Milo (14) kwam om door treinongeluk, zijn foto's vormen nu film over zijn leven

De 14-jarige Milo ging in februari 2021 met een vriend spelen bij het treinspoor. Het had die week veel gesneeuwd en hij dacht waarschijnlijk dat de treinen niet zouden rijden. De jongen kwam om het leven bij een aanrijding met een trein. Zijn laatste foto was die van het besneeuwde spoor. “Dat was enorm schrikken.”

Komende maandag, 26 februari, gaat de film ‘Touch Life’ in première. De film, die zowel het leven van Milo als het rouwproces van zijn moeder Eline laat zien, is door zijn moeder gemaakt met de foto’s en video’s die op Milo’s telefoons werden gevonden na zijn dood. “Ik hoop dat de film het taboe over de dood een beetje doorbreekt”, zegt Eline Dekker.

Empathische jongen

“Milo was een heel lieve, empathische jongen”, vertelt Eline. Zij is filmmaker, videokunstenaar en docent op de Fotoacademie in Amsterdam. “Hij kon zich heel goed inleven in de gevoelens van andere mensen.” Natuurlijk wilde hij – net als de meeste tieners – ook een beetje stoer doen. Hij was soms ‘een boefje’, vertelt Eline. Maar ze herinnert hem vooral als een echte verbinder.

Hij was dan ook hecht met zijn buurjongens, met wie hij samen in een kunstenaarsgemeenschap in Amsterdam woonde. De jongens kenden elkaar al sinds hun geboorte. “Zelf dacht hij dat hij niet veel vrienden had”, zegt Eline. De coronaperiode hielp ook niet met dat gevoel, aangezien Milo daardoor online onderwijs had.

Mooie laatste dag

Zo ook op zijn laatste dag, op 9 februari 2021. Na de online lessen ging Milo met wat buren een iglo bouwen, omdat er zo veel sneeuw was gevallen. “Het was een hele goede dag”, zegt Eline. Na het avondeten ging hij nog even bij een van zijn buurjongens spelen, met wie hij ‘s avonds nog naar buiten ging om door de sneeuw te lopen.

Alles wijst erop dat Milo het slachtoffer werd van een noodlottig ongeluk. Uit zijn laatste woorden tegen zijn vriend bleek dat hij gelukkig was. “Hij was echt aan het opbloeien. Het ging goed met hem.”

De twee jongens belandden uiteindelijk op het spoor tussen Amsterdam Centraal en Schiphol, vlak bij waar ze woonden. Eline vermoedt dat de jongens dachten dat er vanwege de sneeuwval geen treinen zouden rijden.

Zwaailichten en sirenes

Tijdens het inruimen van de afwasmachine hoorde Eline allemaal ambulances. Toen ze uit haar raam keek zag ze steeds meer zwaailichten voorbijkomen. In de buurtapp werd gesproken over een ongeluk. Wat er precies was gebeurd, was onduidelijk. Maar Eline werd onrustig.

“Ik schreeuwde naar mijn andere zoon dat hij moest kijken of Milo bij zijn vader was”, vertelt ze. Milo’s vader woont ook in de kunstenaarsgemeenschap. Ondertussen belde ze haar buurvrouw, maar die nam niet op. “Ze wist toen al wat er gebeurd was en durfde niet op te nemen.”

Een buurman zei tegen Eline dat ze thuis moest blijven. De politie wilde haar namelijk spreken. “Toen wist ik al hoe laat het was. Ik trok mijn jas aan en rende er naartoe.” Eenmaal bij het spoor werd het duidelijk wat er was gebeurd: Milo was door een trein geraakt en was overleden. De vriend met wie Milo buiten was, bleef ongedeerd.

Regelmodus

De dagen daarna zat Eline volledig in de regelmodus. De nacht dat de politie bevestigde dat het inderdaad Milo was die om het leven was gekomen, mailde ze al naar de uitvaartonderneming om zijn uitvaart te regelen.

Terwijl Eline daar druk mee was, kwam de kunstenaarsgemeenschap dichter bij elkaar om haar te steunen. “We wonen met iets van 50 mensen, en de gemeenschap heeft mij gewoon de hele week gedragen”, vertelt ze. Milo lag opgebaard in een van de openbare ruimtes en was daar eigenlijk nooit alleen. “Er werd elke dag gekookt, er werden bloemen gekocht en de ruimte werd mooi gemaakt.”

Bij de uitvaart kwamen uiteindelijk – ondanks de coronamaatregelen – zo’n 200 mensen. “Als hij dat had geweten, had hij nooit gezegd dat hij weinig vrienden had”, zegt Eline. “Na de dood kom je erachter hoe geliefd iemand eigenlijk is en wat voor gat er achterblijft.”

Telefoon ontgrendeld

Na het ongeluk kreeg Eline de kapotte telefoon van Milo. De trein had het apparaat grotendeels verwoest, maar de chip leek nog intact. Eline wilde heel graag de laatste foto’s van haar zoon zien, maar de politie, meerdere winkels en een duur gespecialiseerd bedrijf konden niet helpen of kregen het simpelweg niet voor elkaar om de chip te kraken.

Uiteindelijk kwam ze terecht bij een zelfstandig ondernemer die nabestaanden helpt met het ontgrendelen van online gegevens. Het was een ingewikkeld verhaal: Milo’s telefoon moest worden nagemaakt om de chip te kunnen gebruiken. Maar het lukte. En ook zijn oude telefoons en Instagramaccount werden ontgrendeld. “Er ging een wereld voor mij open aan digitaal nalatenschap”, vertelt ze. “Bij elke foto die ik nog niet van hem kende, leek het alsof hij weer even bij me was. Dat was voor mij zo troostend.”

Het was wel even schrikken toen ze Milo’s laatste foto te zien kreeg: een foto op het treinspoor.

Taboe doorbreken

Al het beeldmateriaal bij elkaar voelde voor Eline zo bijzonder, dat ze besloot er een film van te maken. De film, ‘Touch Life’, werd uiteindelijk naast een film over Milo, ook een film over haar eigen rouwverwerking. Ook de rituelen die haar gemeenschap rond het overlijden van Milo heeft uitgevoerd, komen in de film terug.

Eline denkt dat Milo een beroemde influencer had willen worden vanwege de manier waarop hij zijn leven op sociale media deelde. Dat geeft haar ook het idee dat hij achter de keuze om de film te maken staat. “Als hij nog had geleefd, had hij natuurlijk niet gewild dat ik op zijn telefoon zou kijken. Maar ik denk dat hij wel trots zou zijn geweest dat zijn beeldmateriaal in een film wordt getoond.”

Naast het herinneren van Milo, hoopt Eline dat de film het taboe rond de dood verbreekt en het makkelijker maakt om erover te praten. “Hij was zo geliefd.”