Przykładny obywatel i wychowawca młodzieży. Skrywał mordercze oblicze. Zabił dziesiątki dzieci

Maniakalny morderca był na co dzień społecznikiem pracującym z młodzieżą.

O tym w ZSRR nie mówiono. Seryjnych morderców w proletariackim raju być przecież nie mogło. Tymczasem niektórzy grasowali przez wiele lat. Anatolij Sliwko uchodził za przykładnego obywatela i społecznika. W rzeczywistości był jednym z najbardziej szalonych maniaków, jakich zrodziła sowiecka ziemia.

Związek Radziecki zbudował własną wizję kraju bez patologii panujących na “zgniłym zachodzie”. Zewsząd sącząca się propaganda przedstawiała ZSRR jako coś w rodzaju proletariackiej arkadii, w której nie spotyka się zorganizowanej przestępczości, narkomanii, prostytucji, psychopatów i seryjnych morderstw.

Ignorowanie problemu maniakalnych zabójców, do wykrywania których organy ścigania były zupełnie nieprzygotowane, doprowadziło do sytuacji, w której grasowali oni przez długi czas. Wieloletnie potworności, jakich dopuszczali się Andriej Czikatiło, Aleksiej Sukletin, Siergiej Gołowkin, czy właśnie Anatolij Sliwko budzą grozę.

Maniakalny morderca był na co dzień społecznikiem pracującym z młodzieżą

Kiedy w 1985 r. aresztowano Anatolija Sliwkę mieszkańcy miasta Niewinnomyssk w południowej części Rosji doznali szoku. Nie mogli uwierzyć, że ten sympatyczny i układny człowiek, bezinteresowny społecznik i wychowawca młodzieży został oskarżony o siedem morderstw, gwałtów dokonanych na nieletnich chłopcach oraz nekrofilię. Dla jego żony i dwóch synów świat się zawalił.

Kiedy go schwytano miał 47 lat i uchodził za wzorowego obywatela. Można powiedzieć, że był ideałem wprost wyjętym z propagandowych czytanek — nie pił, nie palił, uprawiał sporty, był zawsze schludny, uprzejmy i życzliwy. Na dodatek okazał niebywały talent w kontaktach z dziećmi i młodzieżą. Założony przez niego pod egidą miejscowej fabryki “Azot”, klub turystyczny okazał się strzałem w dziesiątkę. Dzieci uwielbiały energicznego instruktora i organizowane przez niego wycieczki.

Źródło problemów w dzieciństwie i młodości?

Gdy straszne czyny Sliwki wyszły na jaw, okazało się, że jest homoseksualnym pedofilem, sadystą i fetyszystą. Źródeł jego późniejszych zachowań doszukiwano się w strasznym wydarzeniu, które przeżył w dzieciństwie. Jego rodzina mieszkała pod niemiecką okupacją. W 1942 r. czteroletni Tolik był świadkiem zastrzelenia przez hitlerowskiego funkcjonariusza małego dziecka. Morderca wytarł potem z krwi swój wypolerowany but o martwe ciało.

Sliwko twierdził, że od tego czasu zaczęła chodzić za nim śmierć. W trakcie późniejszych zabaw prosił rówieśników o wieszanie go na drzewie, przez co raz o mało nie zginął. Z kolei na początku lat 60. tuż przy nim motocyklista śmiertelnie potrącił pioniera. Biała koszula, czerwony krawat, wypolerowane buty i dużo krwi — ta wizja prześladowała go latami.

Turystyczny działacz mimo swoich skłonności w zasadzie nie był aktywnym homoseksualistą, a potrzeba stwarzania pozorów przed otoczeniem sprawiła, że się ożenił. To była tylko przykrywka. Anatolij zaniedbywał żonę, a ich kontakty seksualne w ciągu 20 lat były nieliczne. Mimo to Ludmiła urodziła mu dwóch synów — Igora w 1971 i Jewgienija w 1975 r.

“Tajne eksperymenty rządowe”

W 1963 r. Sliwko nie mógł już wytrzymać prześladującej go wizji martwego pioniera — ofiary wypadku. To popchnęło go do pierwszego przestępczego czynu. Prowadzony przez niego klub turystyczny cieszył się olbrzymią popularnością. W akcjach uczestniczyły setki, a potem już nawet około tysiąca dzieci. Uwielbianemu instruktorowi nie sprawiło problemu namówienie jednego z podopiecznych na udział w “tajnym eksperymencie rządowym”.

Maniak zabrał chłopca do lasu i powiesił go na drzewie. Kiedy dziecko straciło przytomność, Sliwko zakończył ryzykowny eksperyment i ocucił je. Chłopiec przeżył, ale nie pamiętał, co się z nim działo. Został też zobowiązany do zachowania tej przygody w całkowitym sekrecie ze względu na “tajemnicę państwową”.

Poszło gładko, więc wkrótce tym działaniom zaczęli być poddawani kolejni młodzi turyści. Sliwko aranżował przedtem rytuał składania przysięgi “nieujawniania tajnych informacji”. Zaczął też filmować swoje ofiary. Już po roku doszło do pierwszego zabójstwa — zboczeniec nie zdołał reanimować kolejnego chłopca. Jego zwłoki wrzucił do rzeki Kubań i kolejne dni przeżył w strachu przed wykryciem. Nikt go jednak o nic nie podejrzewał. Wszyscy uznali, że zaginiony chłopak uciekł z domu.

Dwie dekady potwornych czynów

To rozzuchwaliło maniaka. Swoją działalność prowadził przez 20 lat. W tym czasie zaciągnął do lasu 49 nastoletnich chłopców w wieku od 10 do 15 lat. Niektórych zgwałcił. Siedmiu wychowanków klubu nie przeżyło. Sliwko wszystko filmował — powieszenie, reanimację i ewentualnie śmierć. Również to, co działo się potem — nekrofilia, ćwiartowanie, patroszenie i palenie zwłok.

Filmy wywoływał i przechowywał w ciemni fotograficznej klubu. Również tam często je oglądał, bo bardzo go podniecały. Zdumiewające, że przez tyle lat ofiary trzymały język za zębami, a śledczy nie skojarzyli, że zaginionych chłopców łączy udział w zajęciach turystycznego klubu. Sliwko wpadł dopiero wtedy, gdy w 1985 r. kolejny chłopak zdradził przyjacielowi, że ma uczestniczyć w tajnym eksperymencie.

Milicja przeszukała klub i w ciemni odkryła setki przerażających fotografii, godziny nagrań, odręcznie pisane notatki, a nawet buty i ubrania ofiar. Wykrycie potwornych czynów szanowanego pedagoga spowodowało szok w całym regionie. W związku z tym Sliwko sądzony był w innym mieście. Oskarżony o siedem morderstw, gwałty dokonywane na nieletnich oraz nekrofilię został skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano w 1989 r. przez rozstrzelanie.

Źródło: joemonster.org