτό τον… ρόλο.

Ο Μιχάλης Οικονόμου μπήκε στα σπίτια μας μέσα από την τρυφερή σειρά της ΕΡΤ “Τα Καλύτερά μας Χρόνια”, αν και η μνήμη μας, αναφορικά με το εκτόπισμά του πάνω στη σκηνή, μας πάει πολύ πιο πίσω, στο ξεκίνημά του. Το 2007 μας είχε εντυπωσιάσει μαζί με τον Γιώργο Παπαγεωργίου στην παράσταση “Κατσαρίδα”, που είχε κάνει τότε αναπάντεχη επιτυχία και συζητιόταν σε κάθε παρέα για καιρό.

Αμέσως μετά, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, τον είδαμε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου στην παράσταση “Το Σφαγείο” του Ιλάν Χατσόρ, έναν ρόλο ο οποίος του χάρισε το βραβείο Χορν [και μάλιστα σε ένα έργο που σήμερα φαντάζει τραγικά επίκαιρο καθώς αφορά τη σχέση τριών Παλαιστίνιων αδελφών μέσα στη δίνη του αραβο-ισραηλινού πολέμου, κατά τη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάντα].

The rest is history, όπως λένε. “Το μέλλον θέλει πολλή προσπάθεια, πολύ κυνήγι” είχε πει παραλαμβάνοντας το βραβείο Χορν το 2010 και όλα αυτά τα χρόνια που ακολούθησαν -στο θέατρο, στην τηλεόραση και στο σινεμά- έκανε ακριβώς αυτό. Εργάστηκε με προσπάθεια και πάθος, εμβαθύνοντας στους χαρακτήρες, ενώ παρέμεινε ανοιχτός στο απρόβλεπτο.

“Η ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΡΙΖΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ”

Σήμερα τον βρίσκουμε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στο θέατρο Ιλίσια, στην παράσταση “DA” σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια με συμπρωταγωνιστή τον Γρηγόρη Βαλτινό και έναν δυνατό θίασο. Μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στο θέατρο και στα εντατικά γυρίσματα για την τηλεοπτική σειρά “Κάνε ότι κοιμάσαι”, ενώ παράλληλα “δανείζει” τη φωνή του σε audiobooks.

Ο υπόλοιπος (ελάχιστος) χρόνος είναι αφιερωμένος στο σπίτι και την οικογένειά του. Με τον ηθοποιό Γιώργο Μακρή μεγαλώνουν τον 5χρονο γιο τους Νικηφόρο και από ό,τι βλέπουμε στα social media, η ζωή τους είναι μια υπέροχη πολύχρωμη περιπέτεια!

Με την ευκαιρία της δεύτερης σεζόν του “DA” μιλήσαμε τηλεφωνικώς με τον Μιχάλη, ενώ εκείνος βρισκόταν στο αυτοκίνητο, κολλημένος στην κίνηση,  καθ’ οδόν για ένα ακόμα σπικάζ. “Τι άλλο να προλάβω; Έχω και ένα σπίτι, έχω ένα παιδί, έχω οικογένεια” μας λέει γελώντας, αν και φαίνεται ότι σε γενικές γραμμές είναι γειωμένος και έχει τον έλεγχο!

Η πατρότητα είναι κάτι που τον απασχολεί διαρκώς, οπότε ξεκινάμε τη συζήτηση με τον ρόλο του στην παράσταση “DA” – όπου η σχέση πατέρα-γιου δοκιμάζεται.

“H ιστορία αυτού του αυτοβιογραφικού έργου εκτυλίσσεται στην Ιρλανδία γύρω στα 70ς-80ς. Παίζω τον ρόλο του Τσάρλι Τάιναν, που είναι ένας νεαρός συγγραφέας, ο οποίος μόλις έχει κηδέψει τον πατέρα του και έχει έρθει από το Λονδίνο στην Ιρλανδία για να ξεκαθαρίσει τα αντικείμενα στο πατρικό του. Εκεί τον κυριεύουν μνήμες από πολλά μικρά, αλλά κομβικά περιστατικά της ζωής του, σε σχέση πάντα με τον πατέρα του. Με πολλά φλας μπακ βλέπει τον νεαρότερο εαυτό του και συνομιλεί μαζί του. Αυτές οι μνήμες, τα περιστατικά από το παρελθόν που σημάδεψαν την ενηλικίωσή του, από τη μία φέρνουν στην επιφάνεια τη μνησικακία που κουβαλάει για τον πατέρα του, και από την άλλη την τρυφερότητα και την αγάπη. Είναι ένα είδος ταχύρρυθμης ψυχοθεραπείας.

Το “Da” (από το αγγλικό dad – πατέρας) είναι ένα πάρα πολύ τρυφερό έργο που μιλάει γι αυτή τη σχέση του γονιού με το παιδί, συγκεκριμένα του πατέρα με τον γιο. Μια απέραντη αγάπη και μια απέραντη κόντρα. Ταυτόχρονα άπτεται θεμάτων όπως η αναζήτηση της ταυτότητας – σε σχέση με το τι θέλαμε μικροί και πού έχουμε φτάσει μεγαλώνοντας. Ο Τσάρλι είναι ταυτόχρονα ένα υιοθετημένο παιδί. Ο πατέρας όλο του έδινε και δεν τον άφησε ποτέ να επιστρέψει κάτι από την αγάπη και την προσφορά που εισέπραξε – και αυτό τον έχει γεμίσει με θυμό.

Πλέον σκέφτομαι μακροπρόθεσμα, συμπεριλαμβάνοντας και τον γιο μου. Σκαλίζω ό,τι αποθέματα αγάπης έχω, τα οποία βέβαια έχουν πολλαπλασιαστεί, γιατί όσο δίνεις γεμίζεις, δεν αδειάζεις!

Στην πορεία – μέσα από αναδρομές στα χρόνια που έζησαν μαζί, αλλά και όταν ο γιος τον εγκατέλειψε στο γηροκομείο – έρχεται μία συμφιλίωση. Ο Τσάρλι φεύγει από το σπίτι και καταλαβαίνει ότι όλη την υπόλοιπη ζωή του θα κουβαλάει τον πατέρα του στην καρδιά του, στο μυαλό του. Οπότε το μήνυμα είναι ότι καλά θα κάνει να περάσει τα συναισθήματά του μέσα από το φίλτρο της συγχώρεσης και της αγάπης.”

Το γεγονός ότι και εσύ είσαι πατέρας, πώς έχει λειτουργήσει “δουλεύοντας” το ρόλο; Πώς έχουν αλλάξει τα πράγματα στη ζωή σου από την ημέρα που μπήκε στη ζωή σας ο Νικηφόρος;

“Η πατρότητα είναι μια ριζική αλλαγή στη ζωή ενός ανθρώπου. Κατ’ αρχάς αλλάζει η χημεία στον εγκέφαλο, στο σώμα. Συνειδητοποιείς ότι δεν κοιτάς πια την πάρτη σου. Δεν είσαι απλώς ένα ζευγάρι. Είσαι μία τριάδα, μια οικογένεια. Κάποτε έτρεχα να δουλεύω για μία -ίσως- προσωπική καταξίωση, τώρα πια τρέχω δουλεύω σαν υπηρεσία προς την οικογένειά μου, προς το παιδί μου.

Πρέπει να σκεφτώ μακροπρόθεσμα, συμπεριλαμβάνοντας και τον γιο μου. Πρέπει να σκαλίζω ό,τι αποθέματα αγάπης έχω. Τα οποία βέβαια έχουν πολλαπλασιαστεί, γιατί όσο δίνεις γεμίζεις, δεν αδειάζεις. Έρχεται αυτό που λέμε ‘ανιδιοτελής αγάπη’, δηλαδή δίνεις χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα. Είναι και μια στιγμή στο “Da” που ακούγεται αυτό. Τελικά, λέει, οι γονείς δεν χρειάζεται να είναι τέλειοι, αρκεί να αγαπάνε.

Ειδικά οι νέοι γονείς όπως εγώ, τρέχουμε, διαβάζουμε, ενημερωνόμαστε, πώς θα το κάνουμε πιο σωστά, πώς θα είμαστε πιο κοντά στην ψυχολογία του παιδιού. Αλλά πάντα κάτι χάνεις. Και αυτό μπορεί να έχει και ένα στοιχείο ενοχής μέσα – να αναρωτηθείς τι του έκανα του παιδιού σήμερα, με αυτή τη συμπεριφορά μου, τι αντίκτυπο είχε. Αν υπάρχει αγάπη το καταλαβαίνει αυτό το παιδί. Άσε που δεν είναι κακό να λες και ένα συγγνώμη που και που, αν έχεις κάνει χαζομάρα.

Το θέμα είναι η αγάπη αυτή να μην πνίγει το παιδί. Και καμιά φορά τα πολλά λόγια δεν χρειάζονται. Καμιά φορά ο γονιός πρέπει να ακολουθεί την τριάδα ‘σιωπή, παράδειγμα, αγάπη”. Γιατί από το παράδειγμα καταλαβαίνουν πιο πολλά τα παιδιά, αντί να κάτσεις να τους κάνεις κήρυγμα για το τι θα έπρεπε τι είναι το σωστό, ή τι χρειάζεται να κάνουν, αυτό έχω καταλάβει. Όλα αυτά να γίνονται με αγάπη.”

Αυτή η ανιδιοτελής αγάπη – στις καλύτερες των περιπτώσεων – υπάρχει στην όμορφη “φούσκα” της οικογένειας, όμως τι γίνεται παραέξω; Εκεί που υπάρχουν κοινωνικά ζητήματα, ανισότητες, βία, αλλά και διεθνή θέματα που μας επηρεάζουν; Τώρα που υπάρχει ένα παιδί στην εξίσωση της ζωής σου, τι σε αγχώνει περισσότερο;

“Η αλήθεια είναι ότι το θέμα της κλιματικής αλλαγής ή των πολέμων είναι κάτι που οπωσδήποτε μας επηρεάζει και μας στενοχωρεί, αλλά είναι και κάτι που δεν μπορώ να κάνω πραγματικά τίποτα σπουδαίο για να το αλλάξω, πέρα από το να κάνω αυτά που πρέπει στον δικό μου προσωπικό κύκλο, όπως να προσέχω αναφορικά με το περιβάλλον και να διατηρώ την ειρήνη και τη γαλήνη στις καρδιές μας. Αλλά κοινωνικά έχω την αίσθηση, και θέλω να πιστεύω, ότι τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα από ότι ήταν όταν ήμασταν εμείς παιδιά. Η κοινωνία έχει κάνει κάποια βήματα. Οι άνθρωποι έχουν ανέβει ένα επίπεδο συνείδησης απέναντι σε θέματα δικαιωμάτων και διεκδικήσεων. Θέλω να πιστεύω κάτι τέτοιο, άσχετα το πόσο μαύρο μπορεί να γίνεται κάποιες φορές το κλίμα, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι οι ομόφυλες οικογένειες δε θα πολλαπλασιαστούν μόνο και μόνο επειδή ψηφίστηκε κάποιο νομοσχέδιο. Υπάρχουν ήδη αναμεσά μας και πολλαπλασιάζονται.

Θέλω να πιστεύω ότι έχουμε προχωρήσει πάνω σε πολλά ζητήματα, οπότε δεν θέλω να με πιάσει ηττοπάθεια και απογοήτευση και να λέω “σε τι κόσμο φέρνω το παιδί μου”. Ναι, σίγουρα είναι χάλια ο κόσμος. Σίγουρα η ζωή έχει και στιγμές χαράς και ευτυχίας και όχι μια μονιμότητα σε αυτά. Αλλά ξέρεις και όταν ήμασταν κι εμείς παιδιά υπήρχαν πολλά προβλήματα. Υπήρχε το Τσέρνομπιλ, είχε δολοφόνους, είχε εγκληματικότητα. Οκ, θέλει μια προσοχή. Και βέβαια είναι στο χέρι μας, των γονιών, να διαφωτίσουμε τα παιδιά, να χτίσουμε προσωπικότητες που να μπορούν να σταθούν απέναντι σε κάθε είδους προκλήσεις, γιατί και σε έναν τέλειο κόσμο να ζήσουν πάλι κάποιες προκλήσεις θα αντιμετωπίσουν.”

Γενικά είσαι ένας άνθρωπος που επικοινωνείς ισορροπημένα τη ζωή σου, δημοσίως. Είδα πριν λίγες ημέρες μια ανάρτησή σου, για την ανοικτή επιστολή προς τον Πρωθυπουργό ενός ζευγαριού γυναικών που μεγαλώνουν μαζί το παιδί τους, και το πώς καταπατούνται τα δικαιώματά του. Γίνονται ζυμώσεις για την κατάθεση νομοσχεδίου για τον πολιτικό γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών. Πώς βλέπεις τις αντιδράσεις που διατυπώνονται; (δέχονται για παράδειγμα τον γάμο, όχι την τεκνοθεσία).

“Όσοι ψυχολόγοι και να εναντιωθούν, όσοι βουλευτές και να διατυπώνουν τις αμφιβολίες τους, όσο και να διαφωνεί η Εκκλησία, πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι οι ομόφυλες οικογένειες δεν θα πολλαπλασιαστούν μόνο και μόνο επειδή ψηφίστηκε κάποιο νομοσχέδιο. Υπάρχουν αναμεσά μας και ήδη πολλαπλασιάζονται γεωμετρικά και θα αυξάνονται όλο και περισσότερο κάθε μέρα, κάθε μήνα. Και αυτά τα παιδιά – που μπορεί τώρα να μην μιλάνε – κάποια μέρα θα μεγαλώσουν και θα διεκδικήσουν πράγματα. Αν και πάντα υπήρχαν παιδιά σε ομόφυλες οικογένειες στην ελληνική κοινωνία, άσχετα που δεν αποκαλούνταν ‘ομόφυλες οικογένειες’ και μπορεί να το έλεγαν διαφορετικά: ο θείος ο Δημήτρης μεγαλώνει το παιδάκι του μαζί με τον νονό τον Γιώργο. Η θεία η Καίτη μεγαλώνει την κόρη της μαζί με την ξαδέρφη της την Μίνα. Αυτά όλα ήταν ομόφυλες οικογένειες. Απλά τότε δεν είχαν το κουράγιο να το πουν και και την ορατότητα και τη δύναμη να το δηλώσουν ανοιχτά.

Δε θα πολλαπλασιαστούν δια μαγείας μόλις ψηφιστεί κάποιο νομοσχέδιο. Θέλει, λοιπόν, η πολιτεία να διασφαλίσει τα δικαιώματα των παιδιών μας; Αφήστε τους γονείς. Το θέμα είναι τα παιδιά. Μπορούν αυτά τα παιδιά να είναι ισότιμα με τα άλλα τα παιδάκια που έχουν δύο γονείς εξασφαλισμένους και “ικανούς” νομικά να τα προστατέψουν απέναντι σε κάθε αντιξοότητα της ζωής;  Ήμουν σε μία παράσταση προχθές και στο τέλος ανέβηκαν στη σκηνή τα παιδάκια από το κοινό για μία βιωματική δράση. Μέσα σε ένα τσούρμο παιδιά έβλεπα και το δικό μου και σκεφτόμουν “κοίτα να δεις τώρα, ένα παιδί από αυτά δεν είναι καλυμμένο νομικά απέναντι και στους δύο γονείς, αν συμβεί κάτι, ο μη γένοιτο”.

Δηλαδή αυτή τη στιγμή σε μία ομόφυλη οικογένεια ένα παιδί μπορεί να μείνει ανά πάσα στιγμή εκτεθειμένο;

“Σε μια ομόφυλη οικογένεια, αν είναι δύο γυναίκες, συνήθως το παιδί έχει γεννηθεί από τη μία, και αυτή έχει όλα τα δικαιώματα. Η άλλη μαμά δεν αναγνωρίζεται νομικά, γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει νόμος που να κατοχυρώνει νομικά δύο γυναίκες ως γονείς ενός παιδιού. Το ίδιο ισχύει και για τους δύο άντρες. Στην περίπτωση αυτή δεν μπορεί φυσικά κανείς από τους δύο να γεννήσει το παιδί, αλλά μπορεί κάποιος από τους δύο να υιοθετήσει, ως μονογονεϊκή οικογένεια. Ή μπορεί να πάει στο εξωτερικό να κάνει υιοθεσία – που έξω να αναγνωρίζεται – να έχει δώσει πχ ο ένας το σπέρμα του και να είναι ο φυσικός πατέρας. Αλλά όταν έρθουν στην Ελλάδα, δεν θα θεωρούνται οικογένεια (γιατί επιπλέον δεν υπάρχει στην Ελλάδα πολιτικός γάμος ανάμεσα σε ομόφυλα ζευγάρια, μόνο σύμφωνο συμβίωσης).

Οι ομόφυλες οικογένειες λένε δημόσια την ιστορία τους για να δούμε όλοι ότι είναι κανονικές οικογένειες και όχι κάτι εξωγήινο ή εξωτικό που μας απειλεί.

Αυτό σημαίνει ότι πάντα ένας από τους δύο γονείς, είτε γυναίκα είτε άντρας, είναι αόρατος για τον νόμο. Βέβαια, για το παιδί δεν είναι καθόλου αόρατος. Το παιδί κοιμάται, αγκαλιάζει, φιλάει και λέει μπαμπά/μαμά και τους δύο γονείς. Αν όμως αυτός ο γονιός που έχει τη νομική κατοχύρωση πάθει κάτι, φύγει από τη ζωή, μπει φυλακή ή για κάποιο λόγο χωρίσουν, η πρόνοια μπορεί να πάρει αυτό το παιδί από τον άλλο γονιό και να το βάλει σε ίδρυμα, αντί να το φροντίσει ο δεύτερος μπαμπάς και η δεύτερη μαμά. Μπορεί να το δώσει στους παππούδες – τους γονείς του γονιού που είχε επιμέλεια. Αυτό είναι καταστροφή, κυρίως για το παιδί. Να το ξεριζώσουν από τον δεύτερο γονιό του. Βέβαια για να μην πάμε στα πολύ σοβαρά, υπάρχουν και θέματα πιο απλά. Δεν έχει νομική κάλυψη για μια απλή επέμβαση του παιδιού στο νοσοκομείο, για να το πάρει από το σχολείο ή να το πάει σε έναν γιατρό.

Γι αυτό πρέπει η πολιτεία άμεσα να διασφαλίσει την ισότητα των δικαιωμάτων των παιδιών και των οικογενειών, να ψηφίσει έναν πολιτικό γάμο, να ψηφίσει το δικαίωμα στην τεκνοθεσία στα ομόφυλα ζευγάρια. Αν θέλει να λέγεται δημοκρατική πολιτεία που οι οικογένειες και τα παιδιά θα έχουν ίσα δικαιώματα. Δεν έχει να κάνει με κατηχητικό, δεν έχει να κάνει με τη θρησκεία. Ήρθε η ώρα να γίνει, είναι θέμα δημοκρατίας.

Γι αυτό και έχουν βγει όλες αυτές οι οικογένειες και λένε δημόσια την ιστορία τους. Για να εξαφανιστεί το κάθε πιθανό σύννεφο επιφύλαξης, οι οικογένειες βγαίνουν και λένε τις προσωπικές ιστορίες τους. Να δούμε ότι είναι απλοί άνθρωποι. Να δούμε ότι είναι κανονικές οικογένειες και όχι κάτι εξωγήινο ή εξωτικό που μας απειλεί. Δεν απειλούν οι ομόφυλες οικογένειες τον θεσμό της οικογένειας, ίσα ίσα τον ενισχύουν. Ακόμα και στην υπογεννητικότητα μπορούν να βοηθήσουν.”

Ανυπομονώ να βγουν στην πολιτική και άτομα τρανς, που θα μας ενδιαφέρει τι κάνουν πολιτικά και όχι τι κάνουν στη ζωή τους.

Πώς σχολιάζεις το γεγονός ότι τα media ασχολήθηκαν εκτενώς με τον νέο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανο Κασσελάκη κυρίως για το γεγονός ότι παρουσιάζεται δημόσια με το σύντροφό του. Λειτουργεί θετικά ως προς την ορατότητα ορισμένων θεμάτων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας;

“Σίγουρα είναι θετικό το ότι ψηφίστηκε ένας άνθρωπος σε μια τέτοια πολιτική θέση, χωρίς να νοιάζει τους ψηφοφόρους τι κάνει την προσωπική του ζωή. Αλλά, τελικά, φάνηκε ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ενδιαφέρθηκαν περισσότερο για αυτό παρά για την πολιτική. Ωραία είναι η ορατότητα, αλλά από ένα σημείο και μετά ελπίζω και εύχομαι να φτάσουμε σε μια εποχή που θα αποδεχόμαστε τον άλλον άνθρωπο χωρίς τόσο νταβαντούρι για το τι κάνει την προσωπική του ζωή – σαν άνθρωπο και όχι σαν σεξουαλικότητα.  Ανυπομονώ να βγουν στην πολιτική και άτομα τρανς, που θα μας ενδιαφέρει τι κάνουν πολιτικά και όχι τι κάνουν στη ζωή τους.”

Είδα ότι πόσταρες στα social το Milky Way και μάλιστα λίγο μετά έγινε και στο twitter/X ένας μικρός χαμός με τη gay σκηνή του πρωταγωνιστή. Τελικά η κοινωνία ξυπνάει ή κάτι τέτοια “ξεσπάσματα” δείχνουν ότι είμαστε ακόμα στο συντηρητικό άξονα;

“Είναι μια σειρά που δείχνει μέσα από τον τρομερό φακό της ποίησης μια πάρα πολύ ωμή αλήθεια. Αυτά υπάρχουν, αυτά συμβαίνουν τώρα, όσο κι αν κάποιοι δεν θέλουν. Όσο και αν κάποιοι τα “ντύνουν” με ένα πέπλο λαϊκισμού και συντηρητισμού. Έτσι είναι κατά βάση η νέα γενιά και ή θα την πλησιάσουμε με αποδοχή και ενδιαφέρον – όπως σε αυτή τη φανταστική σκηνή στο Milky Way που ο γιος χόρευε γυμνός με τα άλογα και ο πατέρας του ο Ακύλλας Καραζήσης με ενδιαφέρον τον ρώτησε “τι κάνεις, τι μουσική ακούς” και τον έντυσε με το παλτό του για να μην κρυώνει – ή που θα καθόμαστε “απέναντι” και θα κουνάμε το δάκτυλο επικριτικά. Είμαστε με τον διχασμό ή είμαστε με την ενότητα. Έστω κι αν είμαστε διαφορετικοί. Κάτι μπορούμε να καταλάβουμε από το διαφορετικό του άλλου και να βρούμε τα κοινά. Το ερώτημα τελικά είναι: “Έχουμε τη ματιά που θα ψάχνει τις διαφορές ή τη ματιά που θα ψάχνει όσα μπορούν να μας ενώσουν”. Είναι στο χέρι κυρίως των μεγάλων αυτό, το ποια ματιά θα διαλέξουν. Γιατί τα παιδιά θα κάνουν τελικά αυτό που θέλουν.

Κι εγώ στο “Κάνε ότι κοιμάσαι” ερμηνεύω τον ρόλο του Ίκαρου, που είναι ομοφυλόφιλος. Αλλά μ’ αρέσει πάρα πολύ έτσι όπως είναι γραμμένο το σενάριο, γιατί πέρασαν 20 επεισόδια για να μάθουμε τι κάνει αυτός ο άνθρωπος στην ερωτική του ζωή. Στα υπόλοιπα δεν έχει φανεί τίποτα. Δηλαδή είναι ένας καθηγητής πανεπιστημίου, που εργάζεται, ζει και αναπνέει ως άνθρωπος. Έτσι νομίζω πρέπει να αντιμετωπίζουμε τον διπλανό μας, άσχετα από το τι κάνει. Όχι όμως να λέμε δεν με νοιάζει, ας κάνει αυτό που κάνει αρκεί να είναι κλεισμένος στο δωμάτιό του. Ένας ομοφυλόφιλος νέος έχει το δικαίωμα να κρατάει το χέρι, να φιλιέται, να είναι αγκαλιά με τον έρωτα της ζωής του, όσο δικαίωμα έχει ένας στρέιτ άνθρωπος να αγκαλιάζεται σε ένα παγκάκι, στην πλατεία, στο δρόμο, στο σπίτι του.”

ΣΤΗ ΦΟΝΙΣΣΑ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΧΟΥΝ ΥΠΟΣΤΑΣΗ

Πέρα από τον ρόλο σου στην τηλεόραση πρόσφατα συμμετείχες και στην κινηματογραφική “Φόνισσα” του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, σε σκηνοθεσία Εύας Νάθενα, με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Πες μου τι καινούργιο ανακάλυψες “βουτώντας” εκ νέου στο σύμπαν του Παπαδιαμάντη.

“Έχω έναν πολύ μικρό ρόλο στο έργο, αλλά ο τρόπος που δουλεύτηκαν όλοι οι ρόλοι ήταν πραγματικά να καταδυθούμε μέσα σε αυτόν τον κόσμο που έχει ξεψαχνίσει με έναν φοβερό τρόπο η Εύα Νάθενα και έχει ενσαρκώσει απίστευτα η Καρυοφυλλιά. Εγώ έκανα τον Γιάννη τον περιβολά, έναν κηπουρό στα βουνά και στα βράχια. Πώς θα μπορούσε η φωνή αυτού του ανθρώπου να μην είναι αυτή η φωνή που κάθομαι τώρα και σου μιλάω μέσα στο αμάξι μου δίνοντας συνέντευξη.

Πώς θα ήταν η φωνή ενός ανθρώπου που ζει και δουλεύει μέσα στα βουνά και μέσα στα λαγκάδια; Τι τραχύτητα να έχει και από πού θα έπρεπε να βγαίνει αυτή η φωνή; Είδα πολύ φανερά ότι σε αυτό το έργο όλοι οι άντρες έχουν το ίδιο όνομα, με έναν τρόπο. Γιάννης Γιαννιός, Ιωάννης. Είναι κάπως απρόσωποι οι άντρες, είναι όλοι μια μάζα, ένα απρόσωπο πλήθος. Ενώ οι γυναίκες σε αυτό το έργο έχουν πρόσωπο, έχουν ύπαρξη – σε αντίθεση βέβαια με τη βασική ιστορία που λέει ότι όποιο κοριτσάκι γεννιόταν έπρεπε να το πνίξει η Φόνισσα γιατί τι μέλλον θα είχε σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, που χωρίς προίκα δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα στη ζωή.

Αυτό αναδεικνύει με έναν τρόπο τρομερά ποιητικό η Εύα Νάθενα σε αυτή την ανάγνωση, που αφορά τελικά τρομακτικά στο σήμερα και στο πώς αντιμετωπίζεται τώρα η γυναίκα – μετά από όλες αυτές τις γυναικοκτονίες που έχουν ακουστεί αυτό το διάστημα. Και βέβαια αυτό που με συντάραξε ήταν η στάση της Καρυοφυλλιάς. Όχι στις σκηνές, αλλά περισσότερο ανάμεσα στις σκηνές. Περιμένοντας να κάνει την επόμενη σκηνή. Την έβλεπα πολλές φορές να κάνει διάλειμμα, καθισμένη σε μια καρέκλα κάτω από ένα δέντρο στη μέση ενός χωραφιού. Ήταν δηλαδή μόνιμα σε ένα δικό της ποιητικό κόσμο για να καταφέρει να αποδώσει αυτή τη γυναίκα, τη Φόνισσα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση. Δεν είχα δουλέψει ξανά με την Καρυοφυλλιά και δεν ξέρω τι λόγια να πω γι αυτή την μεγάλη ηθοποιό.”

Μιλάς για το σινεμά και η φωνή σου “φωτίζεται”. Τελικά αν είχες τη δυνατότητα να επιλέξεις ανάμεσα σε θέατρο, τηλεόραση και κινηματογράφο – και μπορούσες να βιοποριστείς  – τι θα διάλεγες;

“Αποκλειστικά κινηματογράφο. Γιατί το θέατρο είναι ο γάμος μου. Ο κινηματογράφος είναι ο έρωτάς μου. Έχει αυτή τη δυνατότητα να σε ταξιδέψει οπουδήποτε. Ενώ το θέατρο πάντα έχει μια σύμβαση. Δηλαδή πιστεύεις ότι πας οπουδήποτε, ενώ ο κινηματογράφος σε πάει πραγματικά εκεί που θέλει να σε πάει και σου δημιουργεί ακριβώς την αίσθηση που θέλει να σου δημιουργήσει. Με γοητεύει πάρα πολύ αυτό το “μοτέρ και πάμε” και εκείνη τη στιγμή αλλάζουν όλα και ξεκινάει ένα πλάνο, μια σκηνή. Που πρέπει σε κλάσματα να μπεις εντελώς μέσα σε αυτή.

Και όλη αυτή η συνέργεια όλων αυτών των πολλών ειδικοτήτων που συνεργάζονται εκείνη την ώρα για να γίνει αυτό το πλάνο, σαν ένα μεγάλο μελίσσι. Βέβαια το ίδιο συμβαίνει και στην τηλεόραση, αλλά σίγουρα στον κινηματογράφο τα πράγματα γίνονται πιο προσεκτικά, με περισσότερη συγκέντρωση ή με πολλή έγνοια και… ποίηση. Πάντα επιστρέφω στην ποίηση. Με αφορά πολύ αυτός ο “φακός” που μπορεί να βάλει κανείς στην οπτική της ζωής του και της τέχνης του.”

Σε βρίσκουμε ακριβώς τη μέρα των γενεθλίων σου. 44 ετών. Καλώς καμωμένα όλα μέχρι στιγμής;

“Ναι, δόξα τω Θεώ, δεν έχω κανένα απωθημένο. Είμαι πλήρης και προσπαθώ να αντιμετωπίζω την κάθε στιγμή με ευγνωμοσύνη και κάνοντας το καλύτερο που μπορώ.”

Υπάρχει κάποιο επόμενο σχέδιο, όνειρο, η “επόμενη πίστα” που λένε;

“Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που να σκέφτομαι. Προσπαθώ να αντιλαμβάνομαι πού με πάει το πράγμα και να εξελίσσομαι ανάλογα. Είμαι ανοιχτός στο απρόβλεπτο και στο πού με πάει η ροή. Νιώθω να με πηγαίνουν τα πράγματα κι αν χρειαστεί να κάνω κάποια ανατροπή, την κάνω επί τόπου. Όσο περνούν τα χρόνια “μαλακώνω” και γίνομαι πιο ευέλικτος. Αν είναι κανείς άκαμπτος, μπορεί να σπάσει σε ένα δυνατό κλυδωνισμό. Ένα δέντρο όμως για να μην σπάσει, χρειάζεται να λυγίζει, να γίνεται ευέλικτο και να προσαρμόζεται.”