Μαριάννα Κιµούλη στα Παραπολιτικά: ''Αν µοιάζαµε λίγο στη Μαρίκα, θα ζούσαµε σε έναν δίκαιο κόσµο''

Η Μαριάννα Κιµούλη ακολουθεί τα βήµατα του πατέρα της, Γιώργου Κιµούλη, και είναι πλέον από τα πρόσωπα που ξεχωρίζουν στη µικρή οθόνη, αφού ως Μαρίκα Πολύζου στις «Ψυχοκόρες» του ΑΝΤ1 δίνει ρεσιτάλ ερµηνείας. Η ηθοποιός µιλάει για τον ρόλο της και ξεδιπλώνει τις άγνωστες πτυχές της ηρωίδας της.

Πώς ήρθε η συνεργασία µε τις «Ψυχοκόρες»;

Ηρθε µε ένα τηλεφώνηµα από τη Φρόσω Ράλλη και ύστερα µε casting, ακροάσεις δηλαδή, που κράτησαν αρκετούς µήνες. Παρά το άγχος που υπάρχει σε τέτοιου είδους περιπτώσεις, ήταν από τις φορές που ένιωθα σίγουρη από την αρχή. Προσβολές, βίαια ξεσπάσµατα, ψυχική και σωµατική κακοποίηση υποµένουν και οι τέσσερις ψυχοκόρες.

kimouli

 Ποιες ήταν οι πιο δύσκολες σκηνές για εσάς;

Είχα την τύχη να συνεργάζοµαι µε ανθρώπους, ηθοποιούς και συνεργείο, που δηµιουργούσαν µια ατµόσφαιρα εµπιστοσύνης και ασφάλειας. Αυτή η ατµόσφαιρα µετέτρεπε τις δύσκολες σκηνές σε δηµιουργικές προκλήσεις.

Ποια στοιχεία της «Μαρίκας» σάς εκφράζουν περισσότερο;

Η Μαρίκα προσπαθεί να κατανοήσει και όχι να κρίνει. Είναι δίκαιη, γενναιόδωρη, χωρίς να χάνει τη δυναµικότητά της. Επιπλέον, έχει µάθει να ακούει πραγµατικά και ύστερα να µιλάει. Αν µοιάζαµε όλοι λίγο στη Μαρίκα, θα ζούσαµε σε έναν δίκαιο κόσµο, που σέβεται τη διαφορετικότητα.

Σας έχουν επηρεάσει τα δύσκολα θέµατα που πραγµατεύεται η σειρά;

Οι σειρές εποχής οφείλουν να πραγµατεύονται δύσκολα θέµατα, γιατί συνήθως είναι κι αυτά που προσπαθούµε ως κοινωνία να ξεχάσουµε. Είναι σηµαντικό να αντιστεκόµαστε και να προστατεύουµε τη συλλογική µνήµη, για να µπορέσουµε να ονειρευτούµε και να δηµιουργήσουµε ένα καλύτερο µέλλον. Μακάρι, λοιπόν, να µας έχουν επηρεάσει όλους, έστω και λίγο, τα δύσκολα θέµατα που πραγµατεύεται η σειρά, για να µην επαναλάβουµε τα ίδια λάθη.

Εσείς, ως Μαριάννα, βάζετε όρια στις συµπεριφορές των άλλων;

Τι δεν ανέχεστε µε τίποτα; Σαφέστατα, έβαζα όρια από πολύ µικρή. Την απαξίωση. Προσπαθώ να τηρώ µια βασική αρχή στη ζωή µου: να µην αξιώνω τους ανθρώπους που µε απαξιώνουν και να µην απαξιώνω τους ανθρώπους που µε αξιώνουν. Είναι πιο δύσκολο από όσο ακούγεται, διότι ζούµε σε µια κοινωνία που απαιτεί από όλους να έχουν άποψη για τα πάντα.

Εργαστήκατε και ως βοηθός ενδυµατολόγου σε µια ταινία του BBC, το «The dresser», σε σκηνοθεσία Ρίτσαρντ Ερ, µε πρωταγωνιστή τον Αντονι Χόπκινς. Πώς είναι για µια κοπέλα 21 ετών να συνεργάζεται µαζί του;

Για µένα, που παρακολουθούσα και θαύµαζα τον Αντονι Χόπκινς από όταν θυµάµαι τον εαυτό µου, ήταν σαν όνειρο. Τέτοιου είδους εµπειρίες έχουν τη δυνατότητα να σε διαµορφώσουν µε σπάνιο τρόπο, ειδικά αν έχεις την τύχη να συναντάς ανθρώπους τόσο πρόθυµους να σε καθοδηγήσουν όσο ήταν και ο Αντονι Χόπκινς.

Ο έρωτας τι ρόλο παίζει στη ζωή σας;

Αρκετά µεγάλο, αλλά πλέον µε τη συνειδητοποίηση ότι δεν είναι ένα αγνό συναίσθηµα. Αντιθέτως, τον έρωτα τον χαρακτηρίζουν η κτητικότητα και ο εγωισµός.

Ηταν εύκολος ο δρόµος µέχρι σήµερα ή συναντήσατε δυσκολίες;

Κάθε άνθρωπος συναντά δυσκολίες, όµως νιώθω τυχερή για τους ανθρώπους που έχω δίπλα µου, γιατί µε στηρίζουν και στα εύκολα και στα δύσκολα.

Με ποια κριτήρια λέτε «ναι» σε µια δουλειά;

Το βασικότερο κριτήριο είναι το θέµα που πραγµατεύεται η κάθε δουλειά, το αν υπάρχει πραγµατική ανάγκη να ειπωθεί και οι άνθρωποι µε τους οποίους θα συνεργαστώ. ∆υστυχώς, η νέα γενιά ηθοποιών, λόγω της δύσκολης οικονοµικής κατάστασης, σπάνια έχει τη δυνατότητα να αρνηθεί προτάσεις. Μακάρι να είχαµε όλοι τη δυνατότητα να συµµετέχουµε µόνο σε δουλειές που µας αφορούν καλλιτεχνικά.

Μεγαλωµένη πλάι σε έναν σπουδαίο ηθοποιό και σκηνοθέτη, όπως ο Γιώργος Κιµούλης, νιώσατε καθόλου άγχος για τη σύγκριση που πιθανόν προκύπτει;

Tο γνώριζα ότι θα υπάρχει σύγκριση, παρόλο που τη θεωρώ άτοπη, διότι µιλάµε για έναν καλλιτέχνη που έχει διανύσει µια πορεία πολλών ετών στον χώρο.

Ποια στοιχεία έχετε πάρει από τον πατέρα σας;

Την αφοσίωση.

Είναι αυστηρός κριτής στις δουλειές σας; Υπάρχουν διαφωνίες;

Με συµβουλεύει µόνο όταν του το ζητήσω. Σαφέστατα και διαφωνούµε, αλλά έχω την αίσθηση ότι χαίρεται ταυτόχρονα. Κάθε γονιός, κατά τη γνώµη µου, οφείλει να γιορτάζει την αυτονοµία σκέψης του παιδιού του.

*Δημοσιεύθηκε στο ένθετο «Secret» της εφημερίδας «Παραπολιτικά»

**Φωτογραφία άρθρου: NDP