Είναι η αγένεια η δεύτερη φύση των Αθηναίων;
Αγένεια. Παντού υπάρχει αγένεια και εκδηλώνεται με μια χειρονομία, με μερικές βρισιές, με το γεγονός πως δεν μπαίνει κανείς στη θέση του άλλου, με βλέμματα. Και όλοι είναι αγενείς. Και αν δεν χαρακτηρίζονται έτσι όλοι, τουλάχιστον αυτοί που συναντώ έξω στον δρόμο, στο πεζοδρόμιο, στα μέσα, στα καταστήματα ρούχων, στα εξευγενισμένα καφέ, πώς αλλιώς να χαρακτηριστούν;
Στο φανάρι των Αμπελοκήπων (Αλεξάνδρας, Πανόρμου, Σούτσου), μια γυναίκα περιμένει ανυπόμονα και κοιτάει στραβομουτσουνιασμένα τον άντρα με το πατίνι που περιμένει κι αυτός τον Γρηγόρη. Ο άντρας δεν προέρχεται από την Ελλάδα. Μόλις το φανάρι της γυναίκας γίνεται πράσινο, βγάζει το χέρι από το παράθυρο και το κουνάει πέρα-δώθε, σαν να του λέει πάρε δρόμο, βρομιάρη, γιατί την εμποδίζει να κάνει αναστροφή. Ο άντρας κάνει όπισθεν, σηκώνει τους ώμους του και αναστενάζει καθώς κοιτάει την άσφαλτο.
Είναι η αγένεια η δεύτερη φύση των Αθηναίων;
Λίγο πιο κάτω, οδηγοί κορνάρουν στους πεζούς που περπατούν πάνω-κάτω την οδό Ζαχάρωφ (εκείνος ο λοξός δρόμος που συνδέει την Αλεξάνδρας με τη Μεσογείων στους Αμπελοκήπους), γιατί δεν χωρούν σε αυτό το πεζοδρόμιο πλάτους είκοσι εκατοστών. Ας βάλουμε και τα ποδήλατα στην εξίσωση: Ένα Τράβα στην Ολλανδία σου, ρε μ****α ακούγεται στις αρχές της Μεσογείων, κάτω από τον Πύργο Αθηνών.
Για να βγει από τον σταθμό της Αγίας Μαρίνας, ο άντρας επικυρώνει το εισιτήριο και το αφήνει στα ακυρωτικά μηχανήματα, για να το χρησιμοποιήσει κάποιος άλλος επιβάτης. Μια κοπέλα το παίρνει στα χέρια της και εισέρχεται στον σταθμό. Οι ελεγκτές τη σταματούν, για να της κόψουν πρόστιμο. Μα δεν μπήκα χωρίς να το χτυπήσω, για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό; Πάτε καλά; / Να πληρώνεις το εισιτήριό σου, κοπελιά, και να μην μπαίνεις με των ξένων. Δεν πτοούνται από τις διαμαρτυρίες της.
Σε δημοφιλές κατάστημα ρούχων στο κέντρο της Αθήνας, μπορούμε να βάλουμε στην άκρη την επέλαση Ισραηλινών τουριστών που μιλούν κάπως εκκωφαντικά ο ένας στον άλλο, αλλά όχι τη συμπεριφορά κάποιων πωλητριών. Μια ερώτηση αρκεί για να σκανάρουν με το βλέμμα τους τι φοράς και αν θα δώσουν την προσοχή που σου αρμόζει. Τα ρουχαλάκια τα βάζουμε στις κρεμαστρούλες και τα αφήνουμε εδώ. Εντάξει;, λέει μια νεαρή κοπέλα δήθεν γλυκά και ευγενικά. Ο εγκέφαλος βράζει από θυμό, αλλά αρκείται να δώσει την εντολή για ένα παγωμένο και συνάμα ξινισμένο χαμόγελο. Όσο για τα καφέ, αρκούν τα επικριτικά βλέμματα των νεαρών που κάθονται έξω και κρίνουν όσους συνομηλίκους τους περνούν, λες και ο δρόμος είναι η πασαρέλα που φοβούνται εκείνοι να περπατήσουν ή λες και ο κόσμος έχει ανάγκη την ξινίλα τους.
Τις τελευταίες μέρες εμφανίζονται στον Τύπο ολοένα και περισσότερα άρθρα για το πόσο αβίωτη πόλη είναι (ή θα γίνει) η Αθήνα. Κίνηση, έλλειψη πρασίνου, σαρδελοποίηση στα μέσα, ακρίβεια, υψηλές θερμοκρασίες κ.λπ. Αν προσθέσουμε και τις ανθρώπινες συμπεριφορές σε αυτή την πόλη, το μόνο που θα πρέπει να ευχόμαστε γι’ αυτό το Πάσχα θα είναι το μέγα έλεος.