"8 tys.? Proszę pani, tutaj nikt takich pieniędzy nie widział". Ile naprawdę zarabia przeciętny Polak

“8 tys.? Proszę pani, tutaj nikt takich pieniędzy nie widział”. Ile naprawdę zarabia przeciętny Polak

— To kłamstwo, że Polacy tyle zarabiają. Kogo oni badają? Jakieś zagraniczne firmy, a nie takie jak nasze i nie budżetówkę. Nauczyciele tyle nie mają przecież, w urzędzie też jest płaca minimalna plus może jakieś dodatki stażowe. Ja mam na rękę niecałe 5 tys., moja żona na poczcie zarabia nieco ponad 3,5 tys. Żyjemy skromnie, mamy trójkę dzieci i staramy się w pierwszej kolejności zapewnić im to, czego potrzebują, żeby się uczyły i rozwijały — mówi Marek, mechanik ze Słupska. Ile tak naprawdę wynosi przeciętna pensja w Polsce?

• Według danych GUS przeciętne miesięczne wynagrodzenie brutto w sektorze przedsiębiorstw w Polsce wyniosło w marcu 8408,79 zł
• Specjaliści zauważają, że wzrost dotyczy głównie osób pracujących w dużych firmach, w najmniejszych coraz częściej wypłacane są jedynie minimalne pensje
• Polacy krytykują wyliczenia GUS-u, twierdząc, że pensje w rzeczywistości są znacznie niższe niż podane przez statystyków
• — Do wczoraj wydawało mi się, że zarabiam całkiem dobrze, bo na konto wpływa mi co miesiąc 5,5 tys. zł. — mówi 30-latka z Warszawy, zaznaczając, że tak naprawdę żyje dość skromnie
• — To kłamstwo, że Polacy tyle zarabiają. Kogo oni badają? Jakieś zagraniczne firmy, a nie takie jak nasze i nie budżetówkę — tłumaczy Marek, mechanik ze Słupska.
• Więcej takich artykułów znajdziesz na stronie głównej Onetu

Główny Urząd Statystyczny podał wczoraj, że przeciętne miesięczne wynagrodzenie brutto w sektorze przedsiębiorstw w Polsce wyniosło w marcu 8408,79 zł. Oznacza to wzrost o 12 proc. w porównaniu z ubiegłym rokiem. Specjaliści zwracają jednak uwagę na fakt, że choć wzrost jest znaczący, to dotyczy jedynie osób, które pracują w dużych firmach. A przecież Polacy pracują także w “budżetówce”, w mikroprzedsiębiorstwach, w mniejszych firmach lub prowadzą własną działalność gospodarczą…

Ekonomiści alarmują: w najmniejszych przedsiębiorstwach normą staje się wypłacanie pracownikom wynagrodzenia minimalnego. Jest to jedna z najczęstszych form radzenia sobie z rosnącymi kosztami prowadzenia działalności. A co mówią o wyliczeniach GUS-u Polacy?

“To nie jest życie przeciętnego Polaka”

— To jest bzdura, tutaj nikt tyle nie zarabia — mówi Andrzej, który mieszka w Sosnowcu i pracuje w firmie produkującej kable. — GUS chyba wyciąga średnią z zarobków w Warszawie, a nie przygląda się życiu przeciętnego człowieka w tym kraju. 6 tys. “na rękę” to ma może mój szef. Ja zarabiam prawie “czwórkę”, moja żona o połowę mniej. Mamy dwójkę dzieci i właściwie nie odkładamy nic na czarną godzinę, bo nie ma z czego. Kosztuje prywatny żłobek, bo do państwowego córka się nie dostała. Kosztuje wyżywienie w niby państwowym przedszkolu. Mieszkanie mamy po rodzicach i czynsz pewnie płacimy dużo niższy, niż płacilibyśmy w Katowicach czy Wrocławiu, ale na jedzenie pewnie wydajemy podobnie, bo te koszty stale rosną. Takie codzienne wydatki to jest to, co sprawia, że pod koniec miesiąca jedziemy na oparach. Gdybyśmy rzeczywiście mieli te 2 tys. zł więcej, to żyłoby nam się o wiele łatwiej. I pewnie człowiek byłby spokojniejszy.

Agata mieszka w Warszawie, pracuje we francuskiej korporacji. Mieszka w wynajętej kawalerce z narzeczonym i psem.

— Do wczoraj wydawało mi się, że zarabiam całkiem dobrze, bo na konto wpływa mi co miesiąc 5,5 tys. zł. — mówi 30-latka. — Ale jeśli przeciętna pensja wynosi netto kilkaset zł więcej niż moja, to chyba muszę pójść poprosić o podwyżkę. Mój narzeczony jest programistą, zarabia dwa razy więcej niż ja. Gdyby nie on, to nadal mieszkałabym z rodzicami, bo wynajęcie nawet najmniejszego mieszkania w Warszawie to koszt rzędu 2,5 — 3 tys. zł. Ale nauczono mnie, że pieniądze trzeba mieć własne, więc na razie np. marzenie o dziecku odkładam na dużo później.

— Żyję z dnia na dzień, nie biorę pożyczek, choć wiele moich znajomych to robi. Ja żyję za tyle, ile mam, czasem pójdę do kina, raz na kilka miesięcy do teatru czy na koncert — mówi Agata, pytana o to, na co starcza jej pensja. — Raz w tygodniu jemy z narzeczonym na mieście, ale większość czasu gotujemy sami. Zakupy robimy w dużych sklepach, ale zdarza mi się pójść np. na “bio bazarek” i wydać kilkaset zł na ekologiczne marchewki, pomidory i mięso. To jest takie szaleństwo, które sporo kosztuje i nie wyobrażam sobie, żebym mogła żywić w ten sposób całą rodzinę. Nie byłoby mnie na to stać.

“Nie wiem, gdzie tak ludzie zarabiają”

Katarzyna mieszka w Witowie pod Zakopanem, pracuje w hotelu w stolicy Tatr. O swojej pensji mówi “kokosów nie ma, ale dobrze, że w ogóle jest za co żyć”. Bo przecież są dzieci, jest dom, są codzienne wydatki, również te nieprzewidziane.

— 8400 zł? Naprawdę? — pyta z niedowierzaniem. — Nie wiem, gdzie tak ludzie zarabiają, ale na pewno nie tutaj. Nie znam nikogo, kto miałby na rękę więcej niż 5,5 tys. No, chyba że ci, co wynajmują turystom. Sąsiadka na przykład wynajmuje dom, to w sezonie zarabia na cały rok. Ale przecież od tego są do zapłacenia podatki i to spore. Za taką pensję, jak GUS wyliczył, to mogłabym dobrze pożyć. Dzieci bym zapisała na więcej dodatkowego angielskiego i pewnie w banku daliby mi kredyt na remont łazienki. Bo teraz to krzywo patrzą. No i człowiek by się tak nie oglądał w sklepie, wziąłby “lepsze” masło, a nie najtańsze z domieszką margaryny. Do fryzjera bym częściej poszła, paznokcie bym zrobiła. A teraz człowiek się dowiaduje, że inni żyją lepiej, tylko on jest taki naiwny i bieduje.

— Ja zarabiam 7800 zł brutto, czyli nieco mniej niż wynosi przeciętna pensja, a pracuję w dużej firmie, bo na pokładzie mamy 2 tys. osób — mówi Marcin, szef działu marketingu z Pomorza. — Starcza na opłacenie rachunków, na przedszkole dla syna i raz w miesiącu na kolację z żoną poza domem. Zdecydowanie nie jest to kwota, za jaką można swobodnie utrzymać rodzinę, dlatego pracujemy oboje i na razie nie planujemy drugiego dziecka, bo uważamy, że nas na to nie stać.

— Dobrze zarabiają ci, którzy są specjalistami w swoich dziedzinach — mówi Marysia, 38-latka z Końskich, która mieszka i pracuje w Poznaniu. — Według GUS-u zarabiam dokładnie przeciętną krajową, ale jestem raczej wyjątkiem wśród znajomych z mojej dawnej licealnej klasy. Dlatego nie powiedziałabym, że to jest rzeczywiście jakaś wiarygodna średnia. I też na pytanie o to, na co to starcza, musiałabym odpowiedzieć “to zależy”. Bo inaczej odpowie ktoś, kto ma własne mieszkanie, a inaczej ktoś, kto wynajmuje. Inaczej odpowie rodzic, który ma choćby jedno dziecko i ponosi wszystkie koszty związane z jego utrzymaniem, inaczej singiel. Ja jestem bezdzietną singielką i żyje mi się za te pieniądze bardzo dobrze. Ale doskonale wiem, że gdybym miała dwójkę dzieci, sytuacja wyglądałabym skrajnie inaczej. A przeciętny Polak chyba raczej ma rodzinę…

— 8 tys.? Proszę pani, tutaj nikt takich pieniędzy nie widział — tłumaczy Marek, mechanik ze Słupska. — To kłamstwo, że Polacy tyle zarabiają. Kogo oni badają? Jakieś zagraniczne firmy, a nie takie jak nasze i nie budżetówkę. Nauczyciele tyle nie mają przecież, w urzędzie też jest płaca minimalna plus może jakieś dodatki stażowe. Ja mam na rękę niecałe 5 tys., moja żona na poczcie zarabia nieco ponad 3,5 tys. Żyjemy skromnie, mamy trójkę dzieci i staramy się w pierwszej kolejności zapewnić im to, czego potrzebują, żeby się uczyły i rozwijały. Syn w tym roku zdaje maturę, wyjedzie do Gdańska, będzie się utrzymywał sam, to się zrobi trochę lżej, ale i tak trzeba go będzie finansowo wspierać. Myślę, że ci, co robili to badanie, to nie wiedzą, jak wygląda prawdziwe życie i prawdziwe pensje.