Το ΣτΕ χρειάστηκε 5 χρόνια και 11 αναβολές για να εκδώσει απόφαση επί νομολογιακά λυμένου θέματος
Το ΣτΕ χρειάστηκε 5 χρόνια και 11 αναβολές για να εκδώσει απόφαση επί νομολογιακά λυμένου θέματος
Του Παναγιώτη Στάθη
Πέντε χρόνια και 11 αναβολές, οι 8 οίκοθεν και οι 3 λόγω περιορισμών που επιβλήθηκαν για τον Covid, χρειάστηκε το Συμβούλιο της Επικρατείας για να εκδώσει μια απόφαση επί ζητήματος ακινήτου με έντονο νομολογιακό προηγούμενο. Το γεγονός αυτό γέννησε προφανώς ζήτημα αποζημίωσης της αιτούσας, η οποία διεκδίκησε αποζημίωση για παραβίαση της εύλογης διάρκειας δίκης και κέρδισε 3.000 ευρώ (ΣτΕ 100/24). Παράλληλα ανέδειξε, για μια ακόμα φορά την ανάγκη επίσπευσης της δίκης στο Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας, μια προσπάθεια που επιχειρεί πλέον το υπουργείο Δικαιοσύνης με την αλλαγή στη δικονομία του δικαστηρίου που τυγχάνει και τη θετική γνωμοδότηση της Διοικητικής του Ολομέλειας.
Η υπόθεση
Χαρακτηριστικό είναι, όπως εξηγεί η δικηγόρος Σουζάνα Κλημεντίδη η υπόθεση ξεκίνησε στις 23.3.2018 με την κατάθεση της αίτησης ακύρωσης και έληξε στις 15.3.2023 με τη δημοσίευση της σχετικής απόφασης. Με τα δεδομένα αυτά, η διαδικασία διήρκεσε σχεδόν πέντε έτη. Βέβαια, για μια ακόμα φορά καταγράφεται καθυστέρηση του δημοσίου, καθώς το έγγραφο με τις απόψεις της Διοίκησης και ο διοικητικός φάκελος περιήλθαν στο Δικαστήριο στις 19.6.2020! Οκτώ εκ των αναβολών της συζήτησης χορηγήθηκαν από το Δικαστήριο αυτεπαγγέλτως, οι λοιπές δε τρεις χορηγήθηκαν για λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας. Εξάλλου, το βασικό ζήτημα που επιλύθηκε με την απόφαση αφορούσε, κυρίως, τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες υποβάλλεται και καθίσταται εξεταστέο από τη Διοίκηση αίτημα ιδιοκτήτη ακινήτου για την αποζημίωσή του, με κάποιον από τους προβλεπόμενους στις οικείες διατάξεις εναλλακτικούς τρόπους, στην περίπτωση επιβολής περιορισμών στο ακίνητο, για λόγους σχετικούς με την εφαρμογή της αρχαιολογικής νομοθεσίας. Για το ζήτημα δε αυτό υπήρχε πλούσια νομολογία από το δικαστήριο.
Η διαδικασία
Όπως εξηγεί η κα Κλημεντίδη “με τις διατάξεις των άρθρων 53 έως 58 του ν. 4055/2012 θεσμοθετήθηκε, ως νέο ένδικο βοήθημα, η αίτηση για δίκαιη ικανοποίηση λόγω υπερβάσεως της εύλογης διάρκειας της διοικητικής δίκης. Το δικαστήριο, που επιλαμβάνεται της εν λόγω αίτησης, αποφαίνεται, καταρχάς, εάν συντρέχει παραβίαση του δικαιώματος του αιτούντος σε ταχεία απονομή της δικαιοσύνης συνεκτιμώντας τα κριτήρια που απαριθμούνται στο άρθρο 57 παρ. 1 του εν λόγω νόμου και αφορούν, ειδικότερα, στη συμπεριφορά των διαδίκων, στην πολυπλοκότητα της υπόθεσης, στη στάση των αρμοδίων κρατικών αρχών και στο διακύβευμα, δηλαδή τη σημασία, της υπόθεσης για τον αιτούντα, εφόσον δε διαπιστωθεί ότι συντρέχει τέτοια περίπτωση, εξετάζεται, στη συνέχεια, μήπως μόνη η διαπίστωση της καθυστέρησης εκδίκασης της υπόθεσης μπορεί να αποτελέσει για τον διάδικο επαρκή ικανοποίηση. Αν όμως κριθεί ότι πρέπει να του καταβληθεί χρηματικό ποσό για τη δίκαιη ικανοποίησή του, τότε το δικαστήριο προβαίνει στον καθορισμό του ύψους του εν λόγω ποσού, κατόπιν σταθμίσεως, μεταξύ άλλων, των ίδιων ως άνω κριτηρίων”.
Στη συγκεκριμένη υπόθεση, όπως λέει η δικηγόρος “αν και το ζήτημα, είχε, καταρχήν, αντιμετωπισθεί από τη νομολογία του Δικαστηρίου, συναρτάτο, εν προκειμένω με την εκτίμηση και αξιολόγηση διαφόρων στοιχείων φακέλου, και, ως εκ τούτου, δεν ήταν απλό ή ευχερές να επιλυθεί κατά την υπαγωγή του. Τέλος, ναι μεν η αιτούσα δε συνδέει το αντικείμενο της υπόθεσης με τον βιοπορισμό και τη διαβίωσή της, πλην το κριθέν ζήτημα αφορούσε στο δικαίωμα ιδιοκτησίας και στη ματαίωση ενάσκησης επιχειρηματικής δραστηριότητας της αιτούσας επί της επίμαχης έκτασης. Συνεπώς το διακύβευμα της υπόθεσης ήταν σημαντικό για την αιτούσα.
Τελικώς, το Δικαστήριο, εκτιμώντας το σύνολο των περιστάσεων της υπόθεσης, με βάση τα αναφερόμενα στο άρθρο 57 παρ. 1 του ν. 4055/2012 κριτήρια, έκρινε ότι το χρονικό διάστημα που διήρκεσε η εκδίκασή της, δεν ικανοποιεί τις απαιτήσεις της “εύλογης διάρκειας” της δίκης, κατά την έννοια της ανωτέρω διάταξης, ούτε, άλλωστε, τις απαιτήσεις της “λογικής προθεσμίας”, κατά την έννοια του άρθρου 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ.
Η καθυστέρηση αυτή προκάλεσε, πράγματι, στην αιτούσα ηθική βλάβη, για την αποκατάσταση της οποίας κρίθηκε δικαιολογημένη η επιδίκαση του ποσού των 3.000 ευρώ ως δίκαιη ικανοποίηση”.
Διαβάστε ακόμα: