Była jedną z największych seryjnych morderczyń wszech czasów. Prawda okazała się przerażająca
Tajemnicza morderczyni. Do dziś nie wiadomo, ile ofiar naprawdę miała na sumieniu. Jej historia rozpala wielu miłośników historii z dreszczykiem.
Biedna jak mysz kościelna kobieta o gołębim sercu. Poczciwina niosąca pomoc najuboższym mieszkańcom miasteczka. Wielu sąsiadów właśnie tak mogłoby opisać Marię Swanenburg, seryjną zabójczynię z Holandii. Do dziś nie wiadomo, ile ofiar naprawdę miała na sumieniu. Jej historia rozpala wielu miłośników historii z dreszczykiem.
- Maria Swanenburg, trucicielka z Lejdy, może odpowiadać nawet za sto morderstw, choć nie wszystkie udało się jej udowodnić
- Jej sposób na zabijanie był bardzo prosty, skuteczny i dochodowy
- Przez lata zabija bezkarnie. Gdy ją aresztowano, ludzie nie kryli oburzenia. Uchodziła za lokalną bohaterkę
- Więcej ważnych informacji znajdziesz na stronie głównej Onet.pl
Nie miała łatwego życia, ale niosła pomoc dzieciom i chorym z najuboższej dzielnicy Lejdy. Jak miało się okazać, za maską dobrodziejki skrywała wyjątkowo mroczne tajemnice. Była postacią tak kontrowersyjną, że do dziś krąży o niej wiele legend i mitów. Ile osób zabiła? Trudno powiedzieć, na pewno z jej ręki zginęło co najmniej 27 ludzi, choć próbowała otruć znacznie więcej. Nie brak jednak doniesień, że ma na sumieniu ponad 100 ofiar i jest jedną z największych seryjnych morderczyń wszech czasów.
Dobra kobiecina z sąsiedztwa
Maria Catherina Swanenburg przyszła na świat 9 września 1839 r. w Lejdzie. To urokliwe holenderskie miasto położone na zachodzie kraju, na wybrzeżu Morza Północnego i jedna z najstarszych osad Holandii.
Dzieciństwo Marii nie było usłane różami, urodziła się i dorastała w biednej, wielodzietnej rodzinie. Ojciec najpewniej nadużywał alkoholu, a nieszczęścia prześladowały ją od zawsze. Kilkoro z jej rodzeństwa zmarło z powodu cholery. Wyszła za mąż w wieku 28 lat i doczekała się siedmiorga dzieci. Sama Maria prawdopodobnie nigdy nie chodziła do szkoły, czego ma dowodzić brak podpisu na akcie małżeństwa Swanenburg.
Najbiedniejsze dzielnice Lejdy nie cieszyły się dobrą sławą, a choroby i śmierć zaglądały w oczy mieszkańców o wiele częściej niż lekarz. Maria, gdy tylko mogła, odwiedzała sąsiadów w potrzebie i niosła pomoc chorującym. Doczekała się nawet przydomku, w lokalnej społeczności nazywana była “Goeie Mie”, czyli “Dobrą Mie”. To wszystko sprawiało, że długo nie pojawiała się w kręgu zainteresowania policji czy rodzin zmarłych.
Motyw: pieniądze czy chora przyjemność?
Z początku morderstwa, których się dopuszczała, miały podłoże finansowe. Maria mordowała dla pieniędzy. Jej pierwszą ofiarą była jej matka, później ojciec. Sposób okazał się trafiony, a morderczyni bezkarna. Kolejne morderstwa miały być sposobem na podratowanie budżetu lub pozbycie się roszczeń licznych wierzycieli Swanenburg.
Dobra Mie miała swój patent na wzbogacenie. Pomoc sąsiedzka nie była niczym dziwnym, zwłaszcza tam, gdzie pieniędzy od zawsze brakowało. Trucicielka zdobywała zaufanie wielu rodzin potrzebujących wsparcia i cieszyła się ogromnym szacunkiem. Zawsze można było do niej przyjść, zaopiekowała się dziećmi, zrobiła pranie, pomogła. Jak tłumaczy Stefan Glasbergen, autor biografii słynnej morderczyni, czasami udawało jej się wpisać do czyjegoś testamentu. Jednak głównym sposobem na zarobek było korzystanie z ubezpieczenia pogrzebowego ofiar, które mógł wykupić wtedy każdy, nie tylko członek rodziny. Ofiarami Marii padały również osoby, którym morderczyni była winna pieniądze. W pewnym momencie zabójstwa zaczęły wymykać się spod kontroli.
Jej metoda była bardzo prosta. Maria otruwała ludzi arszenikiem powszechnie dostępnym i stosowanym do tępienia szkodników. Dosypywała truciznę do jedzenia i napojów niczego niepodejrzewających osób. Nikt szczególnie nie interesował się losem biedoty, a arszenik był narzędziem doskonałym.
Trucizna brutalnie uszkadzała narządy, powodowała biegunkę, silne bóle głowy i inne objawy, które łatwo można było przypisać chorobie, chociażby epidemii cholery. Śmierć była wyjątkowo bolesna i przerażająca, ale odpowiednio dawkowany arszenik powodował odwleczoną w czasie agonię. Wielu rodzin nie było stać na wezwanie lekarza, a ci często odmawiali wizyt u pospólstwa. Choć na biednych nie można było za dużo zarobić, ubezpieczenia pogrzebowe okazywały się niezłym jak na tamte czasy biznesem.
Dobra Mie zabijała własną rodzinę i nieznajomych, którym wcześniej niosła pomoc. Istnieją przypuszczenia, że z czasem morderstwa nie były już tylko metodą na zarobek, ale jej sposobem na życie. Glasbergen przytacza wyjątkową historię, kiedy po zamordowaniu dwóch sióstr (dziewczynek, którymi Maria się opiekowała), Swanenburg miała zatruć kawę podawaną na stypie.
Ostatnia ofiara
Wszystko szło jak po maśle, dopóki Swanenburg nie trafiła na rodzinę Hendrika Frankhuizena. To było jej ostatnie morderstwo, które popełniła 8 grudnia 1883 r. Mężczyzna zgłosił się do lekarza z powodu nieznośnego bólu. Kilka dni wcześniej z powodu silnej biegunki i wymiotów zmarła jego żona i nowo narodzone dziecko. Czujność lekarza wzbudził inny pacjent, który doświadczał podobnych objawów i mieszkał w okolicy. Gdy po następnych kilkunastu dniach Frankhuizen zmarł w lokalnym szpitalu, policja wszczęła śledztwo.
Z początku podejrzana wydawała się bardzo nieprawdopodobnym tropem. Była szwagierką zmarłego i uchodziła w okolicy za wzór cnót i lokalnego anioła. Jednak po aresztowaniu Dobrej Mie policjanci znaleźli wiele polis ubezpieczeniowych wypisanych na jej nazwisko. Wszystko zaczynało się składać kawałek po kawałku w jasną i czytelną opowieść.
Śledztwo i proces zakończyły się po półtora roku. Na początku lokalna społeczność była oburzona aresztowaniem kobiety, jednak dowody nie pozostawały złudzeń. Ekshumowano nawet ciała tajemniczo zmarłych mieszkańców Lejdy. Obecność śladów arszeniku znaleziono w kilkudziesięciu z nich. Nie wiadomo, ile osób zginęło z jej ręki. Źródła procesowe mówią o 23 – 27 ofiarach, legendy opowiadane przez miejscowych o ponad setce. Za swoje zbrodnie Maria Swanenburg została skazana 23 kwietnia 1885 r. na karę dożywotniego pozbawienia wolności. Zmarła śmiercią naturalną 11 kwietnia 1915 r. w więzieniu.
XIX-wieczna celebrytka
Choć miejscowa społeczność najchętniej wymazałaby Swanenburg z historii, opowieść o najbardziej śmiercionośnej Holenderce zaczęła żyć własnym życiem. W Lejdzie uchodzi za lokalną celebrytkę i doskonały chwyt marketingowy.
Maria Swanenburg co jakiś czas staje się motywem przewodnim różnych historii lub produktów, zainspirowała nawet jednego ze współczesnych wytwórców alkoholu do nazwania jej przydomkiem linii ginu. Lokalne bary oferują drinki poświęcone historii morderczyni, a piekarnie “zatrute bajgle”, po których zjedzeniu trzeba wrócić do sklepu po “antidotum”. Dobra Mie stała się również bohaterką gier detektywistycznych i tzw. escape roomu.