Πολιτικό σκηνικό και προεόρτια Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου;
Πολιτικό σκηνικό και προεόρτια Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου;
Οδεύει προς… πολυεκλογές το πολιτικό μας σύστημα, με εμφανώς… πολυπαρηκμασμένα τα πολιτικά μας κόμματα. Δεν είναι υπερβολική η διαπίστωση ότι, όχι μόνο έχουν χάσει εντελώς τη δυνατότητα να γοητεύουν πλέον τους πολίτες, αλλ’ ακόμη και την ικανότητα, αφ’ ενός να συγκρατούν εντός κόμματος δικά τους στελέχη και αφ’ ετέρου να εξασφαλίζουν την εμπιστοσύνη έστω και των παλαιών τους ψηφοφόρων. Αυτή είναι η πλησιέστερη στην αλήθεια εικόνα της σημερινής πραγματικότητας, ενόψει της επικείμενης «κατά ριπάς» ψηφοφορίας, των πολυθεματικών εκλογών για την ταυτόχρονη ανάδειξη ευρωβουλευτών, περιφερειαρχών, δημάρχων, αντιδημάρχων, δημοτικών συμβουλίων, σχολικών εφορειών και… ούτω καθεξής!
Γεγονός πασιφανούς και πανηγυρικής ένδειξης της παρακμιακής κατάπτωσης των κομμάτων υπήρξε ασφαλώς η προ έτους, για πρώτη φορά στην ιστορία του συστήματος, ταυτόχρονη εκλογική ήττα των δύο ισχυρότερων σε ψήφους κομμάτων ΔηΣυ και ΑΚΕΛ στις προεδρικές εκλογές του Φεβρουαρίου 2023. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης είναι ο πρώτος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας που εξελέγη έχοντας εναντίον του αμφότερες τις ηγεσίες ΔηΣυ-ΑΚΕΛ. Πράγμα που επενεργεί προς την περαιτέρω συρρίκνωση της απήχησης του κομματικού λόγου στο εκλογικό σώμα. Και στην αύξηση των φυγόκεντρων δυνάμεων. Οι τάσεις αυτές εντοπίζονται και στις διαπιστώσεις ότι, τις αποτυχίες, αστοχίες και ανεπάρκειες της άχρι τούδε θητείας της κυβέρνησης Χριστοδουλίδη, δεν τις εισπράττουν στο «ταμείο ψηφοφόρων» τους τα δύο αυτά κόμματα.
Ούτως εχόντων των πολιτικών πραγμάτων στο εσωτερικό, παρέχονται στον ΠτΔ ευχερέστερα περιθώρια για να επιχειρήσει την άσκηση διαφορετικής πολιτικής στο Κυπριακό. Μη «παλλουκωμένης» πλέον στις προ πολλού οξειδωμένες αλυσίδες των περί Τουρκίας ψευδαισθήσεων. Αλυσίδες ΔηΣυ-ΑΚΕΛ και άλλων συρομένων, που έχουν δέσει την Κύπρο ως συμπαθές τετράποδο με παρωπίδες, το οποίο γυρνάει ακατάπαυστα στο ίδιο αλακάτι του μαγγανοπήγαδου πενήντα ήδη χρόνια. Ο ίδιος προσωπικά διετέλεσε επί χρόνια συμμέτοχος στο… αλακάτι, υπηρετώντας ως διακεκριμένος στενός συνεργάτης του ΠτΔ και υπουργός συνεύθυνος στην δεκαετία διακυβέρνησης Αναστασιάδη.
Διαθέτει, πέραν τής εκ των καθ’ ύλην αξιωμάτων του πείρας, και βαθύτερη πανεπιστημιακή και εξειδικευμένη μάλιστα επί του Κυπριακού συγγραφική γνώση, ώστε να μην έχει άλλοθι ή να δικαιούται προφάσεις άγνοιας των αδιεξόδων στα οποία κατήντησε το απελευθερωτικό ζήτημα της Κύπρου η αρχέκακη ψευδαίσθηση περί αναζήτησης «λύσης αμοιβαίου συμβιβασμού» με τους Τούρκους κατακτητές και με τα εκάστοτε όργανά τους στο κατοχικό ψευδοκράτος.
Δεν αλλοιώθηκε ποτέ, από τη δεκαετία του ’50, ο στόχος της Τουρκίας για «επανάκτηση» της Κύπρου. Ούτε και μετριάστηκε ποσώς η τουρκική στρατηγική επιδίωξη για κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και για μετατροπή όλης της Κύπρου, με τη «μετεξέλιξή» της, σε οιονεί τουρκικό προτεκτοράτο. Και για όσο κατορθώνει να μην καταντήσει «εκλιπούσα», η Κυπριακή Δημοκρατία, δύναται να ενδυναμώνει την Αντίστασή της προπαρασκευαζόμενη εμπράκτως ώστε να ελπίζει σε καλύτερες μέρες…
Οι απόπειρες παγίδευσης, με δοκιμασμένες στο απώτερο και στο πρόσφατο παρελθόν μεθόδους, δεν πρόκειται να εκλείψουν. Τις παράγει άλλωστε ως, εκ των ων ουκ άνευ, όρο διαιώνισης του νεο-αποικιακού της ρόλου και της εν Κύπρω ιδιοκτησίας κυρίαρχων στρατιωτικών Βάσεων η πρωταίτια του Κυπριακού, Βρετανία. Χαίρουσα για την προθυμία των κατά καιρούς Κυπρίων κυβερνώντων μέχρι «our children and grandchildren». Απολαμβάνουσα και την καθοδηγητική επιδραστικότητα των μεθοδεύσεών της, σε σημαντική μερίδα επιτόπιων κομματικών ηγεσιών και άλλων εν Λευκωσία opinion leaders (διαμορφωτών της Κοινής Γνώμης). Έχουσα συνάμα και την αρμοδιότητα του pen holder στον ΟΗΕ για το Κυπριακό. Ώστε να κατευθύνει και τη «γραμμή» του εκάστοτε Γ.Γρ. των Η.Ε. και των απεσταλμένων του, μη εξαιρουμένης βεβαίως και της νυν αναλαβούσας την αποστολή Μαρίας Άνχελα Ολγκίν Κουεγιάρ.
Δυσμενή επί του παρόντος παράγοντα, αποτελεί η επανατελμάτωση της πολιτικής των Αθηνών στο ευνοϊκό για την Άγκυρα «η Κύπρος κείται μακράν» του ολέθριου Αυγούστου 1974. Αποτύπωση του οποίου επικαιροποιήθηκε με τη Διακήρυξη των Αθηνών της 7ης Δεκεμβρίου 2023 των Μητσοτάκη – Ερντογάν, με το Κυπριακό ξανά και πάλιν στο… ράφι. Σε καιρούς που η Τουρκία επιζήτησε και το ελλαδικό «πιστοποιητικό καλής θέλησης» προκειμένου να ανοίξει ξανά η αμερικανική ενίσχυση της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας. Καθώς τα ουκρανικά προεόρτια ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου προσφέρουν στον Ερντογάν επιπλέον ευκαιρίες για να θησαυρίσει το νεο-οθωμανικό του εκκρεμές, με τους αγωνιούντες για τις σχέσεις του με τη Ρωσία του Πούτιν, στις ΗΠΑ, στο ΝΑΤΟ, στη Δύση και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Οσα φρικτά συμβαίνουν σήμερα στους αιματηρούς πολέμους στην Ουκρανία και στη Γάζα, πράγματι τείνουν να μοιάζουν με προεόρτια ενός ιδιότυπου Γ΄ Παγκ. Πολέμου. Που έχει όμως πολλά παραπλήσια, στους εδαφικούς χώρους αυτών των περιοχών, με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, 1914-1918. Και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για τους σχεδιαστές της νεο-οθωμανικής στρατηγικής της Τουρκίας, όπως την είχε προδιατυπώσει για τους κυβερνώντες από το 2002 στην Άγκυρα Ισλαμιστές του Ερντογάν, ο τότε επιστήθιός του Αχμέτ Νταβούτογλου στο «Στρατηγικό Βάθος», που εξέδωσε το 2001.
– Στον Α΄ Παγκ. Πόλεμο, η τότε συμμαχία της Τουρκίας με τη Γερμανία οδήγησε στην ήττα και στη διάλυση του οθωμανικού κράτους.
– Στην κατάρρευση της οθωμανικής κατοχής στα εδάφη της Μέσης Ανατολής και των αραβικών χωρών.
– Στην επανάσταση των Μπολσεβίκων του Λένιν το 1917 στη Ρωσία, την παράδοση από τους Μπολσεβίκους της Ουκρανίας και της Κριμαίας στη Γερμανία, την ενίσχυση από τους Μπολσεβίκους του κινήματος των Κεμαλιστών στην ηττημένη Τουρκία.
– Η οποία μπόρεσε έτσι, αξιοποιώντας το 1920 και την εκλογική επικράτηση των γερμανόφιλων βασιλικών έναντι των βενιζελικών στην Ελλάδα του Εθνικού Διχασμού, να επιτύχει τη Μικρασιατική Καταστροφή του Ελληνισμού.
– Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία πως όλα αυτά είναι διαρκώς στο μυαλό, στα σχέδια και στις μεθοδεύσεις των στρατηγιστών του Ερντογάν, καθώς κι ο ίδιος καυχιέται για τον Αιώνα της Τουρκίας, οραματιζόμενος να αναγνωριστεί κατά πολύ σπουδαιότερος του «πατέρα των Τούρκων» Ατατούρκ.
Οφείλει να αγωνιά και η Αθήνα και η Λευκωσία. Πρωτίστως να μελετούν και την ιστορία και τα όσα ραγδαία εξελίσσονται αιματηρά, επικίνδυνα και απειλητικά στην περιοχή και στον κόσμο. Πρωτίστως όμως τις τουρκικές μεθοδεύσεις, που ούτε άγνωστες είναι, ούτε κρυφές, ούτε απρόβλεπτες. Βλέποντας κιόλας ότι οι ρέουσες αλματωδώς εξελίξεις, αφήνουν και προσφέρουν ευκαιρίες επωφελούς αξιοποίησής τους και από την Ελλάδα και από την Κύπρο, ούτως ώστε ενισχυόμενες επαρκώς αμφότερες να επιδιώξουν με νηφαλιότητα, οξυδέρκεια και αποφασιστικότητα, τη διαμόρφωση των καλύτερων ημερών για τον Ελληνισμό συνολικά και για την απελευθέρωση της Κύπρου πρωτίστως.