Blake Griffin, ποιος απέμεινε να αψηφήσει τη βαρύτητα;
Blake Griffin, ποιος απέμεινε να αψηφήσει τη βαρύτητα;
Μπήκε στο ΝΒΑ με θόρυβο ως ο παίκτης που θα βάλει επιτέλους τους Clippers στο χάρτη. Ο Blake Grifffin μπορεί να χρειάστηκε έναν ολόκληρο χρόνο για να το καταφέρει -έμεινε έξω λόγω τραυματισμού για την πρώτη του σεζόν- ωστόσο άξιζε και με το παραπάνω η αναμονή για τους φιλάθλους των Clips. Από το 2010 και έπειτα όποτε έβλεπε μπροστά του στεφάνι, έπαιρνε φόρα και της «άλλαζε τα φώτα». Ακόμα και αν είχε κάποιον μπροστά του.
Εκείνο το παιχνίδι Clippers-Knicks στο Staples Center το 2010 ακόμα μνημονεύεται από όλους. Και ο λόγος είναι ο παρακάτω:
Έκτοτε, ο Blake Griffin έβαζε συνεχώς νέα στοιχεία στο παιχνίδι του, έμαθε να παίζει με πλάτη και να σουτάρει, ενώ όταν ήρθε ο Chris Paul στην παρέα του, απλώς απογειώθηκε. Οι δυο τους, μαζί με τον DeAndre Jordan συνέθεσαν τη διάσημη Lob City του Los Angeles, παίρνοντας μάλιστα τα ηνία της πόλης σε μια εποχή που οι Lakers έμπαιναν στα χρόνια της πρόσφατης παρακμής τους. Δυστυχώς όμως η υπεροχή τους στην πόλη των Αγγέλων δεν μετουσιώθηκε σε κυριαρχία και στο ΝΒΑ, ασχέτως αν έβγαζαν απίστευτο θέαμα μέσα στο παρκέ.
Πέρα από μια χρονιά (2015) που απέκλεισαν τους San Antonio Spurs στον πρώτο γύρο των NBA Playoffs, οι Clippers συνέχισαν να θεωρούνται το «αστείο» του Los Angeles με αποτέλεσμα να στείλουν σύντομα με ανταλλαγή τον ηγέτη τους στο Detroit. Εκεί άρχισαν να εμφανίζονται οι τραυματισμοί και ο τύπος που είχε ελατήρια στα πόδια έγινε γήινος, δίχως να μπορεί πλέον να κάνει τη διαφορά. Ακολούθησαν δύο θητείες σε Nets και Celtics για να ολοκληρώσει τον κύκλο του στο ΝΒΑ και γενικότερα στο μπάσκετ στα 35 του χρόνια.
Το «αντίο» με ένα γράμμα
Η ανακοίνωση της απόσυρσής του από την ενεργό δράση δημιούργησε δυνατά συναισθήματα και σίγουρα ήταν από εκείνα που σου αρέσει να διαβάζεις.
Εν τέλει ήταν πραγματικά καλός παίκτης ο Blake Griffin; Σίγουρα ήταν, ίσως όχι τόσο σπουδαίος όσο θα ήθελε και μπορούσε να γίνει, κυρίως όμως όχι όσο περίμεναν όλοι από εκείνον να εξελιχθεί.
Αυτό το πάτημα όμως που τον έκανε να «περπατάει» στον αέρα και να απειλεί με κατεδάφιση κάθε μπασκέτα ήταν ένα φαινόμενο που έκανε πολλούς να τον λατρεύουν, όσο εριστικός και αν γινόταν μέσα στον αγώνα.
Το «αντίο» του μπορεί να ήρθε με ένα γράμμα, εμείς από την άλλη τον αποχαιρετούμε με έναν εξίσου «βροντερό» τρόπο με εκείνον που μας είχε συστηθεί.
Με ένα βίντεο γεμάτο από καρφώματά του: