Ακριβότερα πουλάνε οι παραγωγοί στην Ελλάδα απ’ ότι στο εξωτερικό

Ακριβότερα πουλάνε οι παραγωγοί στην Ελλάδα απ’ ότι στο εξωτερικό

Μεταφορικά το καρυδότσουφλο είναι ένα παλιό καράβι, μια μικρή βάρκα, που βολοδέρνει στη θάλασσα, όχι κατ’ ανάγκη στη μανιασμένη θάλασσα. Κάτι που μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ισχύει και στην περίπτωση της ελληνικής αγροτικής παραγωγής, με βάση τα όσα ειπώθηκαν χθες, κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης ΓΣΕΕ και της Ένωσης Εργαζομένων Καταναλωτών Ελλάδος, με θέμα «Η ακρίβεια στο Θεό – Πως τα κέρδη της απληστίας πολλαπλασιάζουν τις τιμές από το χωράφι στο ράφι».

Αποδεκατισμός της εγχώριας παραγωγής. Έλλειψη εργατικών χεριών. Πλήρης απουσία της Πολιτείας και του κρατικού ελεγκτικού μηχανισμού. Ελληνοποιήσεις, υπερχεωμένοι παραγωγοί και αγροτικές εκμεταλλεύσεις. Αδυναμία πρόσβασης στις αγορές του εξωτερικού και δη σε αγορές που έχουν αγοραστική δύναμη και μπορούν να πληρώσουν και νόμοι που δεν εφαρμόζονται. Έτσι σκιαγράφησαν την κατάσταση του πρωτογενούς τομέα της χώρας εκπρόσωποι του που μίλησαν στη χθεσινή εκδήλωση της ΓΣΕΕ η οποία πραγματοποιήθηκε λίγο πριν τη συνάντηση των αγροτών με τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη.

Αν και το θέμα της ημερίδας ήταν η ακρίβεια και η αισχροκέρδεια, για την οποία ευθύνονται σύμφωνα με τον κ. Χρήστο Γιαννακάκη οι ενδιάμεσοι που ανεβάζουν τις τιμές, ζημιώνεται ο καταναλωτής και δεν κερδίζει ο αγρότης, η χθεσινή εκδήλωση φώτισε τα πιο μελανά σημεία της πρωτογενούς παραγωγής της χώρας. Όπως ότι στην Ελλάδα τα εγχωρίως παραγόμενα προϊόντα πωλούνται ακριβότερα απ’ ότι στο εξωτερικό.

δεν πάνε οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες που παράγουν ομοειδή προϊόντα. Αφήνουν αυτές τις αγορές σε εμάς» είπε.

Το ερώτημα είναι τι τιμές πιάνουν τα ελληνικά προϊόντα στο εξωτερικό. Τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν είναι απογοητευτικά. Παραδείγματος χάριν στα ακτινίδια όπου η Ελλάδα είναι νούμερο δύο παγκόσμια δύναμη σε επίπεδο παραγωγής -σ.σ. παράγει 300.000 τόνους και η Νέα Ζηλανδία 500.000 τόνους-, πουλά τον τόνο 1.116 ευρώ. Δηλαδή κάτω από το μισό της τιμής που πουλά η Νέα Ζηλανδία (2.389 ευρώ), και αρκετά πιο κάτω και από την τιμή που πιάνει το Ιταλικό ακτινίδιο που πωλείται προς 1.818 ευρώ τον τόνο.

Αντίστοιχη εικόνα και στα μήλα. Η Γαλλία πουλά τον τόνο προς 1.126 ευρώ, η Ιταλία 986 ευρώ, η Πολωνία 413 ευρώ και η Ελλάδα 348 ευρώ. Στα πορτοκάλια το Ιταλικό πιάνει 1.105 ευρώ τον τόνο, της Αιγύπτου 853 ευρώ τον τόνο και 516 ευρώ το Ελληνικό ενώ οι τιμές στα ροδάκινα, σύμφωνα με τον κ. Γιαννακάκη, είναι εξευτελιστικές. «Οι Ισπανοί πουλάνε 1.624 ευρώ τον τόνο, οι Ιταλοί 1.391 ευρώ και εμείς 769 ευρώ» είπε.

Όμως δεν είναι αυτά τα μοναδικά προβλήματα. Στην εσωτερική αγορά η τιμή της σταφίδας από το χωράφι στο ράφι βγάζει «φτερά». Το 2019 η τιμή πώλησης από τον παραγωγό προς τις μεταποιητικές εταιρείες ήταν 2,2-2,5 ευρώ και στο σούπερ μάρκετ έφθανε τα 6,5 ευρώ. Το 2021 έφευγε από τον παραγωγό στα 0,70 ευρώ και στο σούπερ μάρκετ η τιμή της κυμαίνονταν στα 6,75-7 ευρώ, ενώ το 2022 η αγορά από τον παραγωγό ήταν στα 1,4 ευρώ και από το σούπερ μάρκετ πωλούνταν 6,75-7,25 ευρώ.

Ποιος καρπώνεται αυτή την υπεραξίας «Αυτός δεν είναι ο παραγωγός» είπε εκπρόσωπος των σταφιδοπαραγωγών, ο οποίος ανέφερε πως η παραγωγή από τους 33.000 τόνους που ήταν το 2012 έχει υποχωρήσει στους 12.000 τόνους και χιλιάδες αγροτικές εκμεταλλεύσεις είναι χρεοκοπημένες και ανήκουν στις τράπεζες.

Την ίδια στιγμή προβλήματα υπάρχουν και με την εκκαθάριση των αιτημάτων από τον ΕΛΓΑ. «Για αιτήσεις του 2023 δεν έχουν βγει ακόμη τα πορίσματα». Μετ’ εμποδίων και η εφαρμογή της νομοθεσίας για την πληρωμή των παραγωγών στις 60 ημέρες από τους μεταποιητές. «Για να πληρωθεί ένας παραγωγός θα πρέπει να ανεβάσει στην πλατφόρμα του υπουργείου το τιμολόγιο του και να πληρωθεί από τον μεταποιητή σε 60 ημέρες. Όμως αυτή η πλατφόρμα δεν λειτουργεί» υποστηρίξανε οι παραγωγοί. Όπως είπαν η απάντηση του υπουργείου στο σχετικό θέμα ήταν: «δεν έχουμε το κατάλληλο προσωπικό. Δεν λειτουργεί η πλατφόρμα. Και έχουμε ακούσει και το τραγελαφικό, εγώ για έξι μήνες θα είμαι υπουργός, μετά θα είναι κάποιος άλλος. Τι θέλετε να κάνω εγώ».

Όσο για τους εργάτες γης. Το πρόβλημα, σύμφωνα με τους ίδιους, είναι διπλό αφ ενός η αύξηση του κόστους που από τα 25-40 που ήταν το μεροκάματο έχει ξεπεράσει τα 60-70 ευρώ, και αφ ετέρου η έλλειψη χεριών. Η Εθνική Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών Ελλάδας έχει στραφεί ήδη από τον περασμένο Σεπτέμβριο, σε Βιετνάμ, Ινδία και Ταϋλάνδη και τώρα κοιτάει προς Νεπάλ και Σρι Λάνκα για να φέρει εργατικό δυναμικό για να μπορέσει να συγκομίσει την παραγωγή της. Και η Ένωση δεν είναι μόνη της σε αυτό. Είναι σε ανοικτή επικοινωνία με διάφορους συνδέσμους, όπως τον ΣΕΒ, τον Σύνδεσμο Εξαγωγέων, την Ένωση Κονσερβοποιών Ελλάδος, ενώ σήμερα θα έχει συνάντηση με την ΠΟΞ και τον Σύνδεσμο Οινοποιών.

«О”О·ОјО№ОїП…ПЃОіО®ПѓО±ОјОµ О­ОЅО± ПЂО»О±ОЇПѓО№Ої ОїОјПЂПЃО­О»О± ОЅО± ОјПЂОїПЃО­ПѓОїП…ОјОµ О±ПЂПЊ ОєОїО№ОЅОїПЌ ОЅО± ОѕОµПЂОµПЃО¬ПѓОїП…ОјОµ П„О± ПЂПЃОїОІО»О®ОјО±П„О±. О ПЃОїП‡П‰ПЃО¬ОјОµ ОїПЃОіО±ОЅП‰ОјО­ОЅО± ОєО±О№ ОёО± О¶О·П„О®ПѓОїП…ОјОµ П„О· ПѓП„О®ПЃО№ОѕО· П„О·П‚ О“ОЈО•О•В» ОµОЇПЂОµ Ої Оє. О“О№О±ОЅОЅО±ОєО¬ОєО·П‚ Ої ОїПЂОїОЇОїП‚ О­ПѓПЂОµП…ПѓОµ ОЅО± ПѓП…ОјПЂО»О·ПЃПЋПѓОµО№: В«δεν μας ενδιαφέρει να φέρουμε ξένους εργάτες μας ενδιαφέρει να έχουμε εργάτες. Μας ενδιαφέρει να μαζέψουμε τα προϊόντα μας».