Smutne wieści z Uniwersytetu Zielonogórskiego. Nie żyje profesor Stanisław Borawski

W nocy w czwartek 11 stycznia zmarł profesor Stanisław Borawski – filolog, slawista, a przede wszystkim historyk języka polskiego – twórca szkoły badawczej, w której zapoczątkował komunikacyjne i wspólnotowe ujmowanie procesów przekształcania polszczyzny. – Ma wielkie zasługi dla rozwoju środowiska lingwistycznego w Zielonej Górze. Społeczność akademicka poniosła ogromną stratę – poinformowała rzeczniczka UZ, Ewa Sapeńko.

Jak informuje Uniwersytet Zielonogórski profesor Stanisław Borawski (22.12.1948 r. – 11.01.2024 r.) ukończył studia w 1972 r. na Uniwersytecie Wrocławskim (Polska terminologia językoznawcza. Próba ujęcia semantycznego), gdzie uzyskał także w 1977 roku doktorat (Zarys dziejów odmian języka polskiego w oświetleniu przyczynowym) i habilitację w 1995 roku (Tradycja i perspektywy. Przeszłość i przyszłość nauki o dziejach języka polskiego). Z zielonogórską uczelnią naukowiec związał się 1 października 1995 r.

Był autorem i współautorem wielu książek

Profesor Borawski był autorem „Wprowadzenia do historii języka” – podręcznika, na którym wychowały się pokolenia polonistów.

Współpracował także ze środowiskiem slawistów i germanistów niemieckich. W latach 1977-1980 był lektorem języka polskiego na Uniwersytecie Bukareszteńskim, a w latach 1990-1995 na Uniwersytecie w Bonn. Dwukrotnie był też stypendystą „Fundacji Heinricha-Hertza”.

– Przedmiotem jego zainteresowań naukowo-badawczych była całość dziejów polskiego języka narodowego jako środka komunikatywnego narodowej wspólnoty. Koncentrował się przede wszystkim na języku narodowym i jego odmianach funkcjonalnych traktowanych jako środku komunikatywnym wspólnot. Obszarem jego szczególnych zainteresowań była też filologia i edytorstwo dawnych tekstów – informuje E. Sapeńko.

Zmarł profesor Stanisław Borawski. UZ

Jak dodaje dyrekcja Instytutu Filologii Polskiej UZ, historia języka była naukowym żywiołem prof. Borawskiego.

– Z pasją oddawał się odkrywaniu i edytowaniu rękopisów. Wraz z zespołem badawczym opracował fundamentalne dzieła: dwutomowy „Wybór tekstów z dziejów języka polskiego” oraz „Historię języka polskiego jako doświadczenia wspólnotowego” w pięćdziesięciu wykładach – czytamy w komunikacie IFP.

Był ceniony przez studentów i współpracowników nie tylko ze względu na swoją wiedzę, ale także usposobienie. Zawsze miał dla nich czas i nikomu nie odmawiał pomocy. Jego współpracownicy podkreślają, że “był wspaniałym gawędziarzem i wybitnym mówcą. Pozostawił po sobie liczne grono uczniów i kontynuatorów Jego idei naukowych”.

Przeczytaj też: